Gifted✔

HOOFDSTUK 18

Zodra ik naar binnen loop vallen de giechelende stemmen weg en ik kijk in de gezichten van twee verbaasde meiden van ongeveer mijn leeftijd. Eerst staren ze me alleen maar aan, maar dan krijgt een van de twee een opgewonden uitdrukking. Ze springt op van de gemakkelijke bank waarop ze zat en loopt enthousiast naar me toe. Het andere meisje komt ook naar me toe, maar veel rustiger en beheerst.

Deze twee doen me nu al aan Anne en Lena denken. Dat zorgt voor een steek in mijn hart, ik mis ze nu al, want hoe veel deze twee zich ook als mijn vriendinnen gedragen, ze zijn niet zomaar vervangbaar. Ik ben met ze opgegroeid en we zijn verbonden met een band van vriendschap en trouw die in de loop der jaren alleen maar sterker is geworden.

Ik glimlach vriendelijk naar de twee meisjes. het rustige meisje glimlacht terug en het andere meisje kijkt me nog steeds opgewonden aan. "Hallo, ik ben May" stel ik mezelf voor. "Ik ben Lara en dit is Noortje" zegt het opgewonden meisje met blond steil haar en blauwe ogen waarin witte vlekjes lijken te bewegen. Ik zou graag willen kijken naar wat het zijn, maar ik wil niet brutaal zijn.

"Het is eigenlijk Nora." zegt het verlegen meisje verlegen. Ze werpt een geïrriteerde blik naar Lara, maar die werpt haar alleen een plagerige grijns toe. ik kan zien dat die twee al lang vriendinnen zijn door de speelsheid waarmee ze elkaar behandelen.

"Leuk om jullie te ontmoeten." zeg ik.

"Hetzelfde en jij bent zeker het nieuwe meisje? We hadden al gehoord dat je zou komen." Zegt Nora, maar haar open ogen vertellen me dat er iets niet klopt aan die zin en ook haar lichtelijk rode wangen verraden haar. Lara grijnst om het gedrag van haar vriend, want ook zij heeft duidelijk door dat ze liegt, maar waarom zou ze liegen?

"Nora durft niet te vertellen dat we dachten dat het een jongen zou zijn en dat we daar de hele tijd over hebben liggen fantaseren." giechelt Lara en Nora is inmiddels helemaal rood geworden. ook ik kan het niet laten om te lachen. Dat verklaart ook hun verbaasde gezichten toen ik binnenkwam.

"Hoezo dachten jullie dat ik een jongen zou zijn? En over jongens gesproken... Zijn er hier veel leuke jongens?" Vraagt de zelfverzekerde persoon die ik ben geworden na de metamorfose met een knipoog.

"De meeste die hier komen zijn jongens, want wij zijn de enige meisjes en er zijn acht jongens en daar zitten wel een paar hotty boys bij." Zegt Lara met een halfmislukte wenkbrauw wiebel. Ik grinnik om haar poging en omdat ik hier dus niet afgezonderd zal worden van jongens.

Eerst gaf ik daar niets om, maar nu is alles anders. Echt alles.

Vrolijk kletsend lopen we ergens naar toe. Ik heb geen idee waar. Ik krijg veel te horen over het 'rooster' zoals zij het noemen. Elk lid van de kring geeft natuurlijk zijn eigen element, maar ik leer ook dat veel klassen door meerdere docenten worden gegeven als ze een gebied tussen de elementen willen behandelen en die gebieden zijn vaak nog vreemder dan de elementen zelf. Lara vertelt bijvoorbeeld over de keer dat zij en Nora een kikker hebben laten praten door gebruik te maken van aarde en wind. 'want wind fluistert woorden en aarde is waar de dieren leven.' waren de wijze woorden die Nora had toegevoegd.

Zij is duidelijk het meest verlegen van de twee, maar wel de wijste. Beide meisjes zijn erg aardig en ik denk dat ik op mijn eerste dag al vriendinnen heb weten te maken.

Ineens stoppen de meisjes waarnaar ik ook tot een halt kom. We staan voor eenzelfde deur als die van mijn kamer, maar hierop staat het nummer 3. Lara duwt de deur open en zoals verwacht is dit een slaapkamer met als die van mij, alleen deze is meer persoonlijk met foto's en allerlei spulletjes.

"Wat doen we hier?" vraag ik. "Wij willen je iets laten zien en we weten zeker dat je het wonderbaarlijk zult vinden. Dat vond iedereen de eerste keer en vele keren daarna nog steeds." Zegt Nora. Mijn nieuwsgierigheid word geprikkeld en ik bijt op mijn tong om te voorkomen dat ik nu al vragen ga stellen. 

"Het heeft te maken met je ogen, de kleur die ze hebben en ja, we bedoelen de kleur die ze nu hebben niet die als ze uitgebrand zouden zijn. Want onze originele kleur is misschien niet onze ware kleur, maar wel de plaats waar we tot rust kunnen komen." vervolgt Lara

Ik ben in de war. Eerst had ze het over een kleur en dan een plaats. Hoe hard ik dit ook probeer te begrijpen, ik snap er niks van. 

Lara ziet mijn verwarring en zegt: "Ik laat het wel zien." 

Ze kijkt me recht aan en ik kijk terug in haar ogen met die vreemde vlekjes. Het lijken wel wolkjes die in een helderblauwe lucht vliegen. Het blauw is nu overal om me heen samen met de vlekjes die nu veel groter zijn en zeer veel op wolkjes lijken. Een koude wind steekt op en ik wil bibberen van de kou, maar ik merk dat ik me niet kan bewegen. Ik kan zelfs niet om me heen kijken. 

Dan komt Lara in mijn zicht. Zij kan zich wel vrij bewegen en ze lijkt zich volledig op haar gemak te voelen en van de kou heeft ze geen last. 

"Jij hebt dit ook May, maar dan is het jouw eigen plaats, daar kun je tot rust komen en daar kan niemand je storen."

964 woorden

Bijna duizend. (;

grts

Eef