A Runaway Love (HIATUS)

30. De brief

Heeeyheey, sorry dat ik ARL beetje heb verwaarloosd, maar ik zit te denken aan het einde. 

Fans; NOO EINDE AAN ARL?

Moi; Nooooo, don't worry. Alleen einde van dit verhaal (AKA deel 1). Ik ga schrijven t/m hoofdstuk 36. Er komt een deel 2 als jullie willen, maar alleen als jullie dat willen, otherwise wordt het even wachten. 

Fans; Dusssss?

Moi; >________<" I NEED YOUR VOTES AND COMMENTS!!!!!! 

Fans; Eeuhhww...

Moi; OKE time for reading! ENJOY! Ook mijn andere verhaal ( Everything Changed When; http://www.wattpad.com/2192882-everything-changed-when) ;D

30. De brief

"Opa..." zei ik.

Zijn ogen lichtte enigzins op toen ik dat zei. Toch waren ze gevuld met leegte en verdriet. Zijn vrouw was vast gestorven, zijn enige kind was mijn moeder, zijn schoonzoon kreeg darmkanker en hij kon niet voor zijn enige echte kleindochter zorgen. Dus ze moest weg, ver weg en hij heeft haar daarna nooit meer gezien. 

We zaten in zijn kantoor vernam ik, er hingen allemaal foto's van koppels en familieleden. Op een paar foto's herkende ik mijn opa, samen met een mooie vrouw. Dat was mijn oma vernam ik. 

"Ze was prachtig, mijn Christina." zei hij.

Ik schrok, blijkbaar merkte hij dat ik naar de foto staarde.

"Ja." zei ik. 

We bekeken de foto. Het riep vast herinneringen bij mijn opa terug. Ik wist niks van deze vrouw. Het enige wat ik zag was dat ze mooi blond golvend haar had en grote groene kijkers. Ze liet vast ieders man's hart smeltenen de ogen verblinden. 

"Je lijkt op haar weet je." zei hij. 

Ik keek op met fronsende wenkbrauwen. 

"Meent u dat?" vroeg ik. 

Hij knikte en keek weer naar de foto. Op een andere foto zag ik twee andere mensen. Een vrouw en een man, die ik niet kende. De vrouw zat mooi geposeerd in een trouwjurk en de man zat strak in het pak en keek verliefd naar de vrouw. Ze zaten in een rozenveld, waar de zon fel scheen en de lucht lichtblauw was met wat romantische wolkjes. 

Ze kwamen me zo bekend voor. Ik vroeg me af... 

Mijn opa stond opeens naast me, legde zijn hand op mijn schouders en zei: "Kijk, dit zijn jouw ouders." 

Dat was voor mij een regelrechte klap in mijn gezicht. Het voelde idioot. Onwerkelijk. Hoe kan het zo eindigen? Een zoektocht naar mijn liefde, wordt opeens een zoektocht naar mijn achtergrond en stamboom. 

Een fractie zag ik Marc voor me, die naar me aan het zoeken was met de mensen uit het ziekenhuis. Hij was doorweekt, maar zocht door, zelfs in de raarste uithoeken. Ik besefte dat het een visioen was. Of iets dat nog moest gebeuren. 

"Je moeder was een goede vrouw, onthoudt dat Elyssa. Onthoudt dat. Ooit wordt je net zo moedig als zij." zei hij.

Ik had geen idee wat hij bedoelde. Ik zag een kleine grimas op zijn lippen verschijnen en hij excuseerde zichzelf. Ik keek wat rond in het kantoor. Overal foto's en beeldjes. Ik had dorst en dronk wat uit de koelkast. Ik opende het verkeerde kastje - dat dus geen koelkast bleek te zijn- en vond allemaal brieven die eruit vielen. 

Ze waren allemaal geadresseerd aan ene Rosalina. Ze waren allemaal handgeschreven en ik denk dat mijn opa ze had geschreven. Ze roken stuk voor stuk naar een veld vol met rozen, die me deed denken aan de veld rozen als op de foto van mijn ouders. 

Nieuwsgierig opende ik een envelop. Het begon met 'Lieve Rosalina'. Ze handgeschreven letters waren net kunst, ik kon er wel uren naar kijken. Dit heeft hem absoluut veel tijd gekost. Ik zag een datum op staan. 07-04-1945. Een besef schoot door mij heen. Mijn opa moest bijna 88 jaar zijn, hij diende in het leger en in deze brief staat dat hij toen 22 werd. 7 April was dus zijn verjaardag. 

Ik bekeen de envelop nog eens nauwkeurig. Er stond iets op gestempeld dat mijn aandacht trok. "Teruggestuurd". Tot mijn verbazing. Hij is blijkbaar nooit afgeleverd en geopend. Ik schrok, ik had iets kostbaars van mijn opa geopend. Toch was ik nieuwsgierig en las de brief.

"Lieve Rosalina,

Ik mis je Rose, ik mis de tijden die wij doorbrachten in vaders rozenvelden. De tijd van het verkennen en het begrijpen van elkaar. De oorlog is bijna voorbij en ik hoop jou snel te zien, mijn lief. We zullen een mooi leven lijden na deze ellendige jaren van geweld, moord en brand, samen met elkaar. We zien elkaar snel. Ik houd zielsveel van jou. 

Van Jouw Liefste,

Antonius Johnson"

Nog meer besef. MIJN ACHTERNAAM IS JOHNSON? Oh god. Blijkbaar is deze brief bedoeld voor ene Rosalina. Maar mijn oma heette toch Christina? Was dit soms iemand anders?

"BLIJF VAN MIJN SPULLEN AF!" schreeuwde iemand. 

Van schrik liet ik de brief vallen, maar raapte het in een reflex op en draaide me om. 

Mijn opa stond in de deuropening met tranen van verdriet. 

HEEEEY, wat vonden jullie hiervan? Ik hoop you enjoyed? ;D stemmen, ik heb het hard nodig! :)