A Runaway Love (HIATUS)

27. Shocked

27. Shocked

Ik lag weer in een bed, denk ik. Ik voelde me zwak,ziek en misselijk. Wat moet ik hiermee?? Ik kan niks. En als ik Marc weer zie, val ik weer weg. Waar slaat dat op?

*Marc Marc, if you’re gone again, I’m gonna die!*dacht ik.

Ik voelde me beroerd en ik wilde frisse lucht. Ik ruik alleen…alleen... vieze ziekenhuislucht ofzoiets. Echt goor! Ik hoorde weer mensen praten. Het was weer Marc. Ik herken zijn stem serieus uit duizenden, nee uit miljarden 

“Dokter, wat is er toch met Elyssa? Ze had bloedogen?!” hoorde ik Marc jammeren.

“Ja, een typisch geval van Odola Begi.” Zei de dokter.

“Zeer zeldzaam en komt nauwelijks meer voor. Tenzij het in de genen van voorouderen zitten. Ik ben bang dat Elyssa daar een van is.” Zei de dokter.

“Wat?! Odowattes?” Haar voorouderen? U bedoelt ook name haar ouders?” vroeg Marc hysterisch.

“Odola Begi. Ja, ik bedoel voornamelijk haar ouders. Kan ik die bereiken? Ik wil ze even spreken over de ernst van Elyssa’s situatie.” Zei de dokter.

“Maar dokter...Haar ouders leven sinds toen ze 6 maanden was al niet meer. Haar broer houdt het voor haar verborgen dat ze ergens in buitenland zitten, voor werk enzo, maar ze zijn allang verongelukt. Ik zou niet weten hoe u haar ouders dan nog wilt bereiken. Haar ouders die haar tot een paar maanden geleden hebben opgevoed, zijn allang naar het buitenland verhuisd. En haar broer voedt haar nu verder op tot haar achttiende.” Zei Marc.

Ik schrok me kapot. Ik schrok me kapot.

*WAT ZEGT IE?!* dacht ik gestresst.

“AAAAAAAAAAAAAAAAAH” gilde ik keihard.

De dokter en Marc schrokken zich te pletter en renden naar mijn bed.

“WAT!? WAT ZIJN MIJN OUDERS?!” zei ik hysterisch.

“Dat meen je niet he, dat meen je niet he?! Mijn ouders verongelukt toen ik 6 maanden was?! Hoe hebben jullie alles ooit zo in scene gezet?! He? He? HE?!” schreeuwde ik weer.

Ik gooide alles over hoop en rukte al het infuus uit mijn hand,arm en benen. Ik sprong het bed uit en trok dat belachelijke ziekenhuisshirt uit en rende naar de badkamer. Ik deed hem op slot.

“DOE OPEN! Je bent nog te zwak! Straks val je neer!” schreeuwde de dokter.

Ik keek in de spiegel en lachte. Dit ben ik allang niet meer. Marc dreef me tot waanzin. Nu kan ik alleen maar denken aan muziek. Ik trok mijn shirt uit en gooide water over mijn hele lichaam. Wakker ben ik nu zeker. Ik trok mijn shirt anders aan en sprong het raam uit. Me broer is toch ergens goed voor.

Heeft ie me leren free runnen. Hahaha overal heenrennen, je eigen parcours, goede tijden. Nooit geweten dat ie me voorloog. Ik hoorde achter me nog af en toe geschreeuw.

“Elyssa! Doe open! Doe open!” schreeuwde Marc.

“NEE” schreeuwde ik terug.

Shit, mezelf verraden. Dat horen ze dat het niet meer uit de badkamer komt. Ik rende weg. Het begon keihard te regenen.

“Damn it, damn it en nog eens damn it!” riep ik terwijl ik rende naar de bus. Ik wil naar huis. Nee niet naar huis, daar zit me broer.

Ik ga naar...naar...whatever, verzin ik straks wel. Ik weet het niet. Tig keer verhuisd, al mijn vrienden kwijt. Nu kan ik echt nergens meer heen. De bus stopte bij hotel Luck and Happs. Ik stapte uit.

“HEE, JIJ! BETALEN!” riep de chauffeur. Ik rende weg naar het hotel naar binnen.

Iedereen keek me aan van; hell wat is er met haar gebeurd? Ik rende naar de balie.

“Kan ik een kamer krijgen?” vroeg ik. De man achter de balie keek me raar aan.

“ID graag?” vroeg hij en ik overhandigde mijn ID aan hem. Hij keek naar de foto en naar mij en toen checkte hij mijn naam.

“O mijn god!!!!!” riep hij door het hele hotel heen.

The end of part 27