Ιστορίες τρόμου (Κύκλος τρίτος) {TYS_GR}

Απελπισία (μέρος δωδέκατο)Υακίνθη

  Ένιωθα την θλίψη μέσα του. Προσπαθούσε να την πολεμήσει... χαμογέλασα, αυτός ήταν ο Άρης που ήξερα.

  "Τελικά δεν είπες... Τι απέγινε εκείνη η λύκαινα στην ιστορία σου;" Με ρώτησε και η δική μου θλίψη αναδύθηκε ξανά.

Δεν μπόρεσα να το βγάλω με λέξεις οπότε του παρουσίαζα εικόνες όπως τις είδα.

Του έδειξα έναν λευκό τεράστιο λύκο να ορμάει καταπάνω μας.
Όλη την αγέλη που κατευθείαν διασπάστηκε.
Τον κύκλο που σχημάτισαν οι λύκοι γύρω από το θηρίο γρυλίζοντας άγρια και τρέχοντας συνεχώς γύρω του.
Τον Άλφα που ήταν νεκρός λίγα μέτρα μακριά.
"Βλέπεις αγάπη εγώ είχα μείνει και απλά κοιτούσα ανήμπορη να κάνω οτιδήποτε.
Δεν είχα εμπειρία είπα στον εαυτό μου αργότερα δικαιολογώντας την πράξη μου"
Αναμνήσεις συνέχιζαν να στέλνονται. Ο λευκός λύκος στο κέντρο του κύκλου να ουρλιάζει...
Που και πού ένας από τους γκρι λύκους έμπαινε μέσα στον κύκλο και προσπαθούσε να δαγκώσει την λύκαινα και έβγαινε πάλι έξω με την ουρά στα σκέλια. Μερικές φορές τα κατάφερναν και ο λευκός λύκος έπεφτε σιγά σιγά αλλά το τίμημα αυτού φαινόταν στον κύκλο που όλο και μίκραινε.
"Ήταν σαφώς λάθος στρατηγική δεν υπήρχε ο Άλφα όμως να τους καθοδηγήσει.
Φοβόμουν, φοβόμουν να κάνω οτιδήποτε, ένας ένας από την αγέλη μου έπεφτε νεκρός και εγώ στεκόμουν ακίνητη και απλά κοιτούσα" χρειαζόταν να σταματήσω για λίγο... πήρα βαθειά ανάσα και συνέχισα
"Η λευκή λύκαινα όμως δεν ήταν σε καλύτερη μοίρα αγάπη, όλο της το σώμα ήταν ματωμένο, οι δαγκωματιές που είχε δεχτεί της είχαν κάνει μεγάλη ζημιά. 6 Λύκοι είχαν απομείνει και γύριζαν γύρω της όταν ένα από τα δίδυμα· ο ένας από τους δύο μαύρους λύκους που είδες μέσα στην καλύβα... χίμηξε στο κέντρο του κύκλου.
Το δάγκωμα βρήκε την λύκαινα στο πίσω πόδι.
Ήταν η αρχή του τέλους...
Ο μαύρος λύκος ενώθηκε κατευθείαν με τους υπόλοιπους και το θηρίο έπεσε στο έδαφος.
Ο κύκλος σταμάτησε να γυρίζει.
Οι λύκοι στεκόντουσαν ακίνητοι και εκτιμούσαν την κατάσταση.
Η άμοιρη γυναίκα ούρλιαζε....
Ένας από την ομάδα γκρι λύκος της όρμησε.
Τον σκότωσε στο δευτερόλεπτο με ένα τίναγμα του κεφαλιού της.
Ένας δεύτερος γκρι πέθανε επίσης στο επόμενο λεπτό και τότε όρμησαν όσοι λύκοι είχαν μείνει ζωντανοί ταυτόχρονα.
Η λύκαινα σκότωσε άλλον έναν αλλά ήταν και το τελευταίο πράγμα που έκανε.
Οι τρεις εναπομείναντες λύκοι την κατασπάραζαν με μανία.
Η λάμψη στα μάτια της κοπέλας είχε σβήσει...
Εγώ, ο Δημήτρης και τα δύο δίδυμα είχαμε επιζήσει και η αγέλη δημιουργήθηκε ξανά.
Έχουν κάνει πολλούς φόνους από τότε αγάπη... Πολλά λευκά, άβουλα μικρά αθώα πλασματάκια που κανένα δεν πλησίαζε ούτε στο ελάχιστο εκείνη την δύναμη έπεσαν... Φρόντιζα να μην είμαι παρόν σε κανέναν από αυτούς, όμως το να κλείνεις τα μάτια σε κάτι δεν αφαιρεί τις ενοχές, σε κάνει το ίδιο συνυπεύθυνο. Δεν μπορούσα να το καταλάβω μέχρι που εμφανίστηκες. Κάλυπτα τον εαυτό μου με ανόητες δικαιολογίες... "

«Υακίνθη η ώρα έφτασε!...» φώναξε ο Δημήτρης διακόπτοντας τις σκέψεις μου «...λύστε τη και φέρτε την μπροστά μου...» συνέχισε δίνοντας οδηγίες στους υπόλοιπους.