sessizlik //destiel ✔️

bölüm 1: sessiz olan

Klasik bir highschool au, o yüzden beklentileri yüksek tutmayın. Ama taslaklarda kalmasına da gönlüm el vermedi.
Umarım okuyup keyifli zaman geçirirsiniz. (yine ilk hikayelerimden biri, yazım vb hataları görmezden gelin)

Lisede aşık olduğunuz çocukla nasıl konuşabilirsiniz?

Verilen ilk cevabı duyar gibiyim ama gidip basitçe selam vermek için fazla çekingen ve sessiz biriyseniz ne olacak? Peki ya aşık olduğunuz çocuk okulun zengin ve havalı takımındansa?

İşler gittikçe kötüleşiyor değil mi? Hayattada öyle değil midir zaten, büyüdükçe dertler artar. Neyse, yine düşünce alemi içinde kaybolmadan size kendimi tanıtayım. Ben Castiel Novak ve lisenin en aptal öğrencisiyim. Tabi bu Dean Winchester'a deli gibi aşık olmamı engellemiyor, aksine yardımı oluyor bile diyebiliriz. 17 yaşında bir liseliyim ve çoktan hayatımın aşkını buldum, geriye bunu O'na söylemek kaldı sadece.

Sanırım önce tanışma faslını anlatmalıyım;
2 yıl önceydi, her zaman olduğu gibi benimle uğraşan birkaç çocuk yüzünden yere düşmüştüm. Aslına bakarsanız duyulduğu kadar kötü bişey değil, yinede psikolojinizi etkiliyor tabiki.
Yere itelendiğim ve dağılan kitaplarımı toplamaya çalıştığım sıradan bir gündeydik işte -koridor kalabalık olduğu için epey zorlanıyordum. Ve O'nun gelişi, muhteşemdi. Filmlerdeki gibi, ilk aşkım olacak kişi gibi bana yardım etmişti. Yüzündeki gülümsemeyle 'bir kaç güne başka bir uğraş bulurlar, boşver' demişti.

Umursamıyordum ki zaten. Hele o yemyeşil, yumuşacık bakan gözleri gördükten sonra. Onun okulda yeni olduğunu anında anlamıştım çünkü daha önce görsem unutmam mümkün olmazdı. Kitapları elime tutuşturtuktan sonra o beni doğruladı zaten, 'Ben Dean Winchester, okulda yeniyim' diyerek.

Bende ismimi söylemeli ve uzattığı eli tutmalıydım.Söylerken oldukça kolay gibi geliyor ama değil.
Evet normal insanlar için gayet normal, sadece benim için öyle değil.Birkaç yıl önce yaşadığım kazadan dolayı. Doktor travma sonrası bunalım diyor açıklama olarak.Sorunumun sadece psikolojik olduğu konusunda ısrarcı ve işte o an doktoruma inanmak istiyorum; Dean karşımda beklemeye devam ederken ve sabırlı tavırlarla beni izlerken.

Yapabilirim diyorum kendime ve elini tutuyorum. Sıcacık. Sahiplenir bir havası var sanki, yada ben aşk sarhoşu olduğum için hayal görüyorum.

"Castiel Novak." diyorum sadece. Yine gülümsüyor, sanırım bu sık sık yaptığı bişey. Sonra sınıfını bulamadığını söylüyor ve ben ona yardım ediyorum.

Fazla masalsı oldu biliyorum. Bunda uykumun gelmiş olmasının etkisi büyük. Her neyse, anlattıklarım iki yıl öncesiydi.Geçen yirmi dört ay içerisinde aramızdaki ilişki hiçte filmlerdeki gibi olmadı, her ne kadar tanışmamız bir Hollywood filmini aratmamış olsada.

Dean, okuldaki havalı çocuklarla tanıştı ve yükseldi daima. Bense yine ben olmaya devam ettim ve bir kenardan onu izledim. Hala da izliyorum ortak derslerimizde, yemekhanede, okul çıkışında.

Üstelik geçen zaman gerçekten acı vericiydi çünkü gitgide kötü birine dönüştüğünü görebiliyordum. O güzel yeşil gözlerin şimdi insanlara alay eder gibi ve çoğu zaman aşağılar şekilde bakıyor olduğuna inanmak çok zordu.

