A Runaway Love (HIATUS)

29. Verhaal

heeeeeyy, hier is weer een nieuw deel voor ARL :) Hope you like it. <3333

29. Verhaal

Ik keek de man vervreemd aan. Hij had tranen in zijn ogen. Ik keek hem aan alsof ik door een zwerver werd omhelst. Zijn lach verdween van zijn gezicht.

"Elyssa? Ik ben het... Je opa... Herken je me niet?" vroeg hij wanhopig.

Mijn blik gleed over hem en ik herkende iets van me opa. Ik schudde mijn hoofd en dat deed hem vast pijn. Hij schraapte zijn keel. Ik negeerde gewoon het feit dat hij de enige familielid was die ik nog had. Nou ja...Jules was een uitzondering. Hij heeft me tot nu toe nog geen enkele keer gebeld. Hij vindt me vast een blok aan zijn been. 

"Het spijt me voor een onverwachtse wending..." zei hij. Ik knikte droog.

"Oke." zei ik kortaf.

Ik was echt niet in de stemming om nog over mijn ouders te praten. Het voelde niet goed. Ik voelde een welling van tranen opkomen. Ik negeerde het. Ik vond het raar waarom ik in mijn terugblik geen adem meer kreeg. Werd ik weggegeven?

Alles was zo onduidelijk. Wat Marc vertelde tegen de dokter kon ook niet helemaal waar zijn. Misschien was me opa erkennen beter, want dan kon ik eindelijk het echte verhaal aanhoren.

"Ik herken toch iets..." zei ik droog.

Mijn opa draaide zich met een ruk om en keek me met grote ogen aan. Smeekogen...

"Echt?" vroeg hij. Ik knikte en bekeek hem nog een keer.

"U lijkt erg op iemand die er was bij mijn geboorte...Toen het ziekenhuis in brand stond...." zei ik.

Hij knikte.

"Klopt, Het Zilvere Zwanen ziekenhuis heeft een keer in brand gestaan. Bedoel je dat?" vroeg hij. Ik knikte kortaf.

"Ik kreeg geen lucht meer?" vroeg ik. Mijn opa knikte.

"Maar ik heb gehoord dat mijn ouders gestorven zijn toen ik nog erg jong was." zei ik volhoudend. Mijn opa knikte weer.

Hij liep weg en stopte even en keek me aan. Dat moest een signaal zijn om hem te volgen. Ik volgde hem te voet naar een kantoortje in het hotel.

"Je wilt vast het echte verhaal horen." zei hij en ik knikte overduidelijk te enthousiast.

"Je was nog maar net geboren en je lag op de kraamafdeling. Je was volgens de doktoren een gezonde sterke baby en werd even later weer opgehaald als je ouders weer weggingen. We zaten nog maar even zielsgelukkig te praten over jou, onze aanwinst, en het ziekenhuis stond ineens in brand. Je moeder is in veiligheid gebracht en daarna jij. Je was ongedeerd, wat overigens heel fijn was, maar de doktoren ontdekten buiten dat je ademhaling duidelijk erg slecht was. Je huilde niet meer, dat betekende dat er veel rook in je longen is geweest." zei hij. Ik knikte. 

Ik wist niks anders te doen. Het ging te snel voor me, ik kon het niet verwerken. Het voelde vertrouwd om tegenover mijn opa te zitten, maar ook vreemd, want het was vor het eerst dat we zo zaten.

"Even later barstte je moeder in huilen uit, want ze dacht dat je het niet zou gaan halen... En toen... Sprong ze op de weg waar veel rijdende auto's waren en verongelukte ze. Je vader heeft het hemzelf nooit vergeven en is dus nooit hertrouwd. Het was zonde van je moeders leven, want je leefde nog en hield er een lichte astma aan over. Je zou er nooit iets van merken, tenzij je te intensief sport. Toen je 2 jaar was, kreeg je vader een darmkanker. Mijn zoon had het nooit geweten, hij dacht gewoon dat het buikpijn was en heeft er weinig aangedaan. Hij merkte pas de echte klachten toen het al was uitgezaaid. Het had geen zin meer in chemo's of andere kuren. Het was verloren... En zo verloor jij je vader op 3-jarige leeftijd. Je werd verzorgd door een pleeggezin die in Amerika hierheen zijn verhuisd. Onze familie woonde te ver om voor je te zorgen... Ikzelf zou moeilijk je kunnen opvoeden... Ik ben 24/7 in het hotel..." zei hij. 

Dit verhaal maakte me misselijk... Wat een k*tgebeurtenis.... 

The end! STEMMEN NU!!!!! <3333