sessizlik //destiel ✔️

bölüm 13: taşınma mevzusu *trailer*

"Demek gideceksin," dedi Cas, kırgın bir ses tonuyla. Sakinleşmiş olan Dean ise başıyla onayladı, ardından "En iyisi bu" dedi. "İkinizi birlikte görmeye dayanamıyorum."

"Üzgünüm."

"Neden?" Dean anlamıyordu, bu konuşmayı uzatma çabalarıda nerden çıkmıştı şimdi? Cas'in durgun hali, sözleri... Garipti, önceki hallerine tezattı.

"Çünkü burası senin de odan," dedi. "Benim yüzümden gidiyorsun. Üzgünüm."

Dean omuz silkti. "Zaten burasını özel ayarlamıştım. Bu üniversiteye gelme sebebim sendin. Ama sen başkalarıyla mutluysan ben fazlalığım demektir."

Tamam, Cas şaşırmıştı. Dean'den bu kadar çaba beklemezdi.

"Demek benim için geldin? " diye sordu sebepsizce.

Dean yine başıyla onayladı. Birazdan eşyalarını toplamaya başlaması gerekiyordu ve bu acı vericiydi. Cas' ten gitmek, ölüm gibiydi.

"O halde, gitme. " dedi Cas. Ne dediğini kendi bile bilmiyordu çünkü aklı değil kalbiydi konuşan.

"Ne?"

"Gitme" diye tekrarladı. "Burda benimle kal. Yanımda kal."

"Emin misin?"

"Evet"

Ve Dean koşarak Castiel'e sarıldı. Kollarını sıkıca sardı sevdiği adama. Kokusunu içine çekti, aşkı hissetti. İçi huzurla dolmuştu uzun süre sonra.

"Seni seviyorum, " diye fısıldadı. Ve cevap gecikmedi. "Bende seni seviyorum Dean."

Uzun bir süre öylece sarılı kaldılar. Birbirlerinin omuzlarında dinlendirdiler başlarını. Birbirlerine dokundular öğrenmek istercesine. Yavaş davrandılar, aceleleri yoktu çünkü.

"Bunun için çok uzun zamandır bekliyordum," dedi Dean, gözlerinden okunan mutlulukla. Sonunda istediğine kavuşmuştu.

"Bende öyle,"

Cas, Dean'i tam olarak affetmiş değildi ama olanlardan sonra gitmesine de izin veremezdi. O'ndan uzak kalmak istemiyordu, içinde yaşayıp durmaktan bıktığım sevgiyi dillendirebilmeyi istiyordu. Bir yandan da Hannah'ya ne diyeceğini düşünüyordu.

Sonra Dean bir istekte bulundu. "Seni öpmek istiyorum."