Paranoyak Adam.

Ayna.

Hiç ayna olmak istedin mi? Herhangi bir evin herhangi bir odasının herhangi bir duvarında duran bir ayna. Her şeyi olduğu gibi göstermek yalansız. Bir çocuğun kendisini gördüğün ilk anda ki tepkisine şahit olmak veya genç birinin güzel olmak için verdiğimi çabaya yahut yaşlı birinin kırışıklarını saydığı o anı görmek. Bazende aydınlığın mesaisini bitip işi karanlığın devraldığı gecelerde uyuyan birinin karanlıkta nasıl parladığını şahit olan bir ayna olmak.

Karanlıklarla dolu bir odanın içine hapsolmuş bir aynaydı kalbim. Ne kendimi görebiliyordum nede bir başkasına nasıl göründüğünü göstere biliyordum. Tozlarla ve yaralı bir çerçeve ile kaplıydım. Taa ki o güne kadar. Karanlığın içinde bir ışık, ışığın içinden bana doğru gelen bir el. Sardı beni kollarının arasına. Önce temizledi tozlarımı daha sonra yaralı çerçeve mi tamir etti. Astı odasının en güzel yerine. Her anına şahitlik yapıyordum. Sabah uyandığı anda ki tatlı sersemliğine, gün içinde ki hazırlanma heyecanına, akşam yatmadan önce ki 'rahat bir şeyler giymeliğim' telaşına. Arada ağlamasına, gülmesine. Yanı kısaca bütün hayatına tanık olarak duruyordum. Artık görevim ona gerçekleri göstermekti ama her şey bu kadar yolunda gidemez di. Her gidişinde parça parça kırdı beni. Kötü göründüğü zamanlar sinirini benden çıkardı. Zamanla kırılıp döküldüm. Artık gerçekleri gösteremeyecek kadar yok olmuştum. Kendimi bile göremiyorum. O karanlığı delip geçen elleri ile beni aldığı yere geri götürdü ve bıraktı. Bıraktı ama ben o eski ayna değildim artık. Her şeyi olduğu gibi gösteren bir ayna değildim. Eskiden sadece tozlu ve yaralıydım. Şimdi ise kırık, parçalanmış, bir daha bir odaya konulmayacak kadar kötü bir haldeyim.

Keşke bulduğun gibi bıraksaydın beni. Tozlu ve yaralı....