A Runaway Love (HIATUS)

21. Portmonique Avresco Hotel

21. Portmonique Avresco Hotel

ik kreeg het doodsbenauwd toen ik zijn bedroefde gezicht zag. Dann was misschien iemand die ik amper kende, maar hij was lief voor me geweest en wilde me beschermen. Ik kreeg angst. Ik wilde de hele tijd alleen maar Marc vinden, maar ik kom altijd jongen tegen die het op mij hebben gemund! Kunnen ze geen meisje azen die niet bezet is? Ik keek naar de bordjes van straten waar we heen reden. 

“Lasco Street” hoorde ik de omroeper zeggen.

Hij keek me aan. Ik deed alsof ik niks in de gaten had. 

“Jij moest toch naar Lasco Street?” mompelde hij stompzinnig. Ik keek hem aan.

“Huh? Wat? Oh ja! Dank u!” zei ik terwijl ik er niks van meende.

Ik strompelde de metro uit en keek om me heen. Nu moet ik alleen nog het Portmonique Avresco Hotel vinden. Ik voelde gewoon dat Marc daar zou zijn. Dit leek heel erg op de straten van LA. Allemaal drukte en de tegels op de grond waren allemaal in de vorm van sterretjes. Onder elke ster stond een naam. Waarvoor doen die mensen dat? Het is gewoon stompzinnig! Ik hield een taxi aan. Ik stapte in en zwaaide de chauffeur gedag. 

“Goedemiddag, juffrouw. Waar wilt u heen?” vroeg hij glimlachend. 

“Eehmm...Breng me alstublieft naar het Portmonique Avresco Hotel.” zei ik vriendelijk.

Hij keek me niet begrijpend aan. 

“Maar dat hotel is een 5-sterrenhotel. Weet u het zeker?” vroeg hij voor de zekerheid. 

“Zie ik eruit alsof ik geen geld heb?” lachtte ik. 

“Oke, ik breng u er wel naartoe.” zei hij terugdeinzend.

Hij lachtte een beetje duivels...We reden al een half uur en nog geen spoor van een hotel gevonden. Ik had het gevoel dat het steeds leger werd. De huizen leken verlaten. Er hingen alleen maar witte of rode gordijnen voor de gigantische ramen. Daarachter zag ik wel af en toe schaduwen. Verder was er een vaag licht binnen. Ik keek uit het raam naar een bordje. Een knalgeel bordje met de tekst: 

“Midnight Heaven District”. Ik kreeg kramp bij die naam en kreunde zachtjes door de hoofdpijn die ik had. De chauffeur keek om. 

“Wat is er, juffrouw?” vroeg hij. 

“Ik denk dat we verkeerd rijden, meneer.” antwoordde ik. 

“We rijden volgens mij heel goed hoor!” zei hij weer lachend.

Toen waren we stil. We reden een oprit op en ik zag een gigantische villa. Hij was prachtig. Een wit huis, met goudkleurige ramen met rode gordijnen. Zuilen in de Griekse stijl. De deur was gigantisch. Een grote houte deur met gouden deurknoppen. Een bel met diamant belegd. Ik keek naar de chauffeur. 

“Hier is het.” zei hij weer met zijn duivelse lach. 

“Meneer ik zocht een hotel.” drong ik aan. 

“Volgens The Boss, moet ik elke jongevrouw hiernaartoe brengen.” zei hij opgewekt.

“Dit is een soort hotel, maar het is anders...Je zult het wel merken.” zei hij. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. 

“En met anders bedoelt u wat?....” vroeg ik.

“U merkt het wel, madame. Stapt u alstublieft uit. Ik heb nog dienst om te draaien.” zei hij kortaf.

 “Moet ik niet betalen?” vroeg ik.

“The Boss pays me.” zei hij. Ik knikte en pakte mijn spullen

.“Bel maar aan.” zei hij en hij reedt weg.

Ik snapte niks van deze bullshit. Ik keek naar binnen. Alle witte gordijnen waren dicht. Achter de rode gordijnen zag ik jongens en meisjes naast elkaar zitten en ze dronken 1 of ander blauw-roze-goud-paarsig goedje. Zeker weer 1 of andere alcoholische shit! Ik belde aan, ik had geen keus. Het was al avond geworden. Er deed een jongen de deur open.

“Haaaaaajjj....” zei hij. 

“Eehmm...Hoi, kan ik hier overnachten? De taxichauffeur heeft me hierheen gebracht inplaats van het Portmonique Avresco Hotel...” zei ik. Hij knikte. 

“Chauffeur met die duivelse lach, blond haar en groene ogen?” vroeg hij. Ik knikte. 

“Hij zag er wel jong uit.” merkte ik opeens op. 

“Ja die gast is onze vriend, maar ja, hij moest van The Boss als de lokker werken, omdat hij pornoblond haar had ofzoiets.” lachte hij dronken. 

“Waaaaatttt????” stootte ik eruit. Hij wees me een kamer aan.

 “Hier kun je overnachten.” zei hij lief. Ik knikte.

“Mag ik je wat vragen?” vroeg ik. Hij knikte. 

“Alles! Maar dan ook echt alles.” zei hij droog.

“Waarom zijn de witte gordijnen hier allemaal dicht en brandt er vaag licht binnen? Achter de rode gordijnen zie ik alleen maar dronken mensen.” vroeg ik. Hij keek me vaag aan. 

“Heb je het knalgele bordje niet gelezen toen je hierheen reedt? Het is hier het “Midnight Heaven District”.”zei hij lachend. 

“En dat betekent....” vroeg ik op dezelfde spottende manier.

 “Dit is het hoerendistrict! Maar dan voor rijke jongens, mannen, meisjes en vrouwen!” zei hij weer spottend.

Ik keek hem een fractie van seconde aan en slaakte een gil. Hij hield zijn hand voor mijn mond en trok me mee de kamer in. Hij deed de witte gordijnen dicht en het vage licht aan. Ik was bang.

 “Wat wil je van me?” vroeg ik bibberig.

 “Je bent hier niet gekomen, omdat je hier wilde werken?” vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. “

In geen miljoen jaar zal ik voor vieze mensen een hoer spelen...” zei ik. Hij knikte. Ik barstte in tranen uit. 

“Verdomme! Waar ik ook heen ga om Marc te zoeken, ik beland godverdomme altijd in een hoerenhuis of misdaad terecht!” snikte ik.

Hij sloeg een arm om me heen en ik voelde zijn warme huid tegen de mijne. Het was rustgevend, omdat ik dat al heel lang niet meer heb gevoeld. Ik miste Marc hier alleen maar meer door. Hij troostte me met zijn woorden:

“Ik help je hier vandaan te komen.”

 Ik wist dat als je eenmaal in dit soort situaties beland, je je leven maar beter op kunt geven, want het beroep dat je zult krijgen, had je al sinds je hier binnenkwam...

The end~