A Runaway Love (HIATUS)

3. I've Found A Lovecoaster

heeee, deel 3 :) 

3. I've Found A Lovecoaster

Ik las het briefje. ik was te wild, maar wel geconcentreerd. er stond een adresje in. alleen het laatste nummer ontbrak.

 "Fallen Street. 8.."

 ik liep naar de Fallen Street en zocht naar de nummers die begonnen met 8. Ik moest hem zien! mijn eeuwige liefde voor hem, dat niemand kan verbieden. hoe machtig of krachtig diegene zal zijn. niemand scheidt mij van Marc. onze liefde...is onwerkelijk. ik zag 3 gek genoeg. het waren niet echt rijtjeshuizen, maar van die mega villa's. ik keek naar nummer 84. het huis leek op een spookhuis. het was zwart geschilderd, met allemaal vogelverschrikkers in de tuin. in de voortuin lagen 2 stenen. grafstenen. ik rilde toen ik dat zag en keek snel naar de volgende.

86... zag er wel aardig uit. ik liep naar de voordeur om te checken. 

"Marselena Antonius, Valerie Antonius, Bart Antonius en Drake Antonius." ik hoestte. 

"Blijkbaar is dit het huis van de familie Antonius...." zei ik triest.

er deed iemand open toen ik me net omdraaide. 

"Hoi? Kan ik je helpen?" vroeg een jongen. ik draaide me om met en rood hoofd.

 "Uuuuh....Hoi.....Ik ben uuuh...." zei ik stotterend. hij moest lachen. 

"Ik liet je schrikken he? Haha. Ik heet Bart. Jij bent je naam hopelijk niet vergeten??" vroeg hij lachend. ik schudde mijn hoofd. 

"Uuuh...Nee, ik ben uuuh...Elyssa..." stotterde ik weer. ik keek hem nog steeds niet aan.

 "ELYSSA?! O My God! Dan ben jij...Je lijkt er echt op! Heb jij in die film gespeeld???? Je speelde het meisje van Erasia. Uuhm...Je naam betekent toch ZOET & ZIELSGELUKKIG?" vroeg hij helemaal hyper. ik knikte, maar zo zielsgelukkig was ik helemaal niet. 

"Je bent echt goed, ik heb die film wel zo'n 6 keer gezien!" zei hij. ik knikte.

 "Ik had maar een gastrol hoor..." zei ik. maar ik wou ter zake komen. 

"Uuuhmm...Woont er een ene Marc hiernaast?" vroeg ik. Bart keek raar op toen ik Marc's nam noemde. 

"Uuuhmm...Ja, die woont hiernaast. op nummer 88, maar hij is echt heel vreemd. We horen hem elke avond schreeuwen van de pijn. Zijn vader doet het licht dan aan en kijkt wat er aan de hand is. Als hij heeft gekeken, gaat hij weer gewoon weg." zei hij en hij haalde zijn schouders op. geen flauw idee waarom... 

"Maar hij is er nu niet. Hij komt pas zo ongeveer rond zessen terug." zei hij.

ik keek op mijn horloge. O My God...het is pas 5 voor 4! "Uuuhmm...Kom anders even binnen? Kan je hier op hem wachten? Als je wil?" vroeg hij. hij moest blozen. ik lachte vriendelijk. Bart leek me wel te vertrouwen. ik knikte. 

"Okee..." zei ik en ik liep naar binnen...

deel 3 zit er alweer op :P STEMTIJD Xxx.