Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.
~Τάσος Λ...
Έμεινα πέντε μέρες στην κλινική και μετά με την βοήθεια της μαμάς και της Αφροδίτης πήγαμε στο σπίτι...Οι μέρες και οι νύχτες που ακολούθησαν ήταν σαν ταινία τρόμου...Ξυπνούσε στα άγρια χαράματα και έκλεγε, τον έπαιρνα αγκαλιά και τον νανούριζα να κοιμηθεί αλλά αυτό εκεί να μην κοιμάται...του έφτιαχνα γάλα και τριγυρνούσα μέσα στο σπίτι για να το πιει και αλλά και πάλι παρέμενε σταθερός τις απόψεις του...
"Πάρτε τον, του πατέρα του" είπα απαυδισμένη...
"Έλα εδώ μωρό μου, η μάνα σου είναι τρελή" είπε η μαμά μου και τον πήρε από την αγκαλιά μου...
"Δεν ξέρω αν είμαι τρελή, απαυδισμένη είμαι σίγουρα" είπα και σήκωσα τα χέρια μου σε ένδειξη παράδοσης..."Από την ημέρα που ήρθαμε στο σπίτι δεν έχω κοιμηθεί ούτε πέντε ώρες συνολικά.."συνέχισα
"Ηρέμισε ρε κορίτσι μου, μωράκι είναι θα κλάψει, και θα ξανακλάψει...όσο περνάνε οι μέρες θα αρχίσει να κοιμάται περισσότερο.."με καθησύχασε
Αφού τον κράτησε η μαμά και έκοβε βόλτες πάνω κάτω στο σαλόνι άρχισε επιτέλους να ηρεμεί, μετά από ένα δευτερόλεπτο κοιμήθηκε...
"Πάω να τον βάλω στο κρεβάτι του, πήγαινε και εσύ να κοιμηθείς μαμά" της είπα και τον πήρα από την αγκαλιά της...Ανέβηκα την σκάλα και άνοιξα την πόρτα του υπνοδωματίου και μπήκα μέσα...Φίλησα το κεφαλάκι του και τον ακούμπησα προσεκτικά στο κρεβατάκι του...Ξάπλωσα και εγώ στο δικό μου και έκλεισα τα μάτια αλλά δεν πρόλαβα και ακούστηκε ξανά το κλάμα του..
"Γιατί Θεέ μου γιατί;;" είπα και σηκώθηκα πάνω να τον πιάσω, τον κοίταξα και μου έσκασε ένα μικρό γελάκι...το πρώτο του γελάκι.. τον έπιασα στην αγκαλιά μου και ξαπλώσαμε μαζί στο δικό μου κρεβάτι.. Τα μικρά μπλε ματάκια του με κοίταζαν και περίμενε να του μιλήσω...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Θες να σου πω για τον πατέρα σου;;"τον ρώτησα και τον κοίταξα χαμογελαστή.."Λοιπόν μωρό μου τον μπαμπά τον λένε Άγγελο, είναι πολύ όμορφος σαν και εσένα, του μοιάζεις τόσο πολύ...Τώρα θα μου πεις που είναι και γιατί δεν είναι εδώ μαζί μας;; αλλά ο μπαμπάς σε αγαπάει πολύ και εμείς τον αγαπάμε και τον περιμένουμε να έρθει...πρέπει να έρθει να γνωρίσει το μωρό του..." είπα και τον κοίταξα που είχε παραδοθεί σε ένα γλυκό ύπνο...δεν επιχείρησα ξανά να τον βάλω στο κρεβάτι του για να μην ξυπνήσει..ξάπλωσα και συνέχισα να τον κρατάω στην αγκαλιά μου κοιτώντας τον να κοιμάται τόσο γλυκά...
