Gifted✔

HOOFDSTUK 4

Ik durf me niet te bewegen en ik kijk naar de anderen, maar die liggen nog vredig te slapen.

Vanuit mijn ooghoek kijk ik naar de wand van de tent en zie een monsterlijke schaduw; het lijkt op een grote kat, een echt roofdier.

Ik wil om hulp schreeuwen, maar ik ben te bang voor wat dit dier zal doen. Ik kijk weer naar de rand van de tent en zie niets meer. Opgelucht haal ik adem tot ik een ijselijke gil hoor, gevolgd door een ander; waarschijnlijk gewekt door de eerste.

Het komt uit de tent van de jongens.

Ik worstel me uit mijn slaapzak en zie dat Lena ook wakker is geworden. Haar normaal rustige blauwe ogen zijn vol met emoties: Paniek, verwarring, maar de overheersende emotie is angst.

We rennen samen naar buiten en blijven dan stokstijf staan. Voor ons staat een pikzwarte panter. Ik verbaas me over de schoonheid en elegantie, maar ook over zijn/haar dodelijkheid.

De panter's onnatuurlijk paarse ogen glijden langs Lena, maar blijven rusten op mij. De vlammen weerspiegelen in zijn/haar ogen, maar de panter is er niet door aangedaan. De panter zwiept met zijn/haar staart en zet zich af.

Ik aarzel geen moment en ren weg. Het bos in. Mijn voeten vliegen over de grond en de omgeving is een groene waas geworden.

Ik durf een blik achteruit te werpen en zie al de anderen buiten staan met een angstige uitdrukking op hun gezicht. Maar ik let vooral op het zwarte dier dat me op de hielen zit.

Ik weet dat panters vele malen sneller zijn dan mensen dus ik ben verbaast dat ik het al zo lang heb uitgehouden. De panter lijkt zich in te houden. Terwijl ik harder ren dan ik ooit gerend heb.

We komen steeds dieper het bos in en mijn longen protesteren tegen het lange rennen, alleen ik kan nu niet stoppen. Dan ben ik er geweest.

Het brandende gevoel in mijn longen wordt steeds erger tot ik niet meer kan. Als laatste reddingspoging grijp ik een laaghangende tak vast en probeer mezelf omhoog te hijsen, zonder succes. Scherpe tanden grijpen mijn broekspijp vast en geven er een harde ruk aan.

Ik verlies mijn grip op de tak en val met een plof op de grond. Er schiet een stekende pijn door mijn schouder. Ik sluit mijn ogen en verwacht elk moment verscheurd te worden.
Vaarwel familie. Vaarwel vrienden. Vaarwel leven.

407 woorden
Sorry voor de veel te late update, maar schrijven lukte niet zo goed. Ik was van plan om pas na de vakantie weer proberen iets online te zetten, maar toen kreeg ik door een comment later die dag ineens een schrijf boost. Dankje daarvoor.

Ik wou dit stukje al de dag dat ik het af had publiceren, maar wattpad had het stukje verwijderd dus moest ik het overnieuw typen. Ook het volgende stukje dat al half klaar was. ):

Het boek begint nu pas echt op gang te komen dus de volgende hoofdstukken zijn niet saai, hoop ik dan.

Comments over spelling, grammatica en de schrijfstijl zijn erg welkom dus wees niet bang om kritiek te geven daar wordt het boek alleen maar beter van!

Tot het volgende hoofdstuk!
Eef
Vote?
Comment?
Follow?
Share?
Reading list?