Biliyorum bana da kötülük yapıp rezil ettiğini falan düşünüyorsunuz ama öyle olmadı.Dean asla yanıma gelmedi, grubundan herhangi birisi de. Kimse benimle uğraşmadı yada patronluk taslamadı. Lise hayatım çok daha iyiydi yani ama ben değildim. İçimden bir ses, Dean'in iyi birisi olduğunu söylemeye devam ediyordu usanmadan.Gidip onu durdurmak istiyordum bazen. Karşına geçmek ve 'bu gerçek sen değilsin ' demek ama hep hayal olarak kalıyordu bu isteğim.

Neyse, hikaye saati bitti. Şimdi ışıkları kapayıp yatma vakti.İyi geceler sevgili-yeni- günlüğüm, konuşabildiğim yegane varlık.

--------------------

Her bir gününüz nasıl olurda önceki günün aynısı olur? Nasıl ve neden değişmez tek bir ayrıntı bile?

Yine uyanıyorum, babam yine berbat bir kahvaltı hazırlamış ve yine okula gidiyorum. Hayat neden bu kadar klasik ve monoton? Neden durumumdan bu kadar rahatsız olmama rağmen değiştirmiyorum hiç bir şeyi?

Soru çok cevap yok. Her zamanki gibi.

İşte tekrardan nefret ettiğim o yerdeyim. Okul. Son senem ve arkadaşım bile yok. Gerçi olmadığı daha iyi, konuşmaktan korktuğum gerçeğini göz önünde bulundurursak.

Garip, değil mi ?

Normal insanlar kaza yaptığında yaralanır, iyileşir sonra herşey unutulur. Neden bende de aynısı olmadı ki?
Belkide çektiğim acı yüzünden bayılmadan önce, dakikalar boyu avazım çıktığı kadar bağırdığım içindir. Ama yardım gelmedi. Çok uzun süre boyunca hemde. Bunun beni sessizliğe itmesi ne kadar da kötü. Çünkü bu yalnızlık suskunluğumun sonuçlarından birisi. Dean'in benden uzakta olması da öyle. Çünkü eğer konuşabilseydim onu yanımda tutabilirdim. Ama O geç verilen cevapları ve sessizliği yanlış anladı ve gitti. Bende 'dur' diyemedim sonuç olarak geldiğimiz hâl bu. Sabah yanımdan geçip gidiyor ve gözlerinde yine o sevecen, özlem dolu bakış ama basit bir günaydın sohbeti bile olmuyor aramızda.

Ben yine sınıfıma gidip onu düşüneceğim saatlerce ve Tanrı bilir Dean arkadaşlarıyla neler yapacak bu süre zarfında.

Anlamıyorum, ailesi nasıl izin verebiliyor böyle kötü kişilerle takılıp farklı biri olmasına?
Dean özünde iyi biri biliyorum. Sadece yanındaki kişilere uyum sağlamaya çalışıyor. Bunu ben bile görebiliyorsam, ailesinin de haberdar olması gerekmez mi ?

Yine zavallılaşıyorum. Gidip Dean'le konuşmak yerine kendi içimde kayboluyorum, tüm ihtimalleri düşünüyorum aptal bir şekilde. Aslında karmaşık değil hiçbir şey.Dean popüler takımda ve alt sınıflarla daima alay ediyor. Bana yardım eden o çocuk çoktan gitti. Belki hiç yoktu bile, ben öyle görmek istediğim için yanlış yorumladım tavırlarını.

Ama madem öyle, neden sık sık göz göze geliyorum onunla? Neden önüne çıkan her öğrenciye sataşan Dean Winchester bana tek bir laf bile etmiyor? Neden okuldaki kimse tarafından rahatsız edilmiyorum yıllardır, daha doğrusu O geldiğinden beri ?

Kısır bir döngü işte benimkisi. Kendimce bir sonuca varmaya çalışırım ama asla başarılı olamam. Sonra öğretmen gelir ve ben kendimi derse veririm, kısa bir süreliğine de olsa Dean uzaklaşır zihnimden.

Her bir gün öncekisinin aynısı. Tek istediğim basit bir kıvılcım, küçük bir olay belki. Ve sonra bu sessizliğimi bozabilir, istediklerimi elde edebilirim.
Yani, umarım.