Broken promises - Z.M||H.S

34. Gift.

Obudził mnie ból i stłumiony huk. Szybko ocknęłam się z resztek snu i gorączkowo zaczęłam rozglądać się dookoła. Okazało się, że Zayn zrzucił mnie z kanapy, zajmując ją całkowicie. Zakryłam usta, by uciszyć mój śmiech. Wyglądał tak uroczo, gdy spał.

Za oknami było już jasno. Londyn powitał kolejny słoneczny dzień zimy. Byłą 9 rano. Patrząc na śpiącego Zayn'a, wpadłam na pewien pomysł. Wzięłam swój telefon i po cichu wyszłam na balkon.

- Hej Matt. – powiedziałam do słuchawki.

- No siema. Co tam? – odpowiedział.

- Słuchaj mam do Ciebie wielką prośbę. Potrzebuję żebyś dostarczył paczkę do domu Malika.

- No spoko. A skąd?

- Ode mnie z domu. Ja nie mogę tego zrobić, bo siedzę nad zamówieniami. Wszystko Ci przygotuję i wyjaśnię.

- No dobra Evuś. Będę za... 40 minut?

- Super. Będę czekać. – powiedziałam i rozłączyłam się.

Troszeczkę podkoloryzowałam rzeczywistość. Nie musiał wiedzieć przecież, że Zayn jest u mnie. Wróciłam do środka.. Malik spał jak zabity.

- Jak to dobrze, że trudno go obudzić. – pomyślałam.

Po cichu weszłam do swojej sypialni i zamknęłam drzwi. Spod łóżka wyjęłam duże, czerwone pudło, przetarłam je z kurzu, a na górze nakleiłam kartkę, na której napisałam: DO RĄK WŁASNYCH: ZAYN JAVADD MALIK. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Byłam bardzo ciekawa reakcji Zayn'a, gdy zobaczy zawartość. Po chwili usłyszałam ciche pukanie do drzwi. Chwyciłam pudło i niczym ninja przemieściłam się pod drzwi wejściowe.

- Hej Eva. – rzucił Matt z uśmiechem.

- Hej. Tutaj masz tą przesyłkę. Zostaw ją pod drzwiami jego domu i już.

- Ahaaa... No dobra. Skoro tak sobie życzysz szefowo, to załatwione. Uciekam.

Zamknęłam cicho drzwi za sobą i pomaszerowałam do kuchni, by przygotować jakieś śniadanie dla siebie i Zayn'a. Gdy byłam zajęta krojeniem truskawek do sałatki nagle ktoś objął mnie od tyłu. Przerażona odwróciłam się napięcie, trzymając cały czas nóż w ręce.

- Wow Ev, to tylko ja. Chyba muszę się zastanowić nad tą „miłością", bo jak masz mnie witać z nożem codziennie. – powiedział z uśmiechem Malik. Zmierzwiłam mu tylko jeszcze bardziej jego grzywkę i mocno się do niego przytuliłam. Staliśmy tak dłuższą chwilę. Nie miałam ochoty się do niego odklejać.

Wsłuchiwałam się w miarowe bicie jego serca i zaciągałam się zapachem jego perfum.

- Mógłbym tak stać z Tobą wieczność, ale głodny jestem. – powiedział i utkwił wzrok w sałatce i kanapkach leżących na blacie.

- Ale z Ciebie romantyk. – powiedziałam z wyrzutem i zaniosłam talerze do salonu. Pałaszowaliśmy wszystko w ciszy. Byłam zbyt przejęta tym co się działo ostatnio, że nie jadłam nic od 2 dni prawie.

- Uciekam do siebie Ev. Ogarnę się trochę, przyjadę po Ciebie i pojedziemy do szpitala. – powiedział Zayn, zanosząc talerz do kuchni.

Gdy ubierał buty, rzuciłam się na niego i zaczęłam go całować. Wiem, zachowywałam się jak durna nastolatka, ale byłam tak szczęśliwa, że inaczej nie umiałam tego wyrazić. Tym bardziej jeszcze cieszyłam, myśląc o minie Zayn'a, gdy zobaczy mój prezent.

