İpsiz Uçurtma

1.Kaza

2016, HASTANE

"Hastanın neyi oluyorsunuz?" diyor, uzun boylu zayıf, çenesinde kusur sayılabilecek kadar büyük bir yara izi olan genç doktor. Elindeki kağıt destelerine beyaz önlüğünün cebinden çıkardığı kalemle bir şeyler karalıyor, bir yandan da benimle konuşuyor.

"Abisi" diyorum. Bu kelime bana fazlasıyla yabancı, yutkunmam 10 saniyemi alıyor. Gözlerimi kaçırıyorum. Doktor bana kazayla ilgili bilgileri veriyor. Kazanın sebebini soruyorum ve asıl konuya geliyoruz.

"Alzheimer hastalarının araba sürmesi tehlikelidir. Bu nedenle birinin ona eşlik etmesi gerekir"diyor doktor. Şaşkınlıkla bakıyorum. Doğru anladığımdan emin olmak istiyorum.

"Alzheimer yaşlılarda olmuyor muydu?"diyorum. Sanki doktordan iyi biliyormuş gibi.

"Evet yaşlılarda çok sık görülür 65 yaş üstü her 15 kişiden biri Alzheimer hastasıdır. Sık karşılanan bir durum olmasa da kırk ve ellili yaşlarda da görülür" diyor doktor.
Teşekkür ediyor ve yanından ayrılıyorum. Bekleme salonuna geçiyorum. İçmeyeceğimi bildiğim halde bir bardak çay alıyorum. Bir şeylerle oyalanmaya çalışıyorum. Çünkü gidince ne diyeceğimi bilmiyorum. Ömer; bir zamanlar beni canından çok seven kardeşim büyük ihtimalle evden ayrıldığım günden sonra benden nefret etmiştir. Bende ömrümü kendimden nefret ederek geçirdim. Çoğu zaman yaşanan her şeyden kendimi suçladım. Bir şeyleri düzeltmek istedim. Ama geçmişim birbirine dolanmış ip yumakları gibi. Nerden başlasam hep bir çıkmazı var...

Vakit hızla geçiyor. Güneş batmak üzere. Biten günün kayıpları gelecek günün telaşı ile son işlerini bitirmeye çalışan insanları izliyorum. Kabullenmişliğin verdiği suskunluk bedenimi esir almış. Yeni atıştırmaya başlamış yağmur ile birlikte yüreğimin derinliklerine gömdüğüm anılarım canlanıyor. Bir hüzün dalgası beni alıp götürüyor, çocukluğuma...