Οίνος Ευφραίνει Καρδίαν

Κεφάλαιο 46

Άγγελος

Κρατούσα το χαρτάκι με την διεύθυνση του σπιτιού της στη Νέα Υόρκη σαν να κρεμόταν όλη μου η ζωή από αυτό..Μπορεί και να ήταν..Σίγουρα ήταν.. Ένα κομμάτι χαρτί για να πάω στην γυναίκα της ζωής μου και στον γιο μου.. Στο σπίτι μου..

Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου και κοίταξα γύρω μου ήταν άδειο, άχρωμο και ψυχρό...Χωρίς περισσότερη σκέψη μπήκα στο υπνοδωμάτιο και έπιασα την ταξιδιωτική τσάντα που ήταν κάτω από το κρεβάτι, έβαλα μερικά ρούχα μέσα και την έκλεισα...Κλείδωσα καλά το σπίτι πήρα κλειδιά, κινητό και έφυγα...

Έφτασα έξω από το αεροδρόμιο και σταμάτησα το αμάξι στον ιδικό χώρο...Μπήκα μέσα και πλησίασα μια κοπέλα στα ταμία για να βρω εισιτήριο

"Θα ήθελα ένα εισιτήριο για Νέα Υόρκη" είπα και την είδα να ψάχνει κάτι στο υπολογιστή της..

"Δεν έχει απευθείας πτήση...Όμως σε δυο ώρες φεύγει η επόμενη πτήση για Νέα Υόρκη, θα κάνετε μια στάση και αν δεν υπάρξει καθηστέρηση θα φτάσετε περίπου σε δώδεκα ώρες και είκοσι λεπτά."χωρίς δεύτερη σκέψη δέχομαι..

Πλήρωσα το εισιτήριο μου και έδωσα τα πράγματα μου για έλεγχο...Πέρασα και εγώ από όλους τους ελέγχους και περίμενα στην αίθουσα αναμονής μέχρι να μας ειδοποιήσουν..Έστειλα ένα μήνυμα στο Φίλιππο και τον ενημέρωσα για να μην με ψάχνει και έκλεισα το κινητό μου..

Όσο πλησίαζε η ώρα που θα έμπαινα στο αεροπλάνο ένιωθα ένα κόμπο στο λαιμό μου και ένα πλάκωμα στο στήθος...Δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω αλλά το μόνο που ήμουν βέβαιος ότι δεν θα με υποδεχόταν με ανοικτές αγκάλες...Και θα είχε δίκιο...

Βρήκα την θέση μου στο αεροπλάνο και κάθισα, έγκυρα το κεφάλι μου στο παράθυρο και προσπάθησα να κοιμηθώ για να μην σκέφτομαι...Το πρόσωπο της τριγυρνάει συνέχεια στο μυαλό μου.. άλλες φορές με κοιτάζει με παράπονο, με θλίψη, άλλες φορές κλαίει και κάποιες άλλες μου χαμογελάει...

Η ώρα περνάει βασανιστικά αργά, έχω κοιμηθεί και έχω ξυπνήσει περίπου τρεις φορές. Η πτήση δεν είναι καθόλου ευχάριστη καθώς οι αναταράξεις γίνονται όλο και πιο έντονες...Κλείνω τα μάτια για να κοιμηθώ ξανά και να αγνοήσω τους ανθρώπους μέσα στο αεροπλάνο που έχουν πάθει πανικό και φωνάζουν..

Επιτέλους σταματάμε στη στάση και κατεβαίνουμε από το αεροπλάνο, πηγαίνουμε στο αεροδρόμιο και περιμένουμε για να μας ειδοποιήσουν για την επόμενη πτήση που θα είναι και η τελευταία...Είναι δυο τα χαράματα και ακόμα δεν έχει τελειώσει αυτό το ταξίδι.. Από το μεσημέρι ξεκίνησα και ακόμα δεν έχω φτάσει...Βέβαια έχω κάνει και περισσότερες ώρες ταξίδι αλλά τότε δεν βιαζόμουνα...τώρα το μόνο που θέλω είναι να φτάσω όσο πιο σύντομα γίνεται και να πάρω στην αγκαλιά μου την γυναίκα μου και το παιδί μου και να μην τους αφήσω ποτέ ξανά από κοντά μου...