A Runaway Love (HIATUS)

15. This is not a Cigarette... but a JOINT?

15. This is not a Cigarette... but a JOINT?

*Fuck HE! wat zijn zijn lippen koud?! en waarom beweegt hij niet,, hij lijkt net in shock!* ik deed mijn ogen open. 

"OMFG! NO HELL!, een paal!" schreeuwde ik. er deden mensen de deur open. ik dacht dat ze mij zouden vragen wat er was, maar nee. ze moesten hier uitstappen. ik keek snel op het bord.

 "YES, ik ben er!" ik sprong de trein uit met alles wat ik bij me had. terwijl ik naar de bus liep, dacht ik na. 

*Zat ik weer te dagdromen? maar dit is echt vreemd! ik bedoel, dat meisje, het spel, zijn ogen...* ik zuchtte. Over gênant gesproken! ik ritste mijn jas dicht. het begon koud te worden. TE koud! ik zag niemand meer op het station. ik liep naar een trap die naar ondergronds ging voor de route naar het busstation.

ik bleef stijf staan toen ik jongens bij de trap zag hangen. ik was uit het zicht, want ze zaten ongeveer op de helft van de trap te roken. de geur kwam me wel bekend voor. ik dacht na, terwijl ik ze verder in de gaten hield. de geur was sterk, onaangenamer dan gewoon een sigaret. misschien een sigaar...? nee! die hebben niet zo'n zieke geur! ik dacht verder na. 

*OMFG! EEN JOINT?!* hoe dan ook, ik moest langs ze lopen. er was geen andere weg naar het busstation. ik probeerde heel nonchalant te kijken en mijn gezicht in de plooi te houden terwijl ik langs dat dodelijke spul liep. ik liep langs hun en ze keken me alleen aan. 

*Godzijdank!* ik glimlachte zelfs een klein beetje. een platinablonde jongen keek me nog een keer na. 

"Hee! Jij daar!" zei hij stoned. ik probeerde er snel vandoor te gaan en keek niet achterom. 

"HEE MEISSIE!" zei hij harder dit keer. ik reageerde nog steeds niet en liep half rennend weg. ik liep de hoek om en zag hem naar zijn vrienden wenken. toen ik de hoek om was, rende ik als een gek naar het busstation. ik hoorde voetstappen en die wiet maakte me duizelig. ik keek niet naar wat er op de vloer lag, maar het was glad en ik sprong er handig overheen en rende verder. bij het volgende hoekje hoorde ik die jongen die me had geroepen.

 "KIJK UIT! AAAAAAA! GODVERDOMME! TERING! KUT!" riep hij. ik kreeg geen adem meer en ging dus om het hoekje zitten. ik was te moe. ik staarde geheimzinnig om het hoekje naar de jongens die probeerde hun balans weer terug te vinden.

die hebben ze trouwens niet na zoveel jointjes. *BAM*  hoorde ik keer op keer. ik moest een beetje lachen. opeens schrok ik me als een gek. iemand legde zijn hand op me schouder. bang keek ik om. de platinablonde jongen keek me nieuwsgierig aan met zijn smaragdgroene ogen. voor iemand die veel blowt/drinkt/ etc./etc. ziet ie er vrijwel niet stoned uit. 

"Hoe heet je?" vroeg hij op een normale toon. ik stond met mijn mond open. hij is helemaal niet stoned! verdomme! domme ik! ik dacht even na voor een nepnaampje. 

"Saffier." antwoordde ik snel. 

"Mooie naam! Past goed bij je blauwe mysterieuze ogen..." zei hij. ik glimlachte. 

"Dachten mijn ouders ook!" zei ik. 

"Ga je mee chillen met mijn matties???" vroeg hij stralend. 

"Sorry, kan niet...Ik moet...Ik..Ik moet nog naar mijn oma!" zei ik met een beverig stemmetje. hij knikte. 

"Doe haar de groeten! Jij kan nog naar je oma...Die van mij is gisteravond overleden aan een hartaanval."zei hij. het klonkt oprecht. zijn ogen waren glazig, alsof hij wou huilen. ik knikte en wou dat ik mijn vriendin had gezegd inplaats van oma. 

"I feel sorry for you..." zei ik. hij fleurde een klein beetje op.

"Grazie." zei hij. "huh?" vroeg ik verbaasd. 

"Dankjewel in het italiaans. me oma was italiaans... ze leerde me altijd korte woordjes..." zei hij. ik glimlachte. 

"het enige italiaans dat ik kan, zijn maar 2 woorden." lachte ik. hij keek verbaasd. 

"Ti amo! Dat zegt me vriendje steeds!" gooide ik eruit. zijn glimlach verdween en de blik in zijn ogen waren afstotelijk. 

"eehm...Ik moet me oma niet laten wachten. eeehmm... Doei!" zei ik en ik pakte mijn tas van de grond en begon naar de bushalte te rennen. de bus was er nog. ik rende naar de bus en sprong erin. 

"Kaartje?" vroeg de man. ik gaf hem wat geld voor een kaartje en hij reed met volle snelheid weg. ik zag dat de smaragdgroene ogen jongen me had gevolgd. hij was net te laat voor de bus. ik zuchtte.

 "Wat een opluchting!"

the end!~