                                                                                                ***

Dawno nie czułem się tak szczęśliwy. Wracając do domu uśmiechałem się to do siebie, to w nieokreśloną bliżej przestrzeń. Zaparkowałem pod domem i postanowiłem jeszcze zapalić. Przed swoimi drzwiami zobaczyłem czerwone pudełko. Ostrożnie obszedłem bliżej niezidentyfikowane znalezisko i rozejrzałem się dookoła. Nikt jednak, chyba, nie chował się w krzakach. Zgasiłem papierosa i wniosłem pudełko do domu. Usiadłem na kanapie i dłuższą chwilę zastanawiałem się czy otworzyć. Jednak ciekawość wzięło górę. Otworzyłem pudełko, a w środku leżało 8 dużych plików listów powiązanych wstążkami. Wyjąłem jeden list i obejrzałem go dookoła, a później postanowiłem go otworzyć.

Adresat: Zayn Javadd Malik

Nadawca: Eva Craig.

Mój drogi Zaynie,

     Minęły już 2 lata odkąd uciekłam z Baildon, a nie było dotąd dnia, żebym nie myślała o Tobie. Paryż jest piękny, ludzie bardzo ciepło nas tutaj przyjęli, jednak bardzo tęsknie za domem, a zwłaszcza za Tobą. Mam nadzieję, że po naszej ucieczce nic złego Tobie, ani Twojej rodzinie z tego powodu się nie stało, bo nie darowałabym sobie tego nigdy.. Za dużo już złego wyrządziłam. Tak bardzo chciałabym, żebyś znał prawdę i żebyś zrozumiał dlaczego stało się tak, a nie inaczej. Przysięgam Ci, Zayn, że jeśli kiedykolwiek będzie mi dane wrócić do Anglii, odnajdę Ci i wszystko wyjaśnię. Trzymaj się.

Twoja Ev.

Po przeczytaniu tego listu, serce mi się ścisnęło. Szybko wyjąłem telefon i wysłałem wiadomość do Evy: „ Dziękuję. Przeczytam każdy z nich. Niedługo będę u Ciebie." To był najlepszy prezent jaki mogłem od niej dostać.

***

Siedziałam na przednim siedzeniu samochodu i cała się trzęsłam, gdy zbliżaliśmy się do szpitala. Zayn zaparkował na bocznym parkingu i otworzył mi drzwi.

- Jesteś gotowa? – zapytał troskliwie. Ja potrzęsłam przecząco głową. Zayn podał mi rękę i razem, przytuleni ruszyliśmy w stronę głównego wejścia do St Bartholomew's.

- Idź. Poczekam tutaj na Ciebie. – powiedział Malik i został w hallu przy głównym wejściu. Ja powoli zmierzałam w stronę oddziału onkologii. Dookoła było dość ciemno i szaro. Ludzie przemykali dookoła jak duchy. Nagle na korytarzu zobaczyłam mojego brata.

- Alan.. – powiedziałam z uśmiechem. Mój ukochany blondasek popędził w moją stronę i rzucił mi się na szyję.

- Cześć braciszku. – szepnęłam. Zaraz potem podeszła do mnie mama.

- Cieszę się, że przyszłaś córeczko. – powiedziała spokojnie i podała mi dłoń. Przeszłyśmy kawałek i zatrzymałyśmy się przy szybie Sali, w której leżał mój ojciec. Zamknęłam oczy, oddech mi przyspieszył, a pięści zacisnęły. Po chwili otworzyłam powieki i spojrzałam na niego. Leżał bez ruchu na łóżko, blady, podpięty pod tlen. Nagle poczułam silny ból głowy, a przed oczami zaczęły mi przelatywać obrazy z dzieciństwa, ciągle słyszałam te przeraźliwe krzyki i płacz.

- Nie mogę mamo.. Przepraszam... - rzuciłam ledwo i pobiegłam korytarzem przed siebie. Potrzebowałam powietrza. Wyszłam przed szpital i zanosiłam się płaczem. Zayn siedział na ławce i palił. Gdy tylko mnie zobaczył, od razu do mnie przybiegł.

- Ev.. Co jest? – powiedział przerażonym głosem i przyciągnął mnie do siebie.

- Nie mogę.. Nie potrafię do niego wejść. Nie umiem! – mówiłam dławiąc się płaczem.

- Cicho... Już, cicho. Dasz radę to zrobić.. Jesteś silna. – szeptał mi do ucha.

- Pójdę tam z Tobą. Tylko już się uspokój. – dodał i otarł mi swoją dłonią łzy. Chwyciłam go za rękę i powoli wróciliśmy na oddział.

- Dzień dobry. Hej Alan. – powiedział Zayn.

Malik podprowadził mnie pod same drzwi Sali i otworzył je. Weszłam do środka i stanęłam naprzeciw łóżka.

- Cześć... tato... - powiedziałam cicho.