39.Bölüm "Mucize"

1.5K 80 1
                                    


Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.



                     Karşıdan karşıya geçerken yandan bir araba geliyordu. Bana sertçe çarptı. Bir anda kendimi yerde buldum. Kafamı sertçe çarpmıştım.


"İ-iyi misiniz?" gelip yanımda dizlerinin üzerine çöktü, gözlerimi açıp baktığımda onu gördüm.

"Oha." dedim gözlerimi kocaman açarak. "Şuan 14 milyon 3 binde bir ihtimal gerçekleşti. İyiyim. Çok iyiyim."

"A-anlamadım?"

"Çok teşekkür ederim."

"Ne için?"

"Bana çarptığın- çarptığınız için.." güldü.

"Kusura bakmayın gerçekten." ayağa kalktım. "Hadi hastaneye gidelim."

"Yok yok gerek yok. Harikayım ben şuan."


Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.


                        Boynunda ve ellerinde çizikler vardı. Kaza daha çok yeniydi. Yani 1 ay önce falan bulsaydım onu.. Beni hâlâ hatırlıyor olacaktı. Ona bakakaldım bir an. Gözlerimi çekemedim. Uzun zaman sonra ilk defa bu kadar yakındım ona.


"Ya çok özür dilerim tekrar. İnat etmeyinde hastaneye gidelim."

"Gerçekten gerek yok ve özür dilemenize de gerek yok. Ben iyiyim, bir şeyim yok." 

"Peki kendimi nasıl affettirebilirim?"

"Sadece 2 soruluk bir testi cevaplayarak." telefonumdan rehbere kişi ekleyi açıp ona uzattım.


Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.


"Ahahah.. Bu güzeldi." dedi gülerek, telefonu elimden alıp numarasını yazdı.

"Teşekkür ederim. Vaktin.. Vaktiniz var mı?"

"Hemen yetişmem gereken bir yer var, kusura bakmayın."

"Tamam sorun değil. Bizde başka bir zaman konuşuruz." dedim gülümseyerek.

"Ya bir dakika.. Ben sizi bir yerden tanıyor muyum?"

"N-n-ne-nerden?" o an yutkunamadım, hafızası geldi sanmıştım.

"Hıı hatırladım şimdi. Cafeye gelmiştiniz. Şuan olduğu gibi şaşkın şaşkın bakıyordunuz. Yüzümde bir şey mi var acaba diye şüpheleniyorum." dedi, gülüştük. "Gitmem gerek.."


**


Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.


                   Hemen bir taksiye binip Zeynep'in arabasını takip etmesini söyledim. Bir cafenin önünde durdurdu arabayı.


                    Bende aşağıya indim ve içeriye girdim. Etrafa bakınırken onları gördüm.. Zeynep ve Barış'ı.. Sarılıyorlardı.


"Bir an hiç gelmeyeceksin sandım."


                   O an tüm dünyam başıma yıkılmıştı tekrar. Aynı şeyleri yaşayacaktık yine. Ama bu sefer izin vermicektim. Her şey çok farklı, çok güzel olacaktı.. 

Eylül Akşamı | TAMAMLANDI |Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin