Ιστορίες τρόμου (Κύκλος τρίτος) {TYS_GR}

Απελπισία (μέρος όγδοο)Υακίνθη

    Οι μέρες προχωρούσαν αρκετά γρήγορα μαζί και η εκπαίδευση. Ό Άρης την μία στιγμή έκανε εκπληκτικά πράγματα και την επόμενη μπλόκαρε τελείως.
Πραγματικά δεν μπορώ να τον καταλάβω. Κλείνετε στον εαυτό του και δεν μιλάει καθόλου. Με εκνευρίζει ώρες ώρες με αυτή την συμπεριφορά. Υπομονή Υακίνθη κάποια στιγμή θα ανοιχτεί λέω ξανά και ξανά στον εαυτό μου. Κάποια στιγμή... Σίγουρα όχι αυτή όμως την στιγμή. Βαθιές ανάσες, υπομονή, ο χρόνος θα τα φτιάξει όλα, πάντα έτσι γίνεται, υπομονή λοιπόν και πάμε παρακάτω.

Το παρακάτω ήταν λευκό, τεράστιο, υπέροχο που μερικές φορές κατάφερνε να το δείχνει και κατά την διάρκεια της ημέρας. Βέβαια γινόταν σπάνια... όταν όμως άλλαζε σε αυτό το γιγάντιο θηρίο υπό το φως του ήλιου ήταν μαγικός. Μία τέτοια μαγική στιγμή ζούσα τώρα καθισμένη δίπλα από την γνωστή λιμνούλα με το λευκό και τεράστιο κεφάλι του Άρη ακουμπισμένο πάνω στα πόδια μου. Τα χέρια μου χάιδευαν τα αυτιά του που ξέρω ότι του αρέσει κρατώντας ταυτόχρονα ένα χρονόμετρο. Ήταν σε αυτή την μορφή ήδη 19 ολόκληρα λεπτά και μου είναι αδύνατον να το πιστέψω. Το δικό μου μεγαλύτερο χρονικό διάστημα με την μορφή του λύκου στο φως του ήλιου ήταν 7 λεπτά με 142 χρόνια εμπειρίας και αυτός 19 λεπτά και συνεχίζει χωρίς καν να έχει την πρώτη του ολοκληρωμένη πανσέληνο περάσει. Ένα ακόμα απίστευτο γεγονός στην λίστα που όλο και μεγαλώνει. Δύο λεπτά ακόμα και το ανθρώπινο χαμόγελο του επανήλθε.
«Λοιπόν πως τα πήγα;» ρώτησε χαρούμενα.
«Πάρε το ρολόι και δες...» του απάντησα με το ίδιο ύφος. «Μην παίρνουν πολύ αέρα όμως τα μυαλά σου, έχεις πολλά ακόμα να μάθεις» συνέχισα με μία επίπληξη που χρειαζόταν να ακούσει.

Σήμερα ξύπνησε πάλι τρομαγμένος. Για μια ακόμα φορά δεν έλεγε κουβέντα.
Ανησυχούσα και έκανα τα πάντα για να μην το δείχνω.
Ξεκινήσαμε νωρίς για την εκπαίδευση και ήταν η πρώτη φορά που πήγαμε στην λίμνη τρέχοντας. Τον άφηνα να οδηγεί και έτρεχα πίσω του. Δεν χόρταινα να τον βλέπω ούτε και πρόκειται ποτέ να τον χορτάσω εδώ που τα λέμε. Βρισκόμασταν μία εβδομάδα πριν την πανσέληνο και ήμασταν έτοιμοι για το επόμενο βήμα.

«Τρόποι επικοινωνίας...» ξεκίνησα να λέω με τον Άρη απέναντί μου να χαμογελάει περιπαιχτικά. Ευτυχώς φορούσε ρούχα... «...έχουμε την οπτική επαφή! Μπορείς να δεις εύκολα τι σκέφτεται ο απέναντί σου κοιτάζοντας τον απλά στο πρόσωπο. Οι λύκοι είναι πολύ εκφραστικά πλάσματα»
«Μάλιστα» είπε με το ίδιο χαμόγελο. αααα δεν θα τα πάμε καλάααα...
«Μέσω των ήχων...» συνέχισα φωνάζοντας λίγο δυνατότερα απ' ότι θα ήθελα. «...Στην αρχή θα παρατηρείς τα πάντα και σιγά σιγά θα μάθεις να τα ξεχωρίζεις. Είναι βασικό αυτό Άρη συγκεντρώσου» τον επέπληξα.
«Μάλιστα!» ανταπάντησε γελώντας
«Οσμή...» συνέχισα μη δίνοντας σημασία. «...Το πιο δυνατό μας εργαλείο θα πρέπει να δουλέψεις πολύ επάνω του!»
«Οκέι»
«Και τέλος....» "...έχουμε αυτό!" Το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη του, εμφανίστηκε όμως στα δικά μου
«Πώς...» άρχισε να ψιθυρίζει ξαφνιασμένος
"Οι λύκοι είναι μονογαμικά πλάσματα αγάπη!..." τον διέκοψα συνεχίζοντας να μιλάω μόνο μέσα στο μυαλό του γελώντας μη μπορώντας να κρατηθώ με την έκφραση που είχε το πρόσωπο του. "...Φρόντισε να το θυμάσαι αυτό..." τελείωσα την μετάδοση της σκέψης μου με την τετράποδη μορφή μου σε εικόνα θυμωμένη να γρυλίζει απειλητικά.
«Θα φροντίσω να το θυμάμαι» είπε και άρχισε να γελάει και αυτός.
«Το καλό που σου θέλω!» τελείωσα φωνάζοντας δυνατά τα τελευταία λόγια δήθεν νευριασμένη και γελούσαμε και οι δύο.

«οκ πίσω στο θέμα μας τώρα. Ο δεσμός που έχουμε εμείς οι δύο μας επιτρέπει την μεταφορά σκέψεων ο ένας προς τον άλλον» είχα τραβήξει την προσοχή του και συνέχισα «Δεν μπορεί να γίνει σε τρίτο πρόσωπο και μόνο εμείς οι 2 μπορούμε να ακούμε αυτές τις σκέψεις. Επίσης αυτός ο δεσμός είναι πολύ σπάνιος στο είδος μας. Είναι πολύ δύσκολο να ενωθείς με το άλλο σου μισό...» "και εγώ περίμενα καρτερικά 142 ολόκληρα χρόνια για να ενωθώ μαζί σου"
Τελείωσα την αποτύπωση λέξεων_συναισθημάτων αδυνατώντας να πω κάτι παραπάνω και χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα αν το είχα παρακάνει αλλά στην ουσία δεν με ένοιαζε κιόλας. Απλά συνέχιζα να τον κοιτάω με την ίδια λατρεία και η ίδια λατρεία σχηματιζόταν ξεκάθαρα και στα δικά του μάτια.
Μείναμε εκεί παγωμένοι στον χρόνο να κοιτάμε ο ένας τα μάτια του άλλου σε έναν ελαφρός συννεφιασμένο ήλιο που χανόταν σταδιακά και έριχνε τις πορτοκαλί αχτίνες του στο τρεχούμενο νερό που εξαφανιζόταν πίσω από τα δέντρα.