A Runaway Love (HIATUS)

33. Hospitaal

Hellooooo, Okeeee, hele lange tijd niet geschreven, I KNOW en ja sorrry daarvoor. Ik moest sowieso nadenken over wat ik verder zou schrijven aangezien ik de draad voor dit verhaal een beetje kwijt ben. NO MOJO... WAAAH, maar ja, ik wil jullie niet teleurstellen en ik schrijf natuurlijk verder tot het spetterende einde! WOOOOT. Hier is chapter 33 dan. ENJOY en vergeet de feedback niet. <3

Xxx

Eva

33.  Hospitaal 

Ik werd gewekt door een steriele geur. Ik opende mijn ogen en zag een witte dekens, witte kussens, wittte dekbedden en infuus overal. Ik wreef in mijn ogen en merkte zelf dat ik ook aan het infuus lag.

Een licht gevoel van dejavu kwam in me opwellen, maar ik kon niet opmaken wat dat was. Ik keek naar de mensen in hun bedden. De meesten waren ouderen, sommige lagen onder het verband en sommigen hadden gipsen. Ik keek naar mezelf, die ongewond in een ziekenhuisbed lag. Ik hoorde hier niet thuis, en al helemaal niet in deze afdeling.

Ik haat het ziekenhuis! Ik trok het infuus uit mijn hand en probeerde op te staan. De vloer voelde koud aan onder mijn voeten. Langzaam begon alles te draaien en mijn handen gingen onbewust naar mijn hoofd.

Twee stevige armen voorkwamen dat ik viel.  Ik keek de man met de witte jas aan, wreef in  mijn ogen en knipperde hevig. Ik kon maar gewoon niet geloven wie ik voor me zag staan.

"Marc?" vroeg ik.

"Je hebt bloedarmoede, blijf nou in je bed en houdt het infuus nou maar in je hand." zei hij droog.

"Ben jij dokter?" vroeg ik verbaasd.

"Dokter in opleiding." zei hij. 

Gisteren liepen we samen nog naar school en grapten we over de leraren en nu opeens zegt hij dat hij een dokter in opleiding is. Zijn we soms 10 jaar de tijd verder ingegaan ofzo?

"Wat is er Elyssa?" vroeg Marc zacht. 

Hij hielp me overeind en draagde me half terug naar het bed waar ik net uit kwam. 

"Niet kijken." zei hij en ik draaide mijn hoofd weg.

Heel even voelde ik een korte, hevige pijn in de huid van mijn hand. Ik draaide langzaam mijn hoofd weer naar Marc. Zijn grote bruine ogen keken me vriendelijk aan. Zijn haar was warriger dan normaal. Misschien had hij het druk met de patienten hier?

Hij wreef met  zijn hand over mijn haar en aaide mijn bol.

"Je bent echt een gek meisje he." zei hij grappend.

"Wat? Moet jij zeggen..." zei ik uitdagend terug.

Een scheve glimlach kwam op zijn gezicht tevoorschijn.

Hij pakte het klembord dat op mijn bed hing en krabbelde er nog wat op.

"Ga nu maar uitrusten, wat slapen zou wonderen doen. Dan herstelt je bloedarmoede en wond sneller." zei hij grinnikend. 

Ik knikte.

In mijn tollende hoofd kwam opeens iets op.

"Wond?" vroeg ik. 

Hij wees naar het verband op mijn hoofd, dat ik nu ook voor het eerst opmerkte.

"Ben ik gevallen?" vroeg ik.

"Weet je het niet meer?" vroeg hij zacht.

Ik schudde mijn hoofd automatisch. Waar the hell heeft deze jongen het over? 

Hij fronsde zijn wenkbrauwen en keek weer naar het klembordje en toen weer naar mij.

"Welke dag is het?" vroeg hij.

"Euhm... dinsdag?" stamelde ik.

Hij schudde hevig zijn hoofd en maakte weer een aantekening op het klembord. Hij voelde mijn voorhoofd aan.

"Wat is er? Denk je dat de koorts mijn geheugen heeft aangetast ofzo?" riep ik uit.

Hij schrok, maar kalmeerde snel.

"Dat zou best kunnen, en het heeft in iedergeval iets met je geheugen te maken." zei hij hoofdschuddend.

Hij liep weg, richting de uitgang, terwijl hij mij in mijn bed achterliet. Ik had nog zoveel vragen die ik aan hem wou stellen.  

"Waar is mijn broer?" vroeg ik.

Marc verstijfde even, maar liep weer verder. Ik zat moedeloos op mijn bed, kon nergens heen door het infuus. Marc heeft het letterlijk om mijn hand heen gewikkeld, zodat ik het er niet meer uit kan trekken. 

Ik ging met mijn hoofd op het kussen liggen en deed mijn ogen dicht.

******************

*roffel* *roffel*

Een rollend geluid in mijn droom deed mij ontwaken uit mijn slaap. Het voelde nostalgisch. Ik droomde over ons gezinnetje, ik zat op de schommel, samen met mijn broer, deden we een wedstrijdje wie het hoogst kwam. Mijn moeder maakte altijd de picknick klaar, terwijl mijn vader allemaal foto's van ons maakte. 

Ik gaapte en rekte mijn armen.

"Au!" het infuusslangetje was niet lang genoeg.

Ik keek de dokter aan die bij mijn bed stond en iets in zijn handen had. Ik wreef in mijn ogen en zag de dokter iets op het bordje krabbelen en weer terug aan mijn bed hangen.

"Hallo Elyssa. Ik ben je dokter. Dokter Smit." zei de man met de witte jas.

Ik knikte.

"Aangenaam kennis te maken." zei ik.

Dokter Smit knikte en liep weg.

Ik greep het bordje dat op mijn bed hing en mijn ogen gleden over het papier naar iets wat ik begreep. Ik vond niks bijzonders en het handschrift van Marc herkende ik. 

Onderaan stond wat dokter Smit had geschreven. Zijn handschrift was onhelder en moeilijk leesbaar.  

Ik concentreerde mijn ogen erop en las een paar letters.

AM..S.A?

Nog een keer probeerde ik de overige letters te ontcijferen.

Tot mijn schrik liet ik het klembord vallen, gevolgd door de blikken van een paar dokters.

"Amnesia?!" gilde ik.

HIT THE LIKE BUTTON GUYS :D