Ιστορίες τρόμου (Κύκλος τρίτος) {TYS_GR}

Απελπισία (μέρος τρίτο)

Κόκκινο το κυρίαρχο χρώμα γύρω μου.
Το έβλεπα στους τοίχους.
Το έβλεπα σε λίμνες κάτω στα λευκά πλακάκια.
Το έβλεπα σε γραμμές με ακανόνιστα σχήματα πάνω σε έναν τσιμεντένιο πάγκο.

Βρισκόμουν σε ένα υπόγειο, υγρό, σκοτεινό κάτω από το κρεοπωλείο του κύριου Γιώργου. Δεμένος με μεγάλες βαριές αλυσίδες πάνω σε έναν πάγκο. Ένα γερό αυτοσχέδιο δερμάτινο φίμωτρο κάλυπτε το στόμα μου.
Είχε νυχτώσει και η ώρα του δαίμονα έφτανε.

Γνωρίζοντας τα άγρια ένστικτα του κυνηγού μέσα μου που θα με καταλάμβαναν καθ' όλη την διάρκεια της ημέρας είχα πείσει τον κύριο Γιώργο να με υπνωτίσει πριν με φέρει στο υπόγειο αλλά με την πανσέληνο να εμφανίζεται δειλά δειλά το υπνωτικό πλέον δεν λειτουργούσε.
Ο σκοπός μας ήταν φυσικά η λύτρωση και ο μόνος τρόπος ήταν ο θάνατος.
Ώ και το είχα προσπαθήσει τόσες πολλές φόρες μόνος μου!
Η αυτοκτονία δεν ήταν λύση, ο δαίμονας ήταν πάντα εκεί. Με κοιτούσε πίσω από τις σκιές και με προστάτευε.
Η μόνη λύση που μπορούσα να δω ήταν ο κύριος Γιώργος. Κρεοπώλης στο επάγγελμα, οικογενειακός φίλος και ουσιαστικά σαν δεύτερος πατέρας μου. Πάντα δίπλα μου όταν τον χρειαζόμουν.

Στην αρχή με είχε πάρει για τρελό, αρνήθηκε και δεν δεχόταν κουβέντα ώσπου τον έβαλα να δει με τα μάτια του το πλάσμα που είχα καταντήσει.
Έγινε μάρτυρας αυτού την προηγούμενη πανσέληνο. Όντας κρυμμένος σε ασφαλές σημείο αρκετά κοντά μου παρακολούθησε την αλλαγή μου. Ήταν η μόνη νύχτα που ο δαίμονας δεν με άφηνε να βλέπω.
Την επόμενη μέρα συμφώνησε μαζί μου ότι ο δαίμονας έπρεπε να μην υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο. Πρώτη φορά τον έβλεπα τόσο τρομαγμένο... Ένας θεός ξέρει τι πέρασε.

Είχαμε 28 μέρες να βρούμε ένα σχέδιο. Όσο και να ψάξαμε δεν βρίσκαμε κάτι χρήσιμο πέραν του συνεχώς εμφανιζόμενου σε όλες τις γνωστές ιστορίες στοιχείου, ότι ο δαίμονας πέθαινε μόνο όταν ήταν με την μορφή του θηρίου.
Οι μέρες περνούσαν με την προετοιμασία του υπογείου και όταν έφτασε η μέρα της αλλαγής βάλαμε σε εφαρμογή το σχέδιο.

Το πλάσμα μέσα μου ούρλιαζε. Οι αλυσίδες κροτάλιζαν. Ο κύριος Γιώργος ήταν στην άλλη άκρη του δωματίου έχοντας την πλάτη του γυρισμένη προς εμένα. Μια καραμπίνα φαινόταν στα χέρια του.
Η απόλυτη ηρεμία έφτασε. Όλοι οι ήχοι γύρω μου εξαφανίστηκαν. Έκλεισα τα μάτια μου και βρέθηκα πίσω η μάλλον εκτοπίστηκα εκεί. Ο δαίμονας είχε τον έλεγχο, οι αλυσίδες τινάχτηκαν βίαια αλλά άντεξαν.

Έβλεπα τον κύριο Γιώργο να με κοιτάει. Είχε ασπρίσει κυριολεκτικά.
Σήκωσε την καραμπίνα. Τα χέρια του έτρεμαν απίστευτα.
Ο δαίμονας ούρλιαζε! Και ένα παράθυρο έσπασε.

Μέσα στο δωμάτιο βρισκόταν ένας ακόμα λύκος και χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο όρμησε πάνω στον Γιώργο. Η καραμπίνα έπεσε από τα χέρια του και εκπυρσοκρότησε. Η μεγάλη λάμπα στο κέντρο του δωματίου έσπασε βυθίζοντας το υπόγειο στο σκοτάδι.
Οι κραυγές του κύριου Γιώργου αναμιγνύονταν με αυτές των θηρίων και ενωνόντουσαν με τις δικές μου που άκουγα μόνο εγώ σχηματίζοντας μια τέλεια συγχορδία.
Όλα τελείωσαν σε δευτερόλεπτα.
Το μόνο άτομο που μπορούσα να εμπιστευτώ ήταν νεκρό με έναν λύκο να τον κατασπαράζει και ο δαίμονας που έλεγχε το σώμα μου είχε καταφέρει να σπάσει τις αλυσίδες. Αφαίρεσε το φίμωτρο, πλησίασε το πτώμα και πήρε μέρος στο φαγοπότι...
Ήταν η πρώτη φορά που κατάφερα να αποσυρθώ από μόνος μου πίσω στις σκιές χωρίς να δω τίποτα άλλο από εκείνη την φρικιαστική νύχτα.
Ο δαίμονας είχε νικήσει, δεν θα μπορούσα ποτέ να τον ξεφορτωθώ...