Ιστορίες τρόμου (Κύκλος τρίτος) {TYS_GR}

θλίψη (μέρος τρίτο)

 Τότε ήταν που αρχίσαμε να τρέχουμε! Γρυλίσματα από παντού ηχούσαν απειλητικά. Φοβόμουν να κοιτάξω πίσω μου. Είχα στο ένα χέρι τον δαυλό στο άλλο κρατούσα την Αρετή και τρέχαμε όσο ποιο γρήγορα μπορούσαμε! Η δίφυλλη λευκή πόρτα της κουζίνας ήταν ανοιχτή και επιζήσαντες την κρατούσαν φωνάζοντας. Δεν κοίταξα καθόλου πίσω μου και περάσαμε μέσα με ταχύτητα. Οι πόρτες κατευθείαν έκλεισαν και μεγάλοι μεταλλικοί πάγκοι τις μπλόκαραν και απέτρεψαν το άνοιγμά τους ξανά. Ο Γιώργος πήρε ένα κόκκινο λάστιχο από το σύστημα πυρόσβεσης και έδεσε τα πόμολα μεταξύ τους.

 Ησυχία επικρατούσε. Τίποτα δεν δοκίμασε την αντοχή της πόρτας. Αυτό ήταν περίεργο και ανατριχιαστικό ταυτόχρονα. Όλοι προσπαθούσαμε να βρούμε τις ανάσες μας.

 Δεν το ξέραμε αλλά είχαμε λίγες στιγμές ηρεμίας πριν ξεσπάσει η πραγματική κόλαση και ποτέ μα ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα μας βρει τόσο απροετοίμαστους...

17 Άτομα ήμασταν μέσα στην κουζίνα του εστιατορίου.
17 Άτομα εγκλωβισμένα σε ένα δωμάτιο.

Πίσω πόρτα δεν υπήρχε παρά μόνο μια τετράγωνη καταπακτή ενάμιση μέτρο μήκος και ενάμιση μέτρο πλάτος.

 Η κουζίνα είχε γίνει το οπλοστάσιο μας. Μαχαίρια , μπαλτάδες ως και ένας πλάστης είχαν επιστρατευτεί. Όσο και να φαινόταν αστείο εκείνος ο πλάστης ίσως ήταν το πιο θανατηφόρο όπλο μέσα στην αίθουσα διότι η γυναίκα που τον κρατούσε ήταν η μόνη που είχε πραγματική εξοικείωση με το αντικείμενο που κρατούσε και δεν υπήρχε τίποτα πιο επικίνδυνο από μια γυναίκα με πλάστη στα χέρια της! Περίεργο πράγμα οι σκέψεις στην διάρκεια της καταιγίδας

 Τα όπλα και η φωτιά δίνανε θάρρος με αποτέλεσμα οι συζητήσεις να έχουν χάσει κάθε έλεγχο. Προτάσεις χωρίς καθόλου λογική έπεφταν βροχή. Παράλογα πράγματα έφεραν την διαμάχη μεταξύ μας. Δύο τρεις βλέπανε πιο σφαιρικά την κατάσταση και προσπαθούσαν να ηρεμήσουν τους υπόλοιπους. Ανώφελο! Είχαν αρχίσει ήδη να πέφτουν κατηγορίες, οι κατηγορίες έφεραν έντονους τσακωμούς και οι τσακωμοί έγιναν ακόμα πιο έντονοι. Φασαρία πολύ έντονη φασαρία και πριν καν το καταλάβουμε κάτι έπεσε με δύναμη πάνω στην πόρτα που μας χώριζε από τα πλάσματα της κόλασης.

 Τα τραπέζια υποχωρούσαν, η πόρτα κόντευε να ανοίξει και τελικά ο φόβος είναι από τα λίγα πράγματα που μπορεί να ενώσει το ανθρώπινο γένος! Όλοι μαζί τρέξαμε και κλείσαμε την πόρτα ανεβήκαμε και πάνω στο κεντρικό μεταλλικό πάγκο για να έχει μεγαλύτερο βάρος. Τα χτυπήματα ήταν αρκετά δυνατά αλλά αντέχαμε και η πόρτα παρόλο που κουνιόταν δεν άνοιξε ξανά.