HİÇ HESAPTA YOKKEN

BÖLÜM 28

*****EGE*****

Emre arayıp Deniz'in hastanede ve durumunun kötü olduğunu sanki bir el boğazımı sıkıyor gibi hissetmiştim. Tuğba'ya da haber verdikten sonra hemen havaalanına gitmiş ve en yakın tarihe biletimizi almıştık. Tabi bir hafta sonraya ne kadar yakın denirse.

O bir haftanın nasıl geçtiğini hatırlamak bile istemiyordum. Elim sürekli telefonda, Emre'den haber bekliyordum. Tuğba 'da endişelendi ve benim bu halimi gördükçe daha da üzülüyordu.

Uçaktan iner inmez valizleri eve atıp hastaneye koştuk. Deniz' in kalbi durmuş ancak tekrar atmaya başlamıştı. Derin bayıldığı için odaya almışlar ve serum takmışlardı. Biz geldiğimiz için Emre Ayça'yı getirmeye onu görmek, konuşmak istiyordum. Kardeş gibiydik ve onu bu halde görmek beni mahvediyordu. Doktor sadece bir kişinin girebileceğini söylediğinde bu kişi tabiî ki Derin olmalıydı, onun Deniz'e herkesten daha çok ihtiyacı vardı, Deniz'in de ona. Ama Derin benim girebileceğimi söyledi. O an o kadar mutlu oldum ki tarifi yoktu bunun.

Hemen hazırlanıp yanına girdim. Teni çok solgundu. Onu bu halde görünce gözlerim dolmuştu. Erkek adam ağlamaz diye bir laf var, tamamen saçmalık. Bir erkek ağlıyorsa içten ağlar yalandan değil.

Ayakucuna oturup derin bir nefes aldım. O kadar güçlü duruyordu ki tüm olumsuz şartlara rağmen ayağa kalkacağına emindim. Elimi elinin üzerine koydum.

"Abi ben geldim. Amma uyuşuk çıktın sen de. Uyan hadi, hepimiz seni bekliyoruz. Seni çok özledik, ama en çok da Derin. Buraya getirildiğinden beri hiç uyumamış Emre anlattı. Oğlum seninle ne konuştuk biz, hani üzmeyecektin bu kızı. Kalk hadi yoksa benden çekeceğin v-"

O sırada elinde bir hareketlenme oldu. Başta hayal görüyorum sandım ama hayır.. Elini oynatıyordu. Sonra kesik kesik konuşmaya başladı.

"D-Derin... Derin..." O an yaşadığım heyecanı bir daha yaşayamam herhalde.

Hemen koşup hemşireleri ve doktoru çağırdım. Bizimkilerin gözleri korkuyla açılmış, benim konuşmamı bekliyorlardı. Koşup Derin'e sarıldım. O ana kadar ağladığımın farkında bile değildim. Hepimiz ağlıyorduk ama bunlar mutluluk gözyaşlarıydı, önemli değildi. Tüm gün ağlayabilirdim.

Deniz uyandı. Uyandı bee! Var mı ötesi? Kardeşim bize geri döndü!