Οίνος Ευφραίνει Καρδίαν

Κεφάλαιο 21

Ερατώ

Εδώ και μια βδομάδα είμαι στο σπίτι με άδεια, την ζήτησα από τον Φίλιππο και ευτυχώς μου την έδωσε...Ήθελα να μείνω μερικές μέρες μακριά του να σκεφτώ και να ηρεμίσω και να δω καθαρά.  Καταβάθος ήξερα ότι ο Άγγελος δεν είχε κάνει κάτι, βαθιά μέσα μου το ήξερα αλλά οι αμφιβολίες με βασάνιζαν...

Παρασκευή βράδυ βγήκα για άλλη μια φορά στο μπαλκόνι και χάζευα, μου είχε γίνει συνήθεια πια να κοιτάω την πόλη τα βράδια, τα φώτα να τρεμοπαίζουν στα σκοτάδια και τα αυτοκίνητα να τρέχουν στους δρόμους...δεν ξέρω τι το ιδιαίτερο είχε αλλά μου άρεσε ..και κάθε βράδυ την ίδια στιγμή που ήμουν έξω στο μπαλκόνι άρχιζε να παίζει το πιάνο, κάθε βράδυ την ίδια στιγμή...περίεργο...ήταν λες και κάποιος το έκανε επίτηδες... Λίγο η ησυχία της νύχτας..λίγο το πιάνο από το πάω διαμέρισμα αφέθηκα στις σκέψεις μου και κοιτούσα στο άπειρο....Η ματιά μου πέφτει σε ένα αυτοκίνητο ακριβώς από κάτω, και τον Άγγελο στηριγμένα στην πόρτα να με κοιτάζει..γαμώτο μου έχει λείψει...τα βλέμματα μας μένουν ενωμένα για μερικά δευτερόλεπτα και τότε μπαίνω στο σπίτι...Πριν κλείσω την τζαμαρία τον άκουσα να ουρλιάζει από κάτω...

"ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΓΑΜΩΤΟ" κλείνω την τζαμαρία και ακουμπάω το κεφάλι μου πίσω στον τοίχο και ανασαίνω δυνατά.."και σε εμένα λείπεις αλλά θέλω χρόνο μωρό μου.."

Την επόμενη ημέρα με ξύπνησε η Αφροδίτη  με τα πρωινά τηλεφωνήματα της..

"Μμμμ" είπα μόλις το απάντησα.

"Ξύπνα, πλύσου, ντύσου και έρχομαι, θα φέρω και καφέδες"

"Καλά"

Μετά από λίγο χτυπούσε το κουδούνι, περπάτησα άκεφα μέχρι εκεί και ας ήταν μόνο δυο βήματα η πόρτα..Άνοιξα και με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω..

"Ποιον κλαίμε;;" Ρώτησε και μπήκε μέσα σαν σίφουνας

"Κανένα δεν κλαίμε..."

"Και τότε τι χάλια είναι αυτά;;"

"Μια χαρά είμαι τίποτα δεν έχω.."

"Μάλιστα, τίποτα δεν έχεις και είσαι μια χαρά...Ποιον κοροϊδεύεις ρε Ερατώ, εδώ και μια βδομάδα το βλέπω ότι είσαι χάλια, πήγαινε βρες τον κοριτσάκι μου, μην τον καταδικάζεις έτσι..άκουσε τον.."