Gifted✔

HOOFDSTUK 8

Na een heerlijk verfrissende douche is de helse spierpijn in mijn lichaam alleen nog maar een pijnlijke kramp die ik kan negeren.

Ik trek wat Jeans en een T-shirt aan en loop dan nog steeds een beetje stijf naar beneden. Onder aan de trap aangekomen word ik ineens vastgepakt door twee armen en getrokken in een wurg greep.

"Oh, liefje. Ik ben zo blij dat alles goed met je is. We waren allemaal zo ongerust!" Zegt mijn moeder terwijl ze een traantje wegpinkt.

Oh, dus dit moet een knuffel voorstellen.

Met tranen in haar ogen en een opgeluchte glimlach laat ze me gaan. Ik heb nog maar net een hap lucht binnengekregen als twee nog sterkere armen me omhelzen; mijn vader.

Ik geef mijn vader een kus op zijn wang. "Ik heb je gemist pap." "Ik jou ook lieve dochter. Wat ben je veranderd in die korte tijd zeg! En ik zal de hele maand thuis blijven om mijn dochter tegen wilde dieren die haar willen achtervolgen te beschermen." Grapt hij.

Ik wil zeggen of nee, schreeuwen dat het een panter was, maar aangezien tot nu toe nog niemand het heeft gelooft denk ik niet dat het deze keer anders zal zijn.

Er borrelt wat frustratie op bij de gedachte dat niemand me zal geloven, maar het heeft geen zin om daar boos over te worden.

Ik ben ook blij dat mijn vader mijn plotselinge metamorfose aan de tijd wijdt.

In tegenstelling tot mijn moeder, ik voel haar ogen op me branden terwijl ze me van boven naar onder scant.

In haar ogen staat argwaan, maar ze zegt er gelukkig niks van.

Begeleid door mijn ouders loop ik de woonkamer binnen. De woonkamer is een van de beste kamers in het huis; er is een grote gezellige haard met daarvoor de bank en boven de haard hangt de televisie. Alles is in een oude Victoriaanse stijl die duidelijk merkbaar is door het prachtige houtwerk van de antieke meubels. Alles bij elkaar geeft het een knusse warme sfeer.

Er zit niemand op de bank en ik hoor ook geen geluiden uit de keuken komen. Ik trek mijn wenkbrauw op naar mijn moeder en kijk haar vragend aan.

"Ik heb Anne en Lena naar huis gestuurd want ik denk niet dat hun drukte helpt aan jouw herstelproces." Reageert mijn moeder.

Vanbinnen zucht ik, mijn moeder bemoeid zich nooit zo veel met mijn leven, maar aan mijn vrienden heeft ze altijd wel iets op te merken. Ook aan Anne en Lena dus.

"Ik ben niet eens ziek!" Protesteer ik ook al weet ik dat het geen zin heeft om tegen haar in te gaan. "Dat mag dan wel zo zijn, maar je hebt een nacht in het bos geslapen zonder tent, slaapzak of wat dan ook!"

Daar heeft ze een punt, maar ik voel me totaal niet ziek. Behalve de nog steeds lichte spierpijn voel ik me goed, erg goed. Ik heb het gevoel alsof mijn aders zijn gevuld met elektriciteit en ik gons van de energie.

Ik zet een kleine glimlach op, van alle argumenten die ik met mijn moeder heb gehad heb ik geleerd dat ik dit kalm en beleefd moet aanpakken. "Moeder, ik weet dat ik in het bos heb geslapen vannacht, maar dat betekent niet gelijk dat ik ziek ben. Ik voel me goed dus ik ga een eindje wandelen oké?"

Mijn moeder perst haar lippen op elkaar in een dunne lijn en scant me nog een keer. Ze zet een stap naar voren en legt haar hand op mijn voorhoofd.

"Mmh... Je voelt niet ziek dus je mag gaan wandelen, maar blijf in de woonwijk en ga niet het bos in! Begrepen?"

Ik knik hevig en bedank mijn moeder. Ik trek mijn schoenen en jas aan en roep een "dag!" naar mijn ouders.

Ik stap naar buiten en adem een grote hap frisse lucht in, ik sluit mijn ogen voor een paar seconden en geniet van de lichte wind die met mijn gouden lokken speelt.

Na dit rustgevende moment zet ik de pas erin en loop richting het meertje. Het meertje is eigenlijk een groot uitgevallen plas, maar iedereen noemt het het meertje.

Het ligt net binnen het bos en ik weet dat ik mijn moeder heb gezegd dat ik niet naar het bos ging, maar ik heb gewoon even geen zin om mensen tegen te komen.

Ik bereik het meertje en plof neer in het natte gras. De natheid dringt in mijn broek en ik spring op van de kou. "Gadverdamme dit." Mompel ik tegen mezelf terwijl ik probeer het water uit mijn broek te halen.

Lukt het?

Vliegensvlug draai ik me om naar de stem en kijk recht in twee paarse ogen die me vanuit de schaduwen van het bos aanloeren.

792 woorden
Sorry voor weer zo'n lange wacht periode. Ik had gewoon even geen puf om te schrijven. Ik zal weer proberen om om de dag te updaten, maar ik ga mezelf niet dwingen om te schrijven want dan ziet het er niet uit.

Bye

Eef