A Runaway Love (HIATUS)

20. Regret

20. Regret

Ik ben een slet. God o god! Hell nee! snikkend rende ik van Dann en Jason vandaan.

Ik liep iedereen en alles omver. Ik knalde tegen een winkelwagentje van een oma aan en liep toen die oma ook nog eens omver. Ze rende scheldend met haar oude benen achter me aan en zwaaiend met haar tas.

Als ik niet verdrietig was, lachte ik me nu waarschijnlijk gewoon dood. Dann kwam me niet achterna, maar Jason wel. 

“Wat heeft die mongool nou weer tegen je gezegd? Hij spoort gewoon niet, zit er maar niet over in,Saffier.” zei hij.

Ik keek raar naar hem. 

“Saffier?” vroeg ik stomverbaasd. 

“Ja zo heet je toch?” vroeg hij nog verbaasder. 

“Wie zegt dat? Ik heet Elyssa moet je weten?” zei ik nijdig. 

“Maar Dann zei dat je Saffier heette.” zei hij verward. 

*Fuck, vergeten....* 

“Heeft ie mij verkeerd verstaan ofzo?” vroeg ik heel normaal.

Ik liep naar een winkelraam en keek in de spiegel mijn blauwe ogen waren rood. Irritatie door de blauwe lenzen zeker. Ik wou dat niemand me zou herkennen, dus vandaar. Ik keek naar Jason en gebaarde naar mijn oog. Hij knikte en ik deed mijn lenzen uit. 

“VERDOMME?! BRUINE OGEN? Hoe kan dat?!” vroeg hij verbaasd.

Ik liet hem onverschillig de lenzen zien. Hij knikte. 

“Saffier.” zei hij kijkend naar de lenzen.

“Wat?” vroeg ik verbaasd. 

“Saffierkleurige lenzen. Je....loog tegen Dann.” zei hij dom.

Ik rolde met mijn ogen.  

“Hij was fucking met marihuana aan het kloten! Ik was bang toen hij naar mijn naam vroeg...hij blijkt dus best oke te zijn, maar ik durf het niet te vertellen. Ik heb hem al meer dan genoeg pijn gedaan!”schreeuwde ik boos naar hem.

Ik rende naar het metrostation. Ik liep ondergronds verder. Ik sprong over de stalen hekken en kreeg bewakers achter me aan. Ik rende de metro in en ze kwamen boos op me af. Ze grepen me vast en zetten me in de boeien. 

“Wat snap je niet van de definitie van betalen?” vroeg de man.

Ik werd pissig. Ik pakte met 2 handen onhandig mijn portemonnee uit mijn tas en gaf ze 3.50. 

"Sorry, ik heb echt haast! Geef me nou een kaartje, dan kan ik gaan.” gilde ik.

De man keek me aan. 

“Hoor jij niet op school te zitten?” zei hij na een tijdje. 

“Ik heb een uurtje vrij om iets van thuis op te halen dat belangrijk is! En de metro nemen naar mijn huis duurt al een kwartier! Laat me nou gaan!” schreeuwde ik wild. 

“Waar ga je heen dan?” vroeg hij om het bedrag vast te stellen. 

"Portmonique Avresco in Lasco Street”zei ik.

De man gaf me 40 cent wisselgeld en een kaartje. Ik sprong nog net op tijd de metro in en hij reed al weg.

Ik zag nog net dat Dann en Jason naar beneden rennen en halsoverkop vallen. Ik zwaaide triest naar ze. Dann schreeuwde iets naar me. Ik kon het maar al te goed verstaan en liplezen. 

“TI AMO. ADDIO, CARA....” *vert: Ik hou van je. Vaarwel, liefste..."*

The end

ow jee, nu heb ik zin in italiaans ijs x'D