Saat 02.04 gece çökmüş şehrin üstüne ve sen hala bu saatte uyamadıysan ya bir işin var yada uyatmayan biri. Uyutmayan biri yanındaysa ne şanslısın. Senlik bir durum yok burda okumayı bıraka bilirsi. İyi geceler mesajını ve öpücüğünü de al uyu sen rahat uyu. Benim işim uyutmayanı yanında olmayıp müziklerin içinde ve sigarasının dumanında olanlarla. Neyse... Rahat uyuyanlar gittiyse 'Naber lan yanlız?' Bu yazıyı her okuduğumda daha çok yanlızlık işliyor damarlarıma. Şu sigara denen illeti her çekişimde daha çok ölüyorum. Ama şu gidenlerin arkasında bıraktıkları yararlar kadar zarar vermiyor artık. Yaralar gidenlerin arkasında bıraktıkları eserler. Bu saatte yaralarımı avutmaya çalışıyorum. Niye? Uyumak için. Uyuyup ölüme bir adam daha yaklaşmak için. Yoksa ileşmeyecek bu arsız yaralar. Kimileri diyor ki 'başkası sararsa düzelir.' Lan! Yarabandı olarak başkasının hayallerini hiç etmeye değer mi? Kendi yaramı ileştirip başkasına nasıl yaralar açarım. Bu yaraları açtırana o kadar söverken. Başkasının hayallerini, umutlarını, geleceğini bir hiçmiş gibi kullanıp yeni bir hayat nasıl kurulur bilmiyorum ben. Bilemekte istemem. Gidenlerden biride ben olamam. Kendi yaramı saramasam da başkasına göstermeden yaşaya bilirim. Bu gidenlerin suçunu bir başkasına yıkmadan da başkasıyla mutluda olabilirim. Uyutmayanları yanında olmayanlar biliyorum acı çekiyorsunuz bu konuda yanlız değilsiniz. Ama eğer gerçekten çok sevdiyseniz o'nunla çok güzel günleriniz geçtiyse ve çok mutlu olduysanız bundan şikayet etmediyseniz acısına da şikayet etmeyin. Acınız bile o çok sevdiğiniz kişiden gelen bir duygu. Dibine kadar yaşayın. Onunlayken 'senden gelen herşeye kabul' dediysen. Bunuda kabul et . Çok şükür giderken çekilmeyecek bir acısını bıraktı. Eyvallah!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Paranoyak Adam.
Teen FictionBen aslında hiç bir şeyle dalga geçmiyorum. Ben kendimi delirmeye karşı koruyorum.
