Wala akong gana.
I have been in school since early morning, at wala na akong ibang ginawa kundi magtake ng exam. Kung bat ba naman kasi naisipan ng mga profs ko na sa iisang araw mag long exam, e. Edi eto ako ngayon, sobrang nanlalanta.
It was half past three in the afternoon, and I still had one exam to take. Pabalik balik na ako sa library kada free time para makapag-aral sa susunod na subject. But this time around, I decided to get myself coffee. Sabaw na masyado ang utak ko at sobrang pagod na pagod na ako. Gusto ko ng matulog.
But I can't.
I just needed to get through one major subject and I'm done for the day. I can't wait to kiss my bed as soon as I arrive sa dorm.
Kinuha ko na ang libro ko at binuklat ito. Nakapagreview na ako ng onti tungkol dito kagabi at kelangan ko lang i refresh ang utak ko para naman may maisagot ako kahit konti. Ayaw ko kayang bumagsak. Goodbye athletic dreams din yun pag nagkaganun.
Sobrang busy ko na when a box of my favorite dark chocolates appeared on the table. Oh how lucky of me! I immediately grabbed it without looking up and helped myself to a bite.
Napatawa naman ang kung sinomang nagbigay sa akin nun tas umupo. Pero di ko balang pinansin. Kilala ko naman na siya e. Bahala siyang manggulo sa akin pero di ako papaapekto.
"Grabe ka, Ly. Pagkain lang talaga pinansin mo."
Kebs! Bahala ka jan, nag-aaral pa ako. Ayoko ng istorbo. Nagets naman ata niya agad kasi hindi na siya nagsalita pang muli. Nag aral na rin siguro siya kasi binuklat niya ang isang photocopy mula sa pants niya at binasa iyon.
Nang matapos na ako, niligpit ko na ang mga gamit ko. May halos thirty minutes nalang ako before the exam. Magrerelax nalang ako while waiting. Nakakatulong daw yun, e, yung pag manage ng pressure para makapag isip ng mabuti pagdating sa exam.
Yung katapat ko naman e sobrang naka concentrate sa binabasa niya. Nung napansin niyang tapos na ako, tinupi niya ulit ang papers niya at tinignan ako.
Ly: Gawa mo na naman dito Josh?
Josh: Hala siya. Di ka ba masayang dinalaw kita? Bee naman.
Ly: Di naman sa ganun, but...
Josh: I know you're stressed.
Yumuko siya, but not fast enough for me not to see the disappointment on his face. Naguilty naman ako bigla.
Ano ba, Alyssa? Ang layo kaya ng pinanggalingan niya tas iinartehan mo lang?
I sighed.
Ly: I'm sorry. It's just that...
He smiled, and reached out for my hand which was on the table top. Pinaglaruan niya lang yun.
Josh: You don't have to say anything, bee. Just relax, okay?
Tumango ako sa kanya. Habang tinitignan ko siyang pinaglalaruan ang kamay ko, napangiti nalang ako.
Josh. He was always there. Nung times na down ako, nagheheal ako, siya yung taong dumamay sa akin. Siya yung taong tumulong sa kin makabangon without even asking for anything in return. Lagi lang siyang nasa tabi ko, not really demanding anything. Kahit ang hirap ko minsang intindihin, hindi siya nagsasawang intindihin ako.
I realized how lucky I was to have found him.
He was my star, my light at the end of a dark tunnel. He was my guide, and I cant think him enough for it.
Ly: Thank you, bee.
I just felt the need to say that. No. Actually, I wanted to say that. Even if I knew words weren't enough, at least nasabi ko pa rin. I'm sure he knows it already. He feels it. But iba pa rin talaga yung mismong nanggaling sa bibig ko ang pasasalamat para sa kanya.
