Skazana na potępienie

14

-No dalej! Zrób to!- krzyknęła Alice. 

Od rana ćwiczę z nią w sali. Zaczęliśmy od zwykłego rzucania nożem, a kiedy zobaczyła, że z bronią idzie mi idealnie to wzięliśmy się za magię. To znaczy za moje moce. Najpierw kazała mi spalić parę manekinów. Oczywiście idealnie mi to wyszło. Ognień to było coś w czym czułam się dobrze. Teraz jednak próbowaliśmy wydostać ducha z mojego ciała. To przychodziło mi z trudem. Nie  mogłam się skupić. Zastanawiałam się czy to w ogóle umiem. 

-Próbuję! - krzyknęłam. 

Dodatkowo nie mogłam się skupić, ponieważ patrzał na mnie ten chłopak. Próbowałam wyciągnąć z Alice coś, ale ona nie chciała mówić. 

-Jesteś do niczego!- krzyknęła i ruszyła ku wyjścia. 

Miałam ochotę cisnąć w nią kulą ognia. Jednak musiałam zachować pozory, że jestem pod jej władzą. 

-Czemu jej się słuchasz?- spytał się chłopak. 

-To nie twoja sprawa- odparłam pod nosem i już chciałam wychodzić, gdy przypomniałam sobie, że dalej nic nie wiem o tym chłopaku. 

Odwróciłam się i spojrzałam na niego. Westchnęłam i usiadłam naprzeciwko. 

-Mam pomysł- oparłam -Ja ci zadam parę pytań i odpowiem na kilka twoich pytań. 

-Czemu miałbym się zgodzić?- spytał.

Nachyliłam się do niego. 

-Masz coś lepszego do roboty?- spytałam. 

Chwilę patrzył się na mnie. Przeskanował moją twarz.

-Mogę patrzeć na ciebie- uśmiechnął się zagryzając wargę. 

Zaśmiałam się. Może i wyglądał cudowanie tak, ale na mnie to nie działało. Widziałam, ze był lekko zdezorientowany. 

-No więc patrz sobie ile chcesz, ale sądziłam, że czegoś chcesz się dowiedzieć- powiedziałam wstając. Ruszyłam ku wyjścia, ale jeszcze odwróciłam się raz - Może nawet bym ci pomogła.

-Dobra- odparł pod nosem- Usiądź porozmawiamy. 

-No w końcu będziemy współpracować- odparłam i usiadłam przed nim. - Jak się nazywasz?

-Ashton, a ty? 

I teraz zaczęła się zastanawiać się nad tym, jak się nazywam. Cassandra czy Lily? Widząc, że czeka na odpowiedź powiedziałam:

-Cassandra. Czemu tu jesteś? 

-Ten potwór mnie zamknął. 

-Tyle to też wiem - powiedziałam sarkastycznie- pytam o konkret. Czemu cię zamknęła? 

-Teraz moja kolej. Bądź cierpliwa- powiedział uśmiechając się. 

Bawił się mną. Ewidentnie się bawił. 

-Czemu Alice cię nie zabiła?- spytał. 

Co miałam mu powiedzieć ? Prawdę? Od razu by mnie znienawidził. 

-Jak zauważyłeś mamy podobne moce. Chcę mnie wytrenować- odpowiedziałam. 

Było to właściwie zgodne z prawdą. Jenak on spojrzał na mnie zdziwiony. 

-Zgodziłaś się? Czy ty w ogóle coś o niej wiesz? Wiesz co robi? Co zrobiła? - spytał unosząc głos. 

-Musiałam!-wykrzyknęłam bezradna. 

Chciałam o tym  z kimś pogadać, ale nie miałam z kim. 

-Czemu? - spytał. 

-Tylko tak uratuję wszystkich- odpowiedziałam schylając głowę. 

Zaczęłam bawić się palcami. 

-Teraz moja kolej- powiedziałam podnosząc głowę.- Czemu cie tu uwięziła? 

-Którejś nocy widziałem z okna ją i jakiegoś chłopaka. Zabiła małe dziecko. Nie widzieli mnie. Potem coraz więcej osób zaczęło ginąć. Wiedziałem czemu i chciałem pomóc. Jednak, gdy opowiedziałem o tym dorosłym to nie uwierzyli mi. Postanowiłem wziąć to w swoje ręce i tak oto znalazłem się tutaj. Zamiast pomóc zostałem uwięziony. Jako zabawka- powiedział zirytowany.

Widział to samo co ja. Był wtedy. 

Milczałam analizując to wszystko. 

-Czemu uważasz, że wszystkich tak uratujesz?- wyszeptał Ashton.

Nie mogłam powiedzieć mu wszystkiego. Nie miałam na to czasu ani mu nie ufałam. 

-Posłuchaj- zaczęłam-Mam plan. I ty pomożesz mi,a  ja tobie ok? Wydostanę cię stąd. 

-Skąd mam wiedzieć, że mnie nie oszukujesz?-spytał.

-Musisz mi zaufać- odparłam. 

-Chyba nie mam wyboru- powiedział zrezygnowany. 

Więc opowiedziałam mu mój plan. Od początku do końca. Oczywiście pominęłam koniec. Tego nikt nie mógł wiedzieć. Tylko ja mogłam to zrobić.