Ιστορίες τρόμου (Κύκλος τρίτος) {TYS_GR}

Απελπισία (μέρος έκτο)Υακίνθη

    Η έκφραση τρόμου στο πρόσωπό του ήταν απολαυστικότατη και το φιλί του! Θεέ μου δεν είχα νιώσει ποτέ έτσι.
«Πώς... πώς το έκανες αυτό και κατά την διάρκεια της ημέρας;» ρώτησε ο Άρης την στιγμή που ξεκόλλησαν τα σώματά μας.
Γελούσα όλη η κατάσταση ήταν πολύ αστεία. «Έχεις πολλά ακόμα να μάθεις αγάπη..." του είπα και συνέχισα να γελάω. "...Πρώτα όμως φαγητό!»
«Αυτό που για λίγο να μην έχουμε» ψιθύρισε και με κοίταξε με ένα πλάγιο βλέμμα.
Του έπιασα το χέρι και τον οδήγησα στο τραπέζι. Φόρεσα κάτι πρόχειρο και μετά έκατσα και εγώ. Τα μακαρόνια ήταν όνειρο.

«Αγάπη η μεταμόρφωση σου δεν είναι ακόμα πλήρης...» ξεκίνησα το μάθημα καθαρίζοντας το πιάτο. «...εχθές σου εξήγησα καταστάσεις που ο δαίμονας...» συνέχιζα να χρησιμοποιώ την λέξη που αναγνώριζε περισσότερο «...μπορεί να ξεφύγει και πώς μπορείς να ελέγξεις την οργή του. Σήμερα θα προσπαθήσω να σου περιγράψω τι ακριβώς είναι» ωραία είχα τραβήξει την προσοχή του. «Καταρχήν ολοκληρωμένη μεταμόρφωση θεωρείται η μορφή του λύκου που είδες πριν να γίνομαι. Εσύ αγάπη όταν αλλάζεις αν έχεις παρατηρήσει περπατάς ακόμα στα 2 πόδια και έχεις χέρια. Αυτό σου κόβει ταχύτητα και δύναμη.»

«Πώς μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο από την στιγμή που ο δαίμονας είναι μια εντελώς διαφορετική οντότητα;» ρώτησε με αγωνία.

«Εδώ είναι που κάνεις λάθος...» τώρα ερχόταν το δύσκολο «... θεωρείς τον δαίμονα διαφορετικό κομμάτι από εσένα...» τον κοιτούσα στα μάτια και αυτός άρχισε να τρέμει. Έπρεπε να το πάρω πιο ομαλά, ήρεμα Υακίνθη το έχεις έλεγα από μέσα μου και με θάρρος συνέχισα «Ζούμε σε μια εποχή που οι άνθρωποι έχουν απαρνηθεί τον εσωτερικό τους κόσμο, έχουν χάσει την επαφή με το πνεύμα τους που ενώνετε με όλη την φύση γύρω μας. Δεχόμαστε ενέργεια από το σύμπαν αλλά είναι αδύνατον να την απελευθερώσουμε πάλι και εμείς με την σειρά μας προς τα έξω εξαιτίας αυτής της άρνησης. Η ενέργεια συσσωρεύεται μη μπορώντας να διαφύγει και μετατρέπετε σε οργή. Αυτή η οργή είναι αυτό που εσύ αποκαλείς δαίμονα, ή πλάσμα, ή θηρίο, ή πνεύμα, ή όπως αλλιώς θέλεις εσύ να το ονομάσεις είναι στην ουσία κομμάτι του εαυτού σου, είσαι εσύ» ορίστε το είπα και άφησα την ανάσα μου επιτέλους ελεύθερη.

«Αποκλείεται!...» τον άκουσα να φωνάζει. Δεν καταλάβαινα τη γινόταν «Δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση...» συνέχιζε «τόσοι φόνοι, τόσοι νεκροί...» η φωνή του έσβηνε «και μου λες ότι ήμουν εγώ, εγώ όλο αυτόν τον καιρό;» άρχισε να κλαίει.

Έτρεξα πίσω του και τον αγκάλιασα ενώ καθόταν ακόμα στην καρέκλα «Δεν ήταν δικό σου λάθος. Δικό μου ήταν που σε άφησα μόνο σου να συνηθίσεις την αλλαγή πριν έρθω κοντά σου» ψιθύρισα στο αυτί του. Γύρισε και με κοίταξε στα μάτια. Τον τράβηξα στο κρεβάτι. Χώθηκε στην αγκαλιά μου και τον άφησα να κλάψει όσο δεν είχε κλάψει ποτέ στην ζωή του.

