In love with my bully

2

"Ναι απλά...τίποτα απλά έπεσα και χτύπησα" είπα ψευδώς.

"Φαίνεται να πονάς πολύ είσαι σίγουρη ότι δεν θες βοήθεια? " μου απάντησε ευγενέστατα.

"Ναι,είμαι σίγουρη "

"Αλέξης, χάρηκα" είπε ενώ μου έδωσε το χέρι του ξανά για να σηκωθώ

"Μαρία επίσης. " φαίνεται να είναι καλό παιδί, παρά την εμφάνησή του. Δεν είναι σωστό να κρίνουμε από την εμφάνηση μόνο, έτσι μου είχε πει η μητέρα μου και όντως ίσχυε.

Σηκώθηκα και αφού μου είπε ότι πάει στο ίδιο σχολείο με εμένα συμφωνίσαμε να πάμε μέχρι εκεί μαζί. Ο πόνος λιγόστευε αλλά κάθε φορά που γελούσα επανερχόταν, πριν λίγα λεπτά τον γνώρισα αλλά είναι τόσο καλό παιδί.

"Λοιπόν, φτάνουμε αλλά θέλω να μου απαντήσεις σε κάτι σοβαρό "

"Εντάξει " είπα και με αγωνία περίμενα τι θα μου πει.

"Τι εννοούσες πριν..όταν μου είπες να μην χτυπήσω?"

Ο χρόνος σταμάτησε, κρύος ιδρώτας περιτριγυρίζει το σώμα μου και μια τάση ζαλάδας έκανε την εμφάνησή της. Σε ένα τέτοιο θέμα είμαι τόσο ευαίσθητη. Να του το πω άραγε?

"Μαρία...που ταξιδεύεις?" Με ρώτησε ενώ είχα αφερεθει στις σκέψεις μου.

"Ναι, τι " απάντησα κάνοντας ότι δεν θυμώνουν τι μου είχε πει.

"Λοιπόν? "

"Λοιπόν... θα τα πούμε μετά το σχολασμα "

"Εντάξει. Θα σε περιμένω εδώ στην πόρτα " είπε απογοητευμένος.

"Αντίοο" είπα και τον χάιδεψα φιλικά στην πλάτη. Ενώ αφού είχε χτυπήσει το κουδούνι έψαχνα την τάξη ενώ ο Αλέξης είχε ήδη βρεί την τάξη του.

Γύρισα απο την άλλη πλευρά για να βρω τα γραφεία των καθηγητών ώστε να ζητήσω βοήθεια.

"Βρε βρε ποιά χάθηκε" είπε μια γνωστή φωνή, ήταν ο Γιώργος.

"Άσε με, δεν έχω την όρεξή σου "

"Μην το ψάχνεις, στην ίδια τάξη είμαστε ακόλουθα με."

Ξεκίνησε να περπατάει ενώ δεν τιν ακολούθησα. Γύρισε πίσω και είπε.

"Θες και ειδική πρόσκληση? "

"..."

"Σας παρακαλώ σεβασμιοτατη κύρια Μαρία θα μου κάνετε την τιμή να με ακολούθησετε?"

Στριφογυρίζοντας τα μάτια μου τον ακολούθησα.

Μπήκαμε στην τάξη ενω μόνο μαθητές υπήρχαν αφού δεν είχε έρθει ακόμη κάποιος καθηγητής ή καθηγήτρια. Μετά απο λίγο μια καθηγήτρια μπήκε στην τάξη. Όλοι εκατσαν αλλά εγώ είχα μείνει όρθια γιατί η μόνη θέση που ήταν κενή ηταν δίπλα στον Γιώργο.
Ή καθηγήτρια με κοίταξε αλλά εγώ δεν έκατσα στην κενή θέση.

"Δεσποινίς μου πως σε λένε " μου είπε

"Μαρία Πέιν "

"Δεσποινίς Πέιν κάθησε κάτω "

"Μα δεν θέλω σε εκείνη την θέση "
Κλαψουρισα

"Δεν έχει θέλω, από την στιγμή που είναι η μόνη κενή θέση είσαι αναγκασμένη"

"Μάλιστα " είπα και κάθησα δίπλα απο τον Γιώργο αλλά όσο καθόμουν προσπάθησα να τραβηχτώ μακριά του.