Paranoyak Adam.

Susmak.

Bazı anlar konuşmak istersin. Bütün harfler diline hucum eder ve paragraflar dolusu cümleler oluşur ağızının içinde ama bir tanesi bile dışarı çıkmaz, çıkamaz. Sanki arkadaşları tarafından dışlanan, ortamda var olup ama yokmuş gibi davranılan bir çocuğun o arkadaş grubuyla saklambaç oynaması gibi. O çocuk saklanmasa bile ebe onu sobelemeyecek. Yani ağızımın içinde sayfalarca cümle birikse de kimse duymayacak.

Karşımda oturuyordu. Tam karşımda. Sevdasıyla yaşadığım kadın. Anlatıyordu bir şeyler ama pekte ilgilenmiyordum anlattıklarıyla. Sadece sesine odaklanmıştım. Bir babanın çocuğundan duyduğu ilk kelime gibi geliyordu sesi her defasında. Gözleri bahar gibi. Baktığı yeri cennete çeviriyordu. Elleri merhem sanki dokunduğu yeri iğleştiriyordu. Bi ara lafını kesip anlatmak istedim ona olan duygularımı.
- Beni yanlış anlamazsan sana söylemem gerekenler var. Aslında söylememiz gerekenler. Yani aklım kalbim ve ben. Şu an bana ne anlatıyorsun ne diyorsun inan bilmiyorum. Sana bakarken kapılıp gidiyorum her defasında. Pek beceremem böyle güzel şeyler söylemesini ama gün doğumunu bilirmisin? Bir şehrin üstüne doğan ilk ışık parçaları. Biliyosun demi? İşte düşün ki bende 7/24 365 gün karanlıkta kalan bir şehirdim. Taki gülüşlerini bana çevirene kadar. İlk şehrimin üstüne doğuduğun günü hatırlıyorum da çiçek bile açmayan bir şehri yeşilliklere boğdun. Karanlık korkusu kalmadı şehrimde, gece lambaları bile yanmıyor artık. Şehrimden de hiç batmadın üstelik. Kimileri buna aşk diyor kimileri sevda ben ise 'sen' diyorum.

Evet bunları söyleyecektim. Demeliydim, anlamalıydım artık. Ama sustum. Sustum çünkü konuşurken gözlerime baksa anlayacaktı zaten hislerimi. Sustum çünkü onun konuşmalarında bahsi geçen kişi ben değildim. Sustum çünkü anlatmaya çalıştığım şeyleri anlamayacaktı. Sustum evet sustum! çünkü konuşursam batacaktı güneş şehrimin üstünden...

Bazen karşındaki o kadar sağır oluyor ki bağırarak sustuklarını anlamıyor bile...