Tama na.
It's over.
One of the toughest days of my life was almost coming to a close. Trainings, and long exams. I practically lived in the gym and the library these past few days. Nauwi lang nga ako sa dorm para matulog.
Thank God, I conquered them all and I think I did a pretty decent job with all my examinations. Not bad for someone recovering from heartbreak.
Now, I am left here inside my room. Tinititigan ko lang ang isang stem ng puting rosas na nilagay ko sa isang basong puno ng tubig a month ago. Lanta na ito, katulad ng nararamdaman ng nagbigay nito para sa akin.
It's nothing but a memoir. Just an evidence of how love could be so cruel.
Katulad rin ng rosas na kahit binabad ko na sa tubig ngunit di pa rin nagtagal ang prestihiyoso nitong anyo, di ko rin nagawang maisalba ang ala-alang sinisimbolo nito.
There's no us now. It's history. And I guess it's time to finally accept that, and hopefully, let go.
Di ko ikakailang masakit pa rin. Hanggang ngayon. Tagos sa puso. Pero anong magagawa ko kung sa kabila ng lahat ng effort ko, e wala pa rin? Mananatili lang ba akong nakakapit sa alaala niya?
Flashback:
Naglalakad ako sa hallway galing ng cafeteria nung makita ko siya. Yes, siya. Yung taong walang pakundangang dinurog ang puso ko. But amidst the pain, hindi ko parin siya magawang kamuhian.
Nung makita niya ako, agad agad niyang tinapos ang kung anomang ginawa niya sa may table at agad ring naglakad paalis.
Hinabol ko naman siya. Muntik na nga akong madapa kakahabol sa kanya pero wapakels. Kailangan namin mag-usap e. Desperada na kung desperada.
Ly: Kief! Kiefer! Wait! Mag-usap tayo!
Lahat na ata ng tao napapalingon sa gawi ko pero siya umaakto paring walang narinig. Patuloy pa rin siya sa paglalakad ng mabilis papunta sa parking lot. Nung narating niya ang kotse niya, agad siyang pumasok at pinaharurot ito paalis, leaving me on the sidewalk, clueless.
Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako and I was so close to breaking down. Siguro kung walang sumalo sa akin bumagsak na ako.
Ella: Sssssh, besh. Sssssh.
It was Ella. She wrapped her arms around me as I continued to pour my heart out.
End of Flashback.
Ano bang nagawa ko sa kanya to make me unworthy of an explanation? That time, I desperately wanted 'us' back even if it meant going into extremes.
Flashback:
I wrapped a hearty snack for him. Nilagay ko yun sa isang Ziploc, before going to school to meet up with Von. When I found him, I gave the plastic to him agad.
He didnt think twice naman at tinanggap niya yun. He read the note I stick on it and shook his head.
Von: Hindi ka pa ba nagsasawa, Ly?
I, too, shook my head. They say the way to a man's heart is through his stomach. Nagbabaka sakali lang naman ako na magwork ito this time around for me. Kakalimutan ko na lahat ng nangyari, the pain and all, basta lang maging okay kami.
Ly: Pakisabi sa kanya Von, mag ingat siya lagi ha. Salamat.
And with that I left to go to my own training na rin. That was the eigth snack in a Ziploc na pinabigay ko sa kanya. And even if at the end of the day, either matatagpuan ko yun sa basurahan or sasabihin ni Von sa akin na siya nalang ang kumain, wala pa rin akong kadala dala.
