Οίνος Ευφραίνει Καρδίαν

Κεφάλαιο 19

Ερατώ

Είχε περάσει αρκετή ώρα από την στιγμή που άκουσα την διπλανή πόρτα να κλίνει και εγώ ακόμα ήμουν στο πάτωμα και έκλαιγα, ένιωθα την καρδιά μου να ξεριζώνεται και την αναπνοή μου να κόβεται και άρχισα να κλαίω με αναφιλητά..... Σηκώθηκα και έβγαλα το φόρεμα από πάνω μου, πέταξα τις γόβες κάπου μέσα στο σαλόνι και έμεινα μόνο με τα εσώρουχα, πήγα στο δωμάτιο και έπιασα το πουκάμισο του Άγγελου που φορούσε το προηγούμενο βράδυ, το έβαλα πάνω μου και η μυρωδιά του εισχωρούσε στα ρουθούνια μου και με ζάλιζε...

Άνοιξα το ντουλάπι με τα ποτά και έπιασα ένα κρασί που το φύλαγα σαν τα μάτια μου, το είχα για μια μεγάλη στιγμή, αλλά δεν θα υπάρξει πιο μεγάλη στιγμή για να το ανοίξω...Ήταν εκείνο το συγκεκριμένο κρασί που μου είχε δώσει να δοκιμάσω ο Άγγελος στην εταιρία.. Το άνοιξα και άρπαξα ένα ψηλό ποτήρι από το πλάι και βγήκα στο μπαλκόνι να το απολαύσω...

Από το μπαλκόνι μου φαινόταν όλη η πόλη από κάτω, την χάζευα όπου μπορούσε να δει το μάτι μου, τα φώτα λαμπύριζαν στην ησυχία της νύχτας και ήταν κάτι το μαγικό με το συνδυασμό του πιάνου που ακουγόταν από το πιο πάνω διαμέρισμα... Τόση ομορφιά... Τόσοι άνθρωποι που ζουν εδώ άλλοι είναι ευτυχισμένοι, άλλοι μόνοι, άλλοι απλά υπάρχουν, ο καθένας κουβαλά τον δικό του σταυρό μικρό ή μεγάλο...

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ο ήχος από το κουδούνι, δεν έκανα κίνηση να πάω να ανοίξω "Όχι απόψε" είπα και συνέχισα να παρατηρώ τα πάντα σαν να φωτογράφιζα με το βλέμμα μου όλες τις λεπτομέρειες της αποψινής νύχτας.. Είχε κάτι... Κάτι που δεν καταλάβαινα...σαν μια περίεργη θλίψη... Κοίταξα ψηλά στον ουρανό και το φεγγάρι είχε αρχίσει να χάνεται μέσα από τα μαύρα σύννεφα..Έμεινα λίγο ακόμα έξω και όταν είχε αδειάσει το μπουκάλι με το κρασί, πέταξα το ποτήρι κάτω από το μπαλκόνι, το παρατηρούσα να πηγαίνει προς τα κάτω και να κάνει ένα εκκωφαντικό θόρυβο όταν συγκρούεται με το έδαφος..ακριβώς όπως έκανε η καρδιά μου όταν είδα εκείνη την εικόνα...

Μπήκα πάλι στο σπίτι και έκλεισα την τζαμαρία, άρπαξα μια κουβέρτα πίσω από τον καναπέ, έκλεισα τα μάτια και με πείρε ένας γλυκός ύπνος... Το πρωί, το φως από την καινούργια μέρα μπήκε μέσα από την τζαμαρία και με έκανε να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου...έβριζα τον εαυτό μου που δεν πήγα στο δωμάτιο...Όπως ήμουν με την κουβέρτα, περπάτησα άκεφα μέχρι το δωμάτιο και χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα...