Gifted✔

HOOFDSTUK 16

Met mijn zware koffers loop ik naar de auto toe. Het prille zonlicht wekt me een beetje, maar toch laat ik een gaap. door mijn zenuwen heb ik weinig slaap gehad en door de lange rit die we nog te gaan hebben moest ik ook nog eens vroeg opstaan. Mijn ouders staan met tranen in hun ogen op de oprit. Hen is wijsgemaakt dat ik naar een kostschool ga voor goed ontwikkelde kinderen. Ze denken dat daarmee bedoeld werd dat ik speciale kwaliteiten in verband met school heb.

Hoewel ik me slecht voel dat ik hierover moest liegen weet ik dat ik niet de waarheid kon vertellen. Voor de veiligheid van iedereen, want hoe goed mensen iets ook geheim willen houden, ze hoeven zich maar te verspreken en dan is het geen geheim meer.

Ik geef ze beiden een dikke knuffel en zelf moet ik ook een traantje weg pinken. "Doei mam en pap. In de vakantie zie ik jullie weer."

"Doei lieve schat. Zorg goed voor jezelf! En heb je alles wel bij? Je tandenborstel, ondergoed, borstel..."

"Jaha, ik heb alles bij mam."

De laatste tijd is er extra bezorgdheid opgestoken bij mijn moeder Margo jammer genoeg, want eerlijk gezegd is het echt stront irritant.

Ik laad mijn spullen in de auto van Thomas en ga in de passagiersstoel zitten. Een week geleden kwam Thomas het huis binnenvallen met een heel verkoopspraatje over Vinsfort TU. Hij vertelde dat het een heel exclusieve school was en dat alleen de beste kinderen hier studeerden. Mijn ouders waren natuurlijk verrukt dat hun kind bijzonder werd genoemd en stemde na enige opheldering al gelijk toe. Eerst was het niet helemaal duidelijk of het nu pas voor wanneer ik ging studeren was, maar hun werd verteld dat het een middelbare school en universiteit in één was.

Toen pas besefte ze dat ik dus het huis uit zou moeten en ik herinner me hun bleke gezichten nog goed. Ook al waren ze vaak weg of aan het werken, ze wilden altijd tijd met mij doorbrengen als ze vrij waren. Als ik weg zou gaan zou die tijd samen nog minder worden.

Thomas werd toen weggejaagd en een hele avond hebben we alle voor- en nadelen besproken. Ik liet duidelijk merken dat ik daarnaartoe wilde, maar zorgde ook dat het niet te duidelijk was waarom. Uiteindelijk besloten ze te doen waar ik blij van zou worden en zo zit ik hier dus om zes uur 's ochtends na gisteren zeer emotioneel afscheid van mijn ouders te hebben genomen. Mijn vrienden heb ik angstvallig vermeden. Ik kan echt niet tegen afscheid nemen.

"May, wacht!' hoor ik een bekende stem zeggen. Ik draai me om naar Thomas en kijk hem met een verontschuldigend lachje aan. Hij geeft me een bemoedigende glimlach en knikt. Ik spring uit de auto en geef Lena een knuffel. "Ik wil er ook bij!"zegt de stem van Anne waarnaar ik dubbel geplet word door nog een paar armen. "Je dacht toch niet zomaar te vertrekken zonder afscheid te nemen hè?"

Ik bloos en voel de tranen al weer op komen. Dat is waarom ik geen afscheid van ze heb genomen; Ik ben een jankerd als het om afscheid nemen gaat. "Wat doen jullie hier zo vroeg?" Probeer ik met vaste stem te zeggen om hun vraag te omzeilen. "We konden je niet zomaar laten vertrekken." zegt Lena met ogen die glinsteren van de tranen. "Ook al moesten we daarom f-ing vroeg op" mompelt Anne erachteraan. Ik lach om haar ochtendhumeur en realiseer me hoe erg ik ze zal gaan missen. Ik laat mijn tranen nu vrij vloeien en trek ze allebei opnieuw in een houtgreep.

Na enige tijd laat ik ze weer los en stap naar de auto toe. Een hand grijpt mijn arm en draait me nog een laatste keer om: Lena. "Zorg goed voor jezelf en voor je geheimen." Zegt ze, het laatste deel fluisterend. Haar ogen zeggen dat ze iets weet, maar ik vertrouw Lena hiermee, zij verspreekt zich niet zomaar. Wat het ook is dat ze weet en waar ik nieuwsgierig naar ben.

Ik zwaai nog naar iedereen en stap de auto in.

"Klaar?"

"Jazeker" zeg ik en een brede grijns verschijnt op mijn gezicht.

697 woorden

Heeeeey mensen. ik sta nu #13!!!!!!!! ooooo eeeeem gieeeee!!!!

thanku! Thanku! Thanku!

bye

Eef

votecommentreadsharefollowreadinglist?