***
Tahimik lang ang buong manonood sa battlefield dahil hindi sila makapaniwala sa nangyari. I can't believe it too. Sinubukan ko lang ang plano ko at buti nalang hindi ako pumalpak.
Ngayon pareho na kami ni asshole na nakaupo. To describe what just happened, earlier when he dropped his knife I remember what ate Annabeth had told me. As this guy walked slowly toward my direction with his new knife, I slowly took control over the knife he has dropped.
As he talked about some shitty things, I remained focus on my plan, not minding what he was telling me. The knife started to float in the air and move towards us.
Sinigurado kong tatama ito sa braso niya. I got wounded by his reserved knife but unfortunately, I got him first so technically I won. It's a little bit reckless but I managed to win so it's worth it.
"We have the winner! Ms. Sparks, congratulations!"
Bigla namang iniaro ng kalaban ko ang kamay niya sa akin bilang pagbati at bilang tulong narin para maitayo ako mula sa pagkakaupo. Oh? Anong nangyari sa kanya? Biglang umamo?
"Tulungan na kitang tumayo." He smiled. Hindi naman na ako umangal at tinanggap iyon ng may bukal sa puso.
"Sorry kanina dahil natawag kitang 'stupid'. Ganoon lang talaga ako sa labanan pero mabait naman akong tao." Nakita kong sincere naman siya.
"Okay lang. Me too, I'm sorry for calling you an asshole." Nginitian ko siya.
"It's nothing. By the way, I'm John Antonio. It's nice to know you."
"Michaela Sparks."
"Sabi na nga ba at hindi ako nagkamali. You are the one and only daughter of the President."
"Uhm, oo nga. You can call me Ela and also, treat me as a normal student, not the President's daughter. Baka cheesy para sa'yo pero dahil tapos na naman ang laban, can we be friends? I'm still new to this school so..." tumawa lang kami pareho kasi ang weird ng pagkakasabi ko sa kanya.
"Dapat itatanong ko 'yan sa'yo pero naunahan mo na ako. Friends."
"Saang team ka nga pala?" Tanong ko sa kanya.
"Venomous Vipers. Ikaw?" Balik tanong niya sakin.
"Vigorous Vipers."
"Kaya naman pala hindi kita natalo. Bukod sa anak ka na ni President, matalino at magaling ka pa." Napatawa nalang ako sa sinabi niya. First time kong makatanggap ng compliment mula sa iba.
"Lahat naman tayo pantay-pantay. Magaling ka rin naman. Nahirapan nga akong makahanap ng opening sa'yo e. I still have a long way to go."
Habang naglalakad ay natanaw ko ang grupo ko.
"Next time ulit? Pupunta na kasi ako sa ka-team ko."
"Sure thing. See you around, Ela."
Nagpaalam na kami sa isa't-isa. I've realised that it's not bad to open your doors once again. And I got a feeling that this year will be exciting and thrilling.
Pumunta na ako sa kinatatayuan ng ka-grupo ko at para lamang silang mga statue dahil litiral na hindi sila kumikibo. But after awhile, my girls hugged me and giggled.
"Hoy! Ela, kinabahan kami doon a! Akala namin matatalo ka na ng tuluyan ni John!" Kahit kailan talaga hindi na nanawa magsermon si Monique.
