Sabah erkenden kalkıp babamla birlikte şirkete gittim. Bana birkaç şey öğrettikten sonra koridora çıktım. Merdivenlere oturdum.
"Naber canım?" dedi ve yanıma oturdu Barış.
"İyiyim sanırım." dedim sahte bir gülümsemeyle.
"Aaa o ne demek şimdi? Bu güzelliği kim nasıl üzebiliyor anlamıyorum."
"Keşke herkes senin gibi olsa Barış. Dünya o kadar harika bir yer olurdu ki."
"Gel buraya gel.." sarıldık. "Ama bende herkese böyle davranmıyorum ki.. Seni sevdiğim için oluyor böyle." dedi gülerek.
"En azından o öküz gibi davranmıyorsundur."
"Hangi öküz?"
"Turuncu kafalı, kaslı öküz." kahkaha attı.
**
Babamın yanında bir kahve içtikten sonra çıktım. Koridorda yürürken Kerem arkamdan sesleniyordu, duymamış gibi yapıp devam ettim.
"Ya Zeyneeep.." kolumdan tutup beni kendine döndürdü. "Ya ne oldu yine? Dün birden gittin. Neden kaçıyorsun benden?"
"Bilmem sen söyle."
"Bilseydim sana sormazdım. Anlamıyorum seni. Özel bir dönemde falan mısın? Bak başka biri olsa peşinde koşmazdım bu kadar. Değerini bil yani."
"Kanma Zeynep.. Bu güven verici sözlere inanma." dedim kısık bir sesle.
"Hı? Anlamadım? Ya sen beni mi istemiyorsun? Benimle arkadaş olmayı? Tamam kötü biri olabilirimde yani tanısan seversin sanırım biraz."
"Kerem.. Gitmem gerek."
"Ya ne yapabilirim senin için?"
"Hiç.. Hiçbir şey."
**
Yanından ayrıldım ve arabama binip Yağmur'un evine gittim. Beraber yemek yiyip arka bahçeye geçtik.
"Noldu yine? Mutluydun en son görüştüğümüzde."
"Ya ben neşeliydim, sürekli gülen aptalın tekiydim. Neden böyle oldu Yağmur. Anlam
veremiyorum."
"Yine Kerem öküzü dimi?"
"Öptü.. Beni öptü. Ve şimdide hiçbir şey olmamış gibi davranıyor."
"Kızım sen ne inanıyorsun? Erkek işte. Karşılık verdin dimi sende?"
"Yağmur.. Ben Kerem'i-"
"Hayır Zeynep. Hayır."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Eylül Akşamı | TAMAMLANDI |
FanficHER EYLÜL YENİ BİR BAŞLANGIÇ... Birine aşık olmak güzel.. Ya birinde "aşk" olmak? Sahi.. Aşk nedir sevgili? Aşk ölümdür. Aşk her saniye yavaş yavaş ölmektir. Gözünü bile kırpmadan gireceğin bir savaştır AŞK... kadın çok sevdalandı. a...