Somewhere In Batangas (Isla Verde #1)

Chapter 37

Chapter 37 

Nakatulala lamang ako sa telebisyon habang si Tita nama'y hinahagod ang likod ko. 

Hinawakan ko ang dibdib ko dahil sa biglaang pagkaramdam ng matinding kirot. I literally can't breathe. Naninikip ang dibdib ko. It seems like it was contracted by something. 

The ferry contained by a hundreds of people including Architect Eliseo Hebrides sank in the middle of its voyage. That's the latest news on the local television. 

Hindi ako humagulhol. Nakatulala lamang ako at parang hindi pa rin nagpaprocess ang pangyayari. Hindi kayang tanggapin ng utak ko ang dumating na balita.

"Tita, I am going back to Batangas, tonight," desididong sabi ko kay Tita. Malungkot na tumango si Tita. Hindi ko na ito kayang ipagpabukas pa. 

I can't just sit here and do nothing knowing that Seo is currently drowning on the deep ocean in the middle of dark night. 

Sumakit ang puso ko sa naisip. I just can't imagine that thought. I just can't bear to accept what just happened and how dangerous might be happen. 

Isinama ko si Matilda patungong Batangas. Siya ang nagdrive ng kotse at ako naman ay piniling maupong mag-isa sa back seat. Wala akong dalang damit. Sarili ko lang ang dala ko. I have things in my car by the way. 

Wala ako sa sarili. Hindi ko alam ang gagawin ko. 

Naramdaman ko ang pag-andar ng sasakyan. Hindi na nagtanong pa si Matilda. Siguro'y si Tita Yoli na ang nagpaalam sa kanya. She just drive the car quietly. She just let me sit here at the backseat and cry with myself. 

"There was no an update, kinakabahan na ako," si Jac sa kabilang telepono. 

Bumagsak lalo ang luha ko. 

"Are they already operating a search and rescue?" tanong ko sa pagitan ng mga hikbi. 

"Yes, they already found other bodies, some were alive, some were not, wala roon si Seo," nanginginig ang boses ni Jac. 

"Rielle..." ang boses niya'y nagpapawala ng pag-asa sa akin. 

Pinalis ko ang luha kong patuloy na umaagos sa aking pisngi. 

"Buhay si Seo, Jac." siguradong sabi ko. 

I know how brave he is. Alam kong hindi siya matitinag ng dagat. Seo conquer the ocean a long time ago. He was always brave and...he always come back. He always come back to me. 

I informed Jac and Aros that I am heading back to Batangas. I'll stay there until Seo came back. Tita Yoli also agreed. Siya na muna ang bahala sa Silva. Kailangan ako ni Seo. 

Kailangan ko si Seo. 

Hindi ko naramdaman ang biyahe. It was long but I endure it. I endure crying myself out the whole trip. Alam kong walang magagawa ang pag-iyak ko ngunit hindi mapigilang hindi sumungaw at bumagsak ng tuluyan ang mga luha ko. 

We were just happy the past days before he go. We were just happy to the point that I can't understand why this all happened in just a blink. 

Inabutan ako ni Matilda ng tubig at sandwich sa kalagitnaan ng biyahe. I appreciated it but I am not in my mood to eat anything. I don't think I can eat. Maging ang tubig ay hindi ko ginalaw. I was just staring out of the window the whole time. 

Nakarating kami ng Batangas. Hindi na ako nag atubilin pang dumaan sa bahay. Dumiretso ako sa bahay nina Tita Selya samantalang si Matilda naman ay nagdesisyon na lamang na mag stay sa bahay.