Οίνος Ευφραίνει Καρδίαν

Κεφάλαιο 47

Ερατώ

"Η μαμά σε λατρεύει όμως ο μπαμπάς ζει για εσένα και από εδώ και πέρα θα είναι πάντα δίπλα σου..." Τον άκουσα να λέει στον μικρό που κοιμόταν ήρεμος στο κρεβατάκι του...Αυτός είναι ο Άγγελος που αγαπάω...Αυτός...Συγκινήθηκα τόσο πολύ με αυτά τα λόγια και άρχισα να δακρύζω βουβά για να μην με ακούσει..."Πες και καμιά κουβέντα στη μαμά σου να αλλάξει γνώμη.." είπε και χαμογέλασα...Ο αιώνιος Άγγελος..Κατέβηκα γρήγορα την σκάλα και έβαλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και κάθισα στον καναπέ..

Το μυαλό μου κόντευε να σπάσει από την ένταση και την ταραχή που ένιωθα...Το ήθελα αυτό που έγινε, το ήθελα πολύ..ήταν σαν την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα, ήμασταν και οι δυο τόσο ανυπόμονοι, αχόρταγοι...Αλλά όταν με τράβηξε κοντά του και με έβαλε στην αγκαλιά του ήταν σαν να ξύπνησα και το μυαλό μου ήρθε στη θέση του...Τον έδιωξα...και τώρα είμαι εδώ με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι...

Άκουσα τα βήματα του να κατεβαίνουν την σκάλα και προσπάθησα να τον αγνόησα να μην γυρίσω για να μην υποκύψω και του πω να μείνει, μην τυχόν και σπάσω και του πω όλα αυτά που νιώθω.. Ότι τον αγαπάω ακόμα...

Πέρασε από πίσω μου αλλά δεν κουνήθηκα, έβλεπα το παράθυρο απέναντι μου και περίμενα να ανοίξει την πόρτα και να φύγει, να μπορέσω να ανασάνω και εγώ φυσιολογικά..

"Τόσο κακό ήταν αυτό που έκανα και με μισείς τόσο;;" τον άκουσα να λέει αλλά δεν γύρισα να τον κοιτάξω.. δεν ήθελα να δει τα δάκρυα που κυλούσαν σαν ποτάμια στο πρόσωπο μου..

"Δεν σε μισώ απλά δεν σε εμπιστεύομαι"απάντησα όσο πιο ψυχρά μπορούσα.. Η πόρτα έκλεισε τόσο σιγανά που ούτε καν την άκουσα...Γύρισα το κεφάλι μου αργά προς τα πίσω και δεν ήταν κανείς..

"Έτσι έπρεπε" είπα και άφησα ελεύθερη μια ανάσα που κρατούσα..Κάθισα στο πάτωμα και έφερα κοντά στο πρόσωπο μου τα πόδια μου..

Οι μέρες περνούσαν και ο Άγγελος δεν έφευγε, ερχόταν καθημερινά και έβλεπε τον μικρό, περνούσε όλη του την ημέρα κοντά μας, πήγαινε βόλτες τον μικρό στον πάρκο και τον φρόντιζε.. Τα βράδια έφευγε και ερχόταν το πρωί...πολλές φορές ήθελα να του πω να μείνει αλλά δεν το έκανα..

Το ότι είχε να κάνει με το μεταξύ μας είχε τελειώσει εκείνο το ξημέρωμα που τον είχα διώξει...Δεν έκανε ξανά καμιά κίνηση να με πλησιάσει, με μπέρδευε η στάση του, μερικές φορές με εκνεύριζε κιόλας αλλά δεν μπορούσα να πω κάτι, εγώ το ήθελα να γίνει έτσι... Έβλεπα την θλίψη στα μάτια του, τον πόνο που ένιωθε κάθε φορά που ερχόταν η ώρα να φύγει..