Shattered Wife (Completed)

Chapter 23

Dalawang araw na ang nakalipas nang umalis si Nathan, kasama ang mga anak. At wala ring sinyales na uuwi ang mag-aama niya. Ni hindi niya alam kung saan pwedeng hagilapitan si Nathan, dahil hindi naman ito pumapasok sa opisina.

She sat on the couch waiting in vain. She was like a lost soul. Labis na nag-aalala sa tatlo. Namimiss na niya ang mga bata.

Their soft and loud laughters resound in her mind. How she'd wish she could be able to hug them right at the moment.

As the strong wind blew outside, she embraced herself. The trees were swaying. Brunches and leaves got dance by the wind. Rain began to shower down. She got up from where she was seating and walked through the glass window, as she watching the rain drops in the darkness, while thunderstorms and lightning were collided. Coldness of the wind envelope her. She covered her ears with her palm and run upstairs as heavy rains pours outside. As she entered the room, emptiness welcome her presence as she felt helpless and alone.

She sat on the bed and hug her babies pillow. She could smells the natural scent of their body. She was badly missing them. Yearning to hug them tight, so tight...

She was crying already and she doesn't even knew it. Nais niyang magalit kay Nathan, sana ay binugbog na lamang siya nito kaysa sa inilayo ang mga bata.

Pumunta siya sa paaralan kanina, nagbabakasakaling makita ang mga bata. Ngunit hindi nga raw pumasok ang mga anak niya. Wala naman siyang kakilala maliban kay Kalix. Si JM naman hindi niya alam kung saan nakatira.

Sumasakit ang mga mata niya sa kakaiyak. Maski sa pagkain, nawalan na rin siya ng gana. Ang tanging nagagawa niya ay ang pagmasdan ang pintuan na bumukas at iluwa ang mga anak.

As thunderstorms and lightning joined force. She reached the quilt and cover it to her face.

It scares the hell out of her because it was the caused of her mother's death. She died protecting her. She died in front of her and she did nothing but to stand, cry and watch her dying.

She used to love the rain but started to hate it since those frightful day.

Napabalikwas siya ng may kumatok sa pintuan. Nabuhayan siya ng loob. Baka ang mga bata na iyon, mabilis na tinungo niya ang pinto at binuksan sa pag-aakalang ang tatlo ang dumating.

But to her disappointment it was, JM.

"JM, anong ginagawa mo dito at paano ka nakapasok?" He looked so haggard parang wala itong tulog.

"What happened, nasaan ang mga bata? Si Nathan?" Nag-aalalang tanong nito.

Napaiyak siya. She was surprised, nang kabigin siya ni JM payakap ng sobrang higpit.

Iyong yakap na parang ka-pamilya. Gumanti na rin siya ng yakap sa lalaki.

Maya-maya pa, kumalas ito at hinagkan siya sa ulo.

"I'm sorry, sweetie." Naguguluhang tumingala siya kay JM.

Pinahid ng mga daliri nito ang luhang walang tigil na uma-agos sa pisngi niya.

"Hush... Yza, stop crying. Hahanapin ko sila, don't worry ako na ang bahala. But first we need to talk I have something to tell you."

Kahit naguguluhan sa ikinikilos ni JM ay tumango na lamang siya. Sari-saring emosyon ang namumuo sa dibdib niya. Gulong-gulo ang utak niya. Nakakapagod nang mag-isip. Pakiramdam niya ay mabibiyak ang niya.

LIKE the other night, the rain was still heavy. Batid ni Nathan na nagiging makasarili na naman siya. Kung hindi lang sana masama ang panahon ay kanina pa sila umuwi ng mga bata. Kaya, bukas na bukas din babalik na sila.