Όλη η ημέρα πέρασε με αυτόν τον τρόπο. Την νύχτα η πραγματική εκπαίδευση γινόταν πολύ πιο εύκολη.

Όταν έπεσε η νύχτα τον οδήγησα βαθειά μέσα στο δάσος. Φτάσαμε σε μια πυγή με συνεχές τρεχούμενο νερό που τροφοδοτούσε λιμνούλα βάθους ενάμιση μέτρου με δύο μέτρα πλάτος. Γύρω από την λίμνη είχε βράχια κάθε λογής. Το νερό μετά έφευγε σε ένα ποταμάκι και χανόταν περίπου 20 μετρά πιο κάτω μέσα στο έδαφος. Το αγαπημένο μου μέρος. Εδώ η ενέργεια είναι πολύ μεγαλύτερη από κάθε άλλο σημείο στην Γη που έχω επισκεφτεί μέχρι τώρα.
«Βγάλε τα ρούχα σου» τον διέταξα και άρχισα να βγάζω και εγώ τα δικά μου.
Την επόμενη στιγμή άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο μεταμορφώθηκα και βούτηξα μέσα στο νερό.
Βγήκα δίπλα του και έδιωξα όλο το νερό από πάνω μου. Γελούσε, αυτό ήταν καλή αρχή. Άλλαξα πάλι σε ανθρώπινη μορφή με ένα ίχνος θλίψης και τον φίλησα. Δεν ήταν στο σχέδιο αλλά δεν μπορούσα να κρατηθώ.« Τώρα η σειρά σου» του είπα.

«Τι πρέπει να κάνω;» ρώτησε χαρούμενος.

«Απλά άσε τον εαυτό σου ελεύθερο αγάπη» σταμάτησα λίγο να μιλάω ώστε να το κατανοήσει και συνέχισα «Κλείσε τα μάτια σου, νιώσε το νερό, άκου τα κλαδιά των δέντρων που θροΐζουν στον αέρα, μίλα στον δαίμονα μέσα σου, γαλήνεψε τον, εσείς οι 2 είστε ένα. Ένα όν κάτω από το φεγγάρι. Άφησε τον, άκουσέ τον, γαλήνεψε τον...» Και άλλαξε! Άλλαξε στην αγκαλιά μου! Θεέ μου ήταν υπέροχο και ήταν τεράστιος! Λευκός, διπλάσιος σε μέγεθος απ' ότι είχα δει ποτέ μου, ήξερα ότι ήταν δυνατός αλλά πότε δεν φανταζόμουν τόσο μεγάλη ωμή δύναμη σε ένα πλάσμα πέρα από κάθε φαντασία. Με έγλειψε στο πρόσωπό με την γλώσσα του και άλλαξε πάλι στον Άρη που γνώριζα.

Ούρλιαζε ενθουσιασμένος. Η χαρά του ήταν απερίγραπτη μαζί και ο ερεθισμός του. Χμμ ναι οκ τέλος η εκπαίδευση αυτή την νύχτα.

Όλη η αίσθηση ήταν πρωτόγνωρη, πρώτη φορά ένιωθα τόσο γαλήνια. «Νομίζω ότι αυτή την εκπαίδευση πρέπει να την κάνουμε πιο συχνά» είπα κατά τα ξημερώματα και βούτηξα στην λίμνη.

«Σίγουρα» τον άκουσα να ψιθυρίζει στο αυτί μου. Πότε πρόλαβε να μπει στο νερό;

Άλλαξα μορφή βγήκα έξω και άρχισα να τρέχω μέσα στο δάσος. Ήταν πίσω μου και ήμουν χαρούμενη. Ουρλιάζαμε και οι δύο στο φεγγάρι και το φεγγάρι απαντούσε. Το ένιωθα με όλες τις αισθήσεις μου.
Όσο γρήγορα και να πήγαινα αυτός ήταν πάντα σε απόσταση αναπνοής, τρομακτικό αν σκεφτείς ότι αυτή ήταν η πρώτη του νύχτα που πατούσε με τα 4 πόδια στο έδαφος. Τρομακτικό και υπέροχο μαζί.
Έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και τον οδήγησα στο σπίτι μου άλλαξα μορφή και έπεσα στο κρεβάτι ξεθεωμένη. Ξάπλωσε δίπλα μου και παραδοθήκαμε στα έμπειρα χέρια του Μορφέα