Οίνος Ευφραίνει Καρδίαν

Κεφάλαιο 41

Ερατώ

Άνοιξα τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν η όμορφη θέα της Νέας Υόρκης, η πόλη αυτή λάμπει ολόκληρη... Έχει δυο μήνες που ήρθα σε αυτή τη πόλη και ακόμα δεν έχω συνηθίσει την τόση ομορφιά της, είναι εξωπραγματική...Τα πρωινά έχει μια περίεργη θλίψη και τα βράδια όλη η πόλη είναι ολόφωτη...

Σήμερα είναι ένα ακόμα μελαγχολικό πρωινό...σηκώθηκα βαριεστημένα από το κρεβάτι και περπάτησα μέχρι το τεράστιο παράθυρο του υπνοδωματίου μου...Κάθε μέρα τα ίδια...ξυπνάω και τρέχω στο παράθυρο, κάθε πρωί η ίδια ιστορία...λες και αν δεν το κάνω μια μέρα θα χαθεί η τόση ομορφιά...Ούτε και εγώ ξέρω πόσες ώρες έχω περάσει χαζεύοντας στο παράθυρο από τότε που ήρθα...

Παρατηρούσα τα πάντα, την κάθε λεπτομέρεια...ήταν τόσο όμορφα αλλά και τόσο μελαγχολικά... Ο γκριζογάλανος θαμπός ουρανός κοσμούσε την Νέα Υόρκη, τα πουλιά πετούσαν ανάμεσα στα θαμπά σύννεφα... τόση γαλήνη μα ταυτόχρονα και θλίψη σε ένα τοπίο...

Για ακόμα μια φορά το μυαλό μου παίζει περίεργα παιχνίδια.. δυο μήνες μετά και ακόμα θυμάμαι την ημέρα που έφυγα σαν να ήταν χθες...

Flashback
"Δεν υπάρχει περίπτωση να πειράξεις έστω μια τρίχα από το παιδί μου...Αυτό το μωρό είναι δικό σου, αν εσύ δεν το πιστεύεις είναι πρόβλημα δικό σου και δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό...Μπορείς να πας να ζήσεις με την οικογένεια σου Άγγελε αν αυτό θέλεις...Όμως εγώ το παιδί μου δεν θα το τρέχω για μια ηλίθια ιδέα που σου καρφώθηκε στο κεφάλι" Μετά από αυτά τα λόγια μου, μια περίεργη σιωπή μπήκε ανάμεσα μας... Η επόμενη κίνηση του ήταν να ανοίξει την πόρτα και να φύγει...

Μόλις έκλεισε η πόρτα έπεσα με φόρα στον καναπέ και άρχισα να κλαίω, οι λυγμοί μου γίνονταν πιο έντονοι σε σημείο που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα...Με πονούσαν τα λόγια του, οι πράξεις του... Εγώ έπρεπε να νιώθω προδομένη όχι αυτός...Αυτός με πρόδωσε, αυτός απαρνήθηκε το ίδιο του το παιδί, αυτός έφυγε μακριά μου...Αυτός...

Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνω άλλη μία ώρα σε αυτό το σπίτι, δεν μπορώ να ξαπλώσω ακόμα ένα βράδυ δίπλα του σαν να μην συνέβη τίποτα.. Όχι δεν γίνεται, δεν μπορώ...Το χρωστάω στον εαυτό μου αλλά κυρίως στο παιδί μου...Γιατί πλέον είναι μόνο δικό μου και προτιμώ να μεγαλώσω μόνη μου με όποιο κόστος παρά να μείνω με έναν άνθρωπο που το αρνήθηκε...Και η απόφαση μόλις πάρθηκε..

Σκουπίζω αποφασιστικά τα δάκρυα από τα μάτια μου και σηκώνομαι...Ανοίγω τον ηλεκτρονικό υπολογιστή και τσεκάρω τα μαιλ μου...