Gifted✔

HOOFDSTUK 34

Het blauwe water streelt langs mijn voeten en druppels rollen langs mijn benen. Lui lig ik op wat mos en mijn voeten hangen boven het rimpelende water. Mijn rustplaats is echt de fijnste plaats die ik ken. Na een slechte dag kan ik hier altijd terecht. Het meer is groot en de bossen zijn zo mooi.

Relaxed kom ik overeind en rek me uit. Een wandeling zal mijn geest goed doen. Ik snuif de lucht op en de geur van dennennaalden en frisse bladeren dringt mijn neus binnen. Ik begraaf mijn blote voeten in de grond en voel dat mijn aarde-gave zich roert.

Ik stap door en geniet van de kalmte om me heen. De exotische vogels fluiten vrolijk. Ik weet niet eens zeker of ze in de normale wereld wel bestaan.

Ineens worden de vogels opgeschrikt en met luid gepiep vliegen ze op. Mijn huid voelt koud en als ik op kijk zie ik dat de zon door een schaduw wordt geblokkeerd.

Een grote groep donkere wolken komt aandrijven vanuit de verder heldere hemel. Een harde wind steekt op en het gevoel van comfort verdwijnt als sneeuw voor de zon. Een gevoel van onbehagelijkheid bekruipt me en mijn ademhaling versnelt. Er is hier iets flink mis!

Ik wil hier zo snel mogelijk weg!

Langzaam voel ik me wegglijden uit deze plaats en slaap overkomt me.

Ook in mijn slaap is mij geen rust gegund en een droom of beter gezegd een visioen betreed mijn geest.

Deze keer zijn ze met meer. Het zijn er veel. Veel te veel. Ze komen van alle kanten. Het schild dat ik heb opgeroepen zal niet lang stand houden.

Barsten verschijnen in het doorzichtige materiaal waar het schild van is gemaakt. Mijn hijgende ademhaling beslaat het glas en als het afschuwelijke geluid van de vlagen op het schild er niet was geweest zou ik denken of eerder hopen dat de aanval was opgehouden.

Maar de harde realiteit is anders. De non-stop aanvallen behoeden mij om een tegenaanval te doen, maar zelfs als ik dat zou kunnen, dan zou ik niet weten waar op te richten.

Met een hoog geluid springt mijn schild uit elkaar. Ik schrik en duik ineen. Met mijn handen bescherm ik mijn gezicht. Door een spleetje gluur ik naar de aankomende vlagen. Ze komen met hoge snelheid aan. Een nanoseconde voordat ze me raken zie ik de oorsprong van de aanval.

Het gezicht van Vera staat geschokt; het was duidelijk niet de bedoeling dat ik haar zou zien. Haar gezicht vervormd en een donkere uitdrukking neemt haar gezicht over.

De vlagen raken me en duisternis overspoelt mijn gedachten. Ik voel en zie niks meer, alleen duisternis. Het dringt zich bij me op en ik kan er niks tegen doen.

Is dit hoe doodgaan voelt?

465 woorden (:)
Weer niet op tijd geüpdate. Sorry.

Dit boek heeft nog 1 hoofdstuk en nog een epiloog, maaaaaaar....

Er komt een deel 2!
Dat deel zal een direct vervolg zijn en personages die zijn vergeten in de tijd zullen terugkeren.😈

Wanneer dit boek af is zal ik twee weken niet updaten zodat ik een voorraad aan kan maken, maar daarna zullen de updates komen, per week! Dat kan zijn op elke dag en deze keer ga ik me er aan houden!

Bye

Eef

Ps

Votefollowsharecommentreadinglist?