Bende bir fotoğrafı bile yoktu. Aylardır yüzünü göremiyordum. Kafayı yiyecektim. Dayanamıyordum artık..
Odama indim. Biraz bateri çaldıktan sonra masama oturdum. Resim çizmeye başladım. Zeynep'i çiziyordum. Hiçbir çizimde özenmediğim kadar özeniyordum. O sırada Defne geldi.
"Abi yetmez mi artık? Kendini neden bu kadar üzüyorsun.."
"Defne.. İşim var. Yalnız bırakır mısın beni, lütfen.."
"İlk defa bir kız için üzüldüğünü görüyorum, buna sevinsem mi üzülsem mi bilemedim. Ama madem seviyordun, o zaman neden gitmesine izin verdin?"
"Çünkü.. Çünkü beni sevmediğini, Barış'ı sevdiğini düşündüm. Bunu yediremedim. Ondan uzaklaşmaya çalıştım. Ama yapamadım. Ne kadar uzaklaşmaya çalışsam da her defasında ona daha da yakınlaştım.." ayağa kalktım. "Ben dışarıya çıkıyorum."
"Yaa abi.. Şey.. Benim canım çok fena donut çekti. Gelirken alır mısın?"
"Tamam."
**
Evden çıktım ve ağır adımlarla yürüyerek sahile indim. Çimenlere uzandım ve gökyüzünü izlemeye başladım.
Her yerde onun o güzel gülüşünü görüyordum. Fark etmediğim o güzel gülüşünü.. Kendime kızıyordum. Hemde çok kızıyordum..
"Abi çiçek almak ister misin? Yenge varsa sürpriz yapıp verirsin?" dedi bir çocuk, kafamı kaldırıp baktım.
"Bir demet alsam.. Affeder mi beni?"
"Affetmez mi abicim yaaa.. Brad Pitt gibi adamsın. Ben yenge olsam çiçek almadan da affederim."
"Ver bakalım ordan bir demet beyaz gül."
**
Çiçeği elime alıp ayağa kalktım. Kafamı öne eğdim. Yavaş adımlarla yürümeye devam ettim.
Eve giderken Defne'nin donut istediğini hatırladım. Yan tarafta bir pastane buldum. İçeriye girdim.
Tatlı standına doğru ilerledim. Defne'nin sevdiklerinden buldum, o sırada yanıma garson geldi.
"Buyrun nasıl yardımcı olabilirim?" kafamı kaldırıp baktım ve şok oldum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Eylül Akşamı | TAMAMLANDI |
FanfictionHER EYLÜL YENİ BİR BAŞLANGIÇ... Birine aşık olmak güzel.. Ya birinde "aşk" olmak? Sahi.. Aşk nedir sevgili? Aşk ölümdür. Aşk her saniye yavaş yavaş ölmektir. Gözünü bile kırpmadan gireceğin bir savaştır AŞK... kadın çok sevdalandı. a...