A Runaway Love (HIATUS)

32. Erfgenaam

Heey guys, Oke jullie mogen me slaan xD zo lang niet meer geschreven! Maar beter ga ik nu weer gewoon schrijven. Trouwens, VROLIJK PASEN :D Enjoyyyy<3333333333

32. Erfgenaam

Ik trok me weg uit zijn greep. 

"Ik...Jij..." stamelde ik. 

Hij suste me stil. 

"Ik ben bij je oke? Ik zoek je al dagen. Was je hier de hele tijd?" vroeg hij.

Ik knikte. Het waren niet zoveel dagen. Hoogstens twee, toch? Hij overdreef, maar ik wou dit mooie moment niet verpesten. 

"Waarom?" vroeg hij.

"MIjn opa.... Is blijkbaar de oprichter van dit hotel vlak na de oorlog." zei ik.

Hij keek naar de hotelnaam en knikte. 

"Heel bekend hotel, ik vond het al raar dat je het kon veroorloven." zei hij grinnikend.

Ik pushte hem zacht in zijn schouder.

"Zo arm ben ik nou ook weer niet hoor!" zei ik.

"Ja, maar ook niet zo rijk!" zei hij lachend. 

Ook al had hij een punt, ik voelde me erg beledigd. Nog voordat ik iets tegen kon werpen, keek een man tegenover onze straat me erg vreemd aan.  Misschien komt het door het feit dat ik sta te bekvechten met Marc, maar dat doen meerdere koppels, toch? Hij pakte zijn telefoon en begon druk te bellen en te sms'en. Wat is er toch? Er kwamen steeds meer mensen naar hem toe en begonnen druk met hem te kletsen. Vreemd, ze hadden allemaal een camera bij zich. 

"Daar heb je de papparazzi!" zei Marc.

"Huh papparazzi?" vroeg ik. 

HIj knikte.

"Je opa's hotel bestaat vandaag precies 50 jaar. Het hotel is in 1962 gebouwd, als ik dat goed heb dan." zei hij.

Opa kwam vrolijk naar buiten lopen met zijn wandelstok. Zijn personeel stond in een geordende rij en ik werd naar binnen gesleept. Marc kwam niet binnen. Ik werd in een hotelkamer geduwd en de deur ging op slot. Ik schreeuwde uit paniek. Totdat ik een hele crew voor me zag staan. Ze waren allemaal stylisten.

"Rustig maar lieverd, we gaan je alleen mooi maken." zei een vrouw. De rest waren mannen, ik voelde me daardoor erg ongemakkelijk, want ik moest mijn kleren uitdoen. 

Ik kreeg een jurk in mijn handen geduwd door een stylist, die zei dat ik hem aan moest doen. Een strapless jurkje van zacht zonkleurig geel fluweel. Ik liep naar buiten waar al gelijk een paar mega hoge pumps voor me klaarstonden, ik mocht ze nog niet aan en moest het jurkje weer uit. Blijkbaar was het om te kijken of ik hem wel paste. Daarna werden mijn benen  gescheerd en gewaxt. Moest ik weer het jurkje en de schoenen aan.

Werd vervolgens linea recta naar een kapperstoel gebracht en er werd van alles met mijn haar gedaan. Ik hoorde geknip, gefohn en kwastjes en spelden, ondertussen werden mijn nagels gelakt in zwart, zo zwart als mijn pumps. Mijn haar moest onder zo'n grote droger.

Ik moest mijn ogen dichtdoen voor de make-up. Het voelde aan alsof ik een schilderij was en mijn styliste was de schilder. 

***************

Het duurde even, maar ik mocht mezelf dan eindelijk zien in de spiegel. Ik zag er prachtig uit, al vond ik dat zelf. Ik had een zongele strapless jurkje aan met die zwarte pumps, gematcht met goudkleurige oorbellen en armbanden. Mijn haar hadden de hollywood-krullen en mijn make-up was klassiek. Een matte teint oogschaduw, uitgelopen eyeliner en een volle laag mascara voor de smokey eyes. Verder een lichte kleur lipgloss met zachtroze wangen. Het leek wel voor een feest!

Ik werd naar buiten geleid, samen met de mensen die me ook naar binnen leidde. Mijn opa hield een toespraak. Over de oorlog en waarom hij dit hotel heeft opgericht.

"...En vandaag is het 1 van de succesvolste hotels van heel de wereld!" zei hij trots. 

Ik was ook trots op hem, hij heeft nauwelijks dierbaren, totdat ik ten tonele kwam. 

"En daarom wil ik dat mijn enige echte kleindochter mijn hotel en mijn erfenis erft als ik dood ben!" zei hij. 

De menigte was geschrokken en ontroers, net als ik. ik wist niet wat ik moest zeggen. Zijn hotel en erfenis... Is heel veel. Ik zou mijn hele leven niet meer hoeven werken. Het enige misschien letten op het hotel, maar dat loopt op rolletjes en er zijn tientallen hoogopgeleide managers die hier aan het werk zijn. In elk hotel van hem eigenlijk. International business... Zo groot. 

De papparazzi begon druk foto's te maken van mijn emoties en gezichtuitdrukking. Ik werd naar mijn opa toegeduwd. 

"SPEECH! SPEECH! SPEECH! SPEECH!" werd er gejuicht.

Ik was vastgevroren ofzo, ik wist niet wat ik zeggen moest. 

Marc stond tussen al die mensen hij knipoogde naar me en stak 2 duimen naar me op. Net toen ik wat wou zeggen, zag ik een groepje mensen arriveren in een zwart busje. 

Ze stapten allemaal tegelijk uit, ze hadden een pistool in hun handen. Ik wist al wat er ging gebeuren.

"OPA KIJK UIT!" schreeuwde ik door de microfoon, de onbekende mensen haalden hun trekkers over. Ik sprong om hem opzij te duwen net als het personeel.

"NEE!" gilde ik. 

Maar het was te laat, hij was geraakt... 4 schoten, regelrecht in zijn borstkas. 

"Elyssa... Dat, d...dat maakt jou...erfgenaam." waren zijn laatste woorden. Het busje reed weg. 

Marc rende naar me toe. 

"Ik heb die fucking ambulance gebeld, maar die mensen zijn zo fucking sloom! O god o god! Waarom gebeurt dit nou!?!" schreeuwde hij overstuur.

Janken moest ik, janken, dat hielp geen ene fuck! Ik probeerde me het kenteken in mijn hoofd op te slaan. EZ...M4... Toen werd alles zwart.

Heeey guys, hoe vonden jullie het? Feedback-time! :D XXXXXXX