Οίνος Ευφραίνει Καρδίαν

Κεφάλαιο 37

Ερατώ

Στη δήλωση της η καρδιά μου σπάει σε χίλια κομμάτια, κάνει τόσο θόρυβο που είμαι σίγουρη πως ακούγεται, έχω μίνει παγωμένη στην ίδια θέση και δεν ξέρω καν αν αναπνέω αυτή τη στιγμή...δεν βλέπω και δεν ακούω τίποτα..τα βλέμματα τους με καίνε ολόκληρη όμως είμαι ανήμπορη να αντιδράσω.....έχω κολλήσει σε αυτό που είπε......."Αυτός είναι ο μπαμπάς σου, αυτός είναι ο μπαμπάς σου" στριφογυρνάει συνέχεια μέσα στο κεφάλι μου.....

Ξυπνάω μόνο όταν βλέπω το μικρό αγοράκι να αφήνει το χέρι της γυναίκας που στέκεται μπροστά μου και να τρέχει πάνω στον Άγγελο......τον αγκαλιάζει από τα πόδια...Αυτός λυγίζει τα πόδια του και κάθεται στα γόνατα για να μπορέσει ο μικρός να τον αγκαλιάσει.., ο μικρός τυλίγει τα χεράκια του γύρω από τον λαιμό του Άγγελου και τον κρατάει σφιχτά....Ο Άγγελος τον ακουμπάει τρυφερά στην πλάτη.....Στην εικόνα τους μου φεύγει ένας λυγμός και τς δάκρυα μου αφήνονται ελεύθερα...καλύπτω το στόμα μου με την παλάμη μου για να μην ακούγομαι και βλέπω το όλο σκηνικό συγκινημένη και μαγεμένη...

Με κοιτάζει σε αυτή τη κατάσταση και τον απομακρύνει διακριτικά, σηκώνεται όρθιος στα πόδια του και πλησιάζει την κοπέλα που στέκεται στην πόρτα....."Αθηνά πέρνα μέσα, νομίζω πως πρέπει να μιλήσουμε" λέει και της κάνει νόημα με τα μάτια δείχνοντας της το μικρό....

"Ναι μωρό μου, πρέπει..." λέει και τον πλησιάζει, βάζει τα χέρια της στο στέρνο του και εκνευρίζομαι..."Κοπελιά μπορείς να μας αφήσεις για λίγο μόνους;;;" λέει και κοιτάζω τον Άγγελο για να πει κάτι......πετάει τα χέρια της από πάνω του και με πλησιάζει...

"Η Ερατώ θα μείνει εδώ, είναι η γυναίκα μου και δεν έχουμε μυστικά γι'αυτό φρόντισε να μιλάς καλύτερα..."της λέει έντονα και το βλέμμα της σκοτεινιάζει...

"Εδώ κάνεις λάθος Άγγελε, αν θυμάσαι καλά είμαστε αρραβωνιασμένοι ..."την ακούω να λέει και εκεί παθαίνω το δεύτερο σοκ....

"Τιιιιι;;"λέω με όση δύναμη μου έχει απομείνει...την κοιτάζω και έχει ένα χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη....

Δεν αντέχω άλλο εδώ...παίρνω την τσάντα μου και πλησιάζω την εξώπορτα...Νιώθω το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου όμως δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω τώρα....μου είναι αδύνατο...θέλω χρόνο να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει...ανοίγω την πόρτα....όμως η φωνή του Άγγελου με σταματάει...

"Πάλι φεύγεις Ερατώ;;;" Τον κοιτάζω και βλέπω την απογοήτευση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του...κλείνω την πόρτα και τρέχω στην αγκαλιά του, το κρατάω σφιχτά πάνω μου και τα χέρια μου κρατάνε το μπλουζάκι του....

"Μαζί αγάπη μου, τώρα πια είμαστε μαζί σε όλα... Όμως αυτό είναι μεταξύ σας και πρέπει να μιλήσετε ήρεμα και η παρουσία μου εδώ δεν βοηθάει" αρχίζω να του ψιθυρίζω στο αυτί...βάζει τα χέρια του στη μέση μου και με τραβάει πιο κοντά του..."Σ'αγαπάω" λέω και του αφήνω ένα φιλί στο λαιμό...

Απομακρύνομαι και πλησιάζω ξανά στη πόρτα, πριν βγω έξω γυρνάω και τον κοιτάζω..."Όταν τελειώσεις από εδώ σε περιμένω στο σπίτι μας μωρό μου" του λέω και του κλείνω το μάτι....γελάει ευχαριστημένος και κουνάει το κεφάλι του....

Μπαίνω στο αμάξι και χαμογελάω περήφανη για το εαυτό μου για την απόφαση μου πήρα, τον Άγγελο τον αγαπάω και δεν μπορώ να ζήσω ούτε μια μέρα μακριά του...όπως και να έρθουν τα πράγματα στο τέλος....Ακόμα και το παιδί να είναι δικό του δεν θα τον αφήσω ποτέ ξανά......είναι ο κόσμος μου...η οικογένεια μου....ο πατέρας του παιδιού μου....και δεν ρισκάρω να τον χάσω ποτέ ξανά....

Ξεκινάω το αμάξι και οδηγάω ήρεμη προς το σπίτι...ανοίγω πόρτες και παράθυρα να μπει καθαρός αέρας και φτιάχνω κάτι για φαγητό... Κάνω ένα χαλαρωτικό μπάνιο και βάζω ένα κολάν και μια φαρδιά μπλούζα....κάθομαι στον καναπέ χαζεύοντας τηλεώραση,μέχρι που τα βλέφαρα μου δεν αντέχουν για πολύ ανοιχτά και με παίρνει ο ύπνος....Ακούω το κλειδί στην πόρτα και πετάγομαι όρθια, το βλέπω να στέκεται και να με κοιτάζει προβληματισμένος, τον πλησιάζω και πέφτω στην αγκαλιά του...

"Τι έχεις μωρό μου;;" Τον ρωτάω και τον κοιτάζω στα μάτια...κλείνει την πόρτα και με παίρνει από το χέρι, μας οδηγάει στον καναπέ και με βάζει να καθίσω πάνω του...

"Πρέπει να σου μιλήσω..."λέει και του κάνω νόημα να συνεχίσει...παίρνει μη βαθιά ανάσα και με κοιτάζει έντονα...

"Είναι δικό μου" ανακοινώνει και κρύβει το πρόσωπο του στις παλάμες του...

Χωρίς δεύτερη σκέψη του φιλάω στο μάγουλο και μπαίνω μέσα στην αγκαλιά του...μείναμε αγκαλιασμένοι μέχρι που οι πρώτες ακτίνες του ήλιου έκαναν την εμφάνιση τους....

Πολύ μικρό το ξέρω αλλά προτίμησα να βάλω έστω και ένα μικρό....αύριο θα είναι μεγαλύτερο...Καλό βράδυ!!!