Gifted✔

HOOFDSTUK 29

Met deze keer alleen maar een toilettasje en nog wat andere dingen zit ik samen met een boel jongens en mijn vriendinnen in een bus op weg naar huis.

Lara en Nora zitten naast elkaar dus Michael heeft me 'vereerd' door naast me te gaan zitten. Zijn eigen woorden. Hij irriteert me mateloos door de hele tijd hardop mee te zingen met een liedje dat uit zijn oordopjes zo hard zijn oren in dreunt dat het me verbaasd dat hij nog niet doof is geworden. En hij kan nog geen eens zingen.

Ook werpt hij me de hele tijd knipogen toe en gebruikt verschrikkelijke openingszinnen. Kan die jongen zijn kop niet houden?!

Eindelijk stoppen we bij mijn huis. (Iedereen word thuis afgezet)

Ik loop over het gazon en de deur word al open gegooid door Anne met daarachter Lena. Mijn moeder had ze vast geïnformeerd over mijn terugkomst. Zelf was ze samen met mijn vader op een mini-vakantie. Ze waren er al toen ik belde en omdat ze geen geld wilden verspillen blijven ze daar. Gelukkig heb ik mijn vrienden om me gezelschap te houden.

Ik word om de hals gevlogen door Anna en Lena waardoor ik al snel naar adem moet snakken en me los wurm. Ik kijk ze met een stralende glimlach aan. Wat heb ik ze gemist!

"Hey! Ik heb jullie gemist! Waar zijn Max en Niels?" "Wij jou ook en die zien we later pas, eerst gaan wij het leuk hebben." antwoord Anne met een duivelse grijns.

Ik beantwoord haar grijns met een zenuwachtige glimlach; ik ken Anne en haar ideeën en die zijn niet altijd 'leuk'.

_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_

Morrend lopen Lena en ik het winkelcentrum in, Anne loopt enthousiast voor ons uit.

Ik vind shoppen niet verschrikkelijk hoor, maar na drie winkels ben ik klaar. In tegenstelling tot sommige andere mensen zoals Anne en door eerdere ervaringen weet ik dat die ons langs tientallen winkels zal slepen...

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

Uitgeteld plof ik neer op het bankje, gevolgd door Lena. Onze vele tasjes omringen ons. Anne gaat ook zitten als ze door heeft dat we echt niet meer verder gaan.

Zo zitten we een tijdje in stilte. Genietend van de rust. Ik ben tevreden met de spullen die ik heb gekocht. Broeken, T-shirts, hemdjes, vesten, rokjes en zelfs een paar jurkjes. Ik heb geen verschil in kledingstijl van voor en na de metamorfose gemerkt, ik ben nog steeds verliefd op kleuren van de zonsondergang; rood, oranje, roze, blauw, paars...

En toch steeds als ik iets paars zie denk ik aan die visioenen. Het zou zo logisch zijn geweest als Aya het was, maar haar woorden leken zo waar, zo echt. Iets in haar ogen, of was het haar houding? zei gewoon dat het de waarheid was. Die pure woorden waren gewoon onmogelijk om te negeren.

Ik druk de gedachten over de verrader weg en denk er niet meer over na, ik ben nu hier met mijn vriendinnen en het is me nu duidelijk dat ik me er niet mee moet bemoeien.

"Zullen we teruggaan?" Vraagt Lena voorzichtig zodat ze Anne niet op het idee brengt om nog verder te shoppen. Die slaakt een diepe zucht "Oké, maar jullie moeten toegeven; het was leuk!"

-_-_-_-_--__-___-_-__--€-_-----_--_---_-__

Nadat we Anne tevreden hebben gesteld gaan we weer terug naar mijn huis en maken we de woonkamer slaapbaar. We leggen drie matrassen op een rijtje en ploffen neer met een echte chickflik op de buis; clueless.

Na de film praten we nog uren over allerlei ontwikkelingen die ik heb gemist. Ik word bekogeld met vragen over mijn nieuwe school die ik met halvegare leugens beantwoord. Anne heeft zoals altijd niets door, maar Lena's ogen zijn een millimeter vernauwd. Voor een onbekende is het nauwelijks merkbaar, maar voor iemand zoals ik die haar al jaren kent is het zo duidelijk als zwart op wit.

Ik hoop dat ze geen moeilijke vragen gaat stellen, want dan zit ik behoorlijk diep in de problemen. Niet dat ik haar niet vertrouw, maar om wat voor een reden dan ook: ze zou het kunnen doorvertellen.

Als we onze oogleden niet meer open kunnen houden besluiten we te gaan slapen...

Of proberen tenminste in mijn geval, maar steeds als ik mijn ogen sluit schiet er een paarse schicht op me af. Ik geef het op en kruip onder de deken uit.

Stilletjes stap ik over ledematen heen en baan me een weg naar de tuindeuren toe. Ik trek ze open en de koude lucht slaat me in mijn gezicht. De wind lijkt dwars door mijn dunne pyjama heen te gaan en ik ril. Ik had een deken mee moeten nemen.

Ik gluur naar binnen door het raam en zie dat de andere twee nog diep in slaap zijn. Ik wil ze niet wakker maken dus in plaats van een deken te pakken wrijf ik mijn handen in elkaar en roep mijn innerlijke kracht op.

Mijn handpalm begint te gloeien en er verschijnt een klein vlammetje. Dat vlammetje verspreid en vergroot zich tot mijn hele hand en zelfs een deel van mijn arm in vuur en vlam staat. Dit doet me geen pijn, want dit is mijn eigen vuur. Het is een deel van mij dus waarom zou het zichzelf pijn doen?

De hitte van de vlammen en de koele nachtlucht zorgen voor de perfecte temperatuur. Eindelijk ontspannen neem ik plaats op de bank buiten. Ik sluit mijn ogen en luister naar de geluiden van de nacht.

In de verte roept een uil en dichterbij ritselt er iets in de struiken. Waarschijnlijk een muis of een ander diertje. Het geritsel van bladeren en de kreten van dieren zorgen er bijna voor dat ik in slaap val, maar dan doorbreekt een ander soort geluid de nacht. Een menselijk geluid.

961 woorden
Sorry dat ik jullie weer zo lang heb laten wachten en ik ben mijn plaats in de top vijf kwijtgeraakt.

Votefollowshareviewcommentreadinglist

Eef