Οίνος Ευφραίνει Καρδίαν

Κεφάλαιο 26

Άγγελος

Είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι και την κρατάω στην αγκαλιά μου και της χαϊδεύω τα μαλλιά για να ηρεμίσει...

"Μωρό μου αυτός ο Αναγνώστου δεν έχει όνομα;;" Άρχισε να με ρωτάει..

"Φυσικά και έχει...Σταύρος" είπα και την ένιωσα να ταράζεται στην αγκαλιά μου...είναι πολύ περίεργη η αντίδραση της..."Γιατί ρωτάς μωρό μου;;" Ρώτησα και εγώ με την σειρά μου...Βόλεψε το σώμα της καλύτερα κοντά μου και κάρφωσε το βλέμμα της στο δικό μου..

"Άγγελε αυτός είναι..."είπε και δεν καταλάβαινα τι λέει περίμενα να συνεχίσει..."ο πρώην μου, αυτός που μου είπε ψέματα, που έπαιξε μαζί μου...αυτός που ήταν παντρεμένος και ο πατέρας του παιδιού που έχασα...αυτός είναι...ο Σταύρος..." Είπε με μια ανάσα και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμια από τα μάτια της..

"Τι λες μωρό μου;;" Είπα μπερδεμένος από αυτά που μόλις άκουσα..

"Αγάπη μου άκουσε με, αυτός είναι ο Σταύρος...δεν έχω δει το πρόσωπο του αλλά θα τον ξεχώριζα ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμο..." Είπε και σηκώθηκα από το κρεβάτι φορώντας το παντελόνι μου γρήγορα..βγήκα στο μπαλκόνι να πάρω λίγο αέρα, ένιωθα να πνίγομαι..

Ακούμπησα τα χέρια μου πάνω από το κάγκελο και έπαιρνα βαθιές ανάσες, προσπαθούσα να καταλάβω τι στο διάολο γίνεται.... Το κεφάλι μου γεμάτο από ερωτήσεις...."γνώριζε πως η Ερατώ δουλεύει στην εταιρία μου;;... Τυχαία τον βρήκα μπροστά μου ή είναι όλα βάση σχεδίου;;; Την έχει δει ή όχι;;, και αν την έχει δει τι θα κάνει;;" Πολλές ερωτήσεις και καμία απάντηση...και στο τέλος μια δική της δήλωση να βουίζει στο κεφάλι μου ξανά και ξανά "θα τον ξεχώριζα ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμο..."

Ένιωσα τα χέρια της να τυλίγονται γύρω μου, και το κεφάλι της να ακουμπάει στην πλάτη μου.."Μωρό μου..."είπε κάπως διστακτικά και γύρισα απότομα μπροστά της τα βλέμματα μας συναντήθηκαν, την κοιτούσα έντονα χωρίς να πω κάτι.."Άγγελε γιατί με κοιτάζεις έτσι;;;" Ρώτησε και διέκρινα μια ανησυχία στον τόνο της φωνής της... Έπιασα τα χέρια της και τα απομάκρυνα από πάνω μου...

"Τι εννοούσες όταν είπες πως θα τον ξεχώριζες ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμο;;"

"Γι'αυτό έφυγες;;"

"Ναι απάντησε μου" είπα θυμωμένα...

"Δεν θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω ένα άνθρωπο ο οποίος μου έκανε τόσο κακό."

"Τι νιώθεις γι' αυτόν;;"

"Τίποτα δεν νιώθω, είναι απλά ένας άγνωστος.." Είπε και απόφυγα το βλέμμα της "Μωρό μου..."ξεκίνησε να λέει..."Αυτό που φοβάσαι δεν θα γίνει, εγώ εσένα θέλω, είμαι ευτυχισμένη κοντά σου, σε χρειάζομαι, μου έχεις γίνει απαραίτητος κατάλαβε το" είπε και την τράβηξα στην αγκαλιά μου και την φίλησα στο κεφάλι..