sessizlik //destiel ✔️

bölüm 4: ödev partnerleri

Mutluluk neydi?
Şu an hissettiğim şey mi?
Yoksa huzur muydu bu, belki de sevgi?

Bilmiyordum, bilemezdim de zaten. Monoton hayatımda pek fazla şey yaşamamıştım. En azından her bir duyguyu ayırt edebilecek kadar.
Acaba Dean ne hissediyordu? Yada lise benim için bu kadar sıradan geçerken onun için nasıldı? Daha eğlenceli ve heyecan dolu olduğu kesin.

Acaba sevdiği biri var mıydı? Gerçi olsaydı, yanındaki kızlar bu kadar sık değişmezdi.

Ben onu seviyordum mesela. Dean Winchester'ı. Tüm benliğimle seviyordum, sanki başka çarem yokmuş gibi. Sanki tüm dertlerime deva olacakmış gibi. Ölür gibi seviyordum onu. Her an hayata onun için tutunarak, aldığım nefes sonuncuymuşcasına her an Dean'i düşünerek. Acaba biliyor muydu bunları da? Yada en azından tahmin ediyor muydu, Castiel eziğinin kendisine deliler gibi aşık olduğunu?

Bana sorarsanız hayır bilmiyordu ama bilmeliydi.

~

Okul çıkışındaydık ve müzik dinleyerek yürüyordum, kolumdan bir köşeye çekilene kadar.

"D-Dean?"

Acaba son derste uyuyakalıp rüya falan mı görüyordum?

"Cas," kolumdaki elini çekip ceplerine yerleştirdi. "Merhaba."

"Merhaba."

Anlamaz bakışlarımla onu süzmeye devam ettim. Gerçek olamazdı, değil mi? Sonuçta Dean neden beni bir köşeye çekip aptal gibi sırıtsın ki?

"Akşam nerde buluşmak istersin?" diye sordu.

Akşam? Buluşmak? Dean'le?

"N-Nasıl yani" dedim, gerizekalı gibi görüneceğimi bilerek. Olduğum yerde rahatsızca kıpırdanıp ayaklarımın duruşunu değiştirdim. Hayal ürünü falan mıydı acaba bu an?
Yok, gerçek olamazdı.

"Ders için," ceketinden sigara paketi ile çakmak çıkardı ve bana doğru uzattı. "İçer misin?"

"Kullanmıyorum" diye cevapladım kibarca. Ardından içimden ekledim, sende kullanmamalısın.

"Bende öyle tahmin etmiştim." Kısık sesle söylendi. Sigarasını yaktı ve derin bir nefes aldıktan sonra yan tarafa doğru üfledi. "Ödev partnerleri olduğumuz için buluşma ayarlamıştık, nerde olmasını istersin?"

Gözlerimi yeşillere çevirip tam içine baktım. Söylemek istedim, sen olduktan sonra farketmez diye. Yeterki sen ol, ne mekan ne zaman önemli.
Tabi onun yerine "Farketmez" dedim kısaca. Dean kafası karışmış tavırlarla "Bir sorun mu var ?" diye sordu.

Başımı olumsuz manada salladıktan sonra hiç konuşmadım. Dean sigarasını içti ve bende öylece orda bekledim. Sessizlik, rahatsız edici değildi. Aksine güzel bir yanı vardı.
Önceki konuşmamızı hatırladığımda istemsizce gülümsedim. "Gülmek sana yakışıyor." demişti. "Bunu daha sık yapmalısın."

Bunu iltifat olarak kabul edebilirdim, değil mi?
Yani Dean Winchester bana iltifat etmişti. 2 yıldır aşık olduğum çocuk.
Belki de beklediğim kıvılcım buydu?
Ama ne yapabilirdim ki. Karşına geçip 'seni seviyorum' diyemezdim ya. Bu kadar basit değildi hiçbir şey. Hele Dean'le olduğunda hiç değildi.

"Çok düşünüyorsun," diyerek beni gerçekliğe geri çekti, "Yapma."  Sesinde emir veren bir ton vardı.

"Elimde değil," dedim çekinerek. Dean bir yorum yapmayarak sigarasından son bir nefes çekti ve yere atıp ayağıyla üzerine bastı.

"Ödev için dışarda yada okulda buluşamayız, neden diye sorma. Ya benim evimde olacak yada kimsenin bilmediği sıradan bir yer ama kafe tarzı değil, park gibi."

Anlıyordum. Benimle görünmek bile istemiyordu. Bense söylediği bir iki söze sevinerek umutlanıyordum boş yere. "T-Tabiki" dedim. "Bencede öylesi daha i-iyi olur."

"O halde akşam bize geliyorsun. Saat sekizde evinden alırım, arabam var."

Başımla onayladıktan sonra büyük adımlarla uzaklaştım Dean'den.
Tam iyi bir şeyler oluyor derken hayat yine gerçek yüzünü göstermişti. Ne olurdu sanki mutluluğum birkaç gün bari sürseydi?
Hem ben aşık olduğum çocuğa o kadar yakın olmaya nasıl dayanacaktım?  O kadar yakın ama aslında bir o kadar da uzak olmaya ?

Aferin Castiel, kendini saçmasapan bir duruma soktun. Ne vardı ki gidip partner olalım diyecek. Ben gitmesem O kendine birini bulurdu büyük ihtimalle ve her şey eski sıradanlığıyla devam ederdi.

Bombokluğun elli tonuna hoşgeldin Castiel. Tanrı yardımcın olsun.

Amin.