Sevgiye hep bir kalıp aradık. Bir kalıbın içine koyarsak bitmez sandık. Bu kalıpları kelimelerle anlatmayı denedik ama anlaşılmadık. O kalıbın içinde sıkışıp kaldık. Hiç sorup sorgulamadık bu kalıbı. Denemedik bile sevgiyi sığdırmaya çalıştığımız kalıptan çıkmayı. Sahi ya neydi o sevgi kalıplarımız: sevgi emekti, sevgi cesaretti, sevgi vazgeçmemekti, sevgi ölmekti...
Bu kalıplar içinde yosun tutan sevgilerin hiç biri işe yaramadı gitmemeleri için. Olmadı! Başaramadık. Hangi kalıba koysak tutmadı. Ya fazla geldi yada eksik. Beceremedik, kelimelerle anlatmaya çalıştık. Anlamadılar zorladık. Bi zaman sonra anlatmak bile işte yaramadı, sustuk. Susmamız vazgeçtiğimizden değildi. Yorulduk sadece. Görünmez bir yorgunluk.
Sevgiyi, sevgi olarak değilde kelimelerle anlatmaya çalıştığımız kalıplar içinde yaşadığımızdan kaybettik belkide. Atsak bu kalıpları hayatımızdan kim bilir gitmeyecekledi. Gerçi bu seferde 'sevgi kalıbın yok' diye giderler.
Garip değil mi okuyanım? Sevgiyi kalıplaştırmamanı anlattığım dizilerde bile bi kalıba sığdırdım sevgiyi. Yine başaramadık.
Görünmez bir yorgunluk var ruhumda. Çıksam diyorum bu bedenden. Bi papatyanın seviyorum yaprağına sığınırım belkide....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Paranoyak Adam.
Teen FictionBen aslında hiç bir şeyle dalga geçmiyorum. Ben kendimi delirmeye karşı koruyorum.
