Your Mate As Badboy

19

Robyn POV

Het is alweer een week later. Stephanie en Chris kwamen elke dag op mijn kamer, op de 2e dag hadden ze die ene gast meegenomen. Ik ben toen zo boos geworden dat ik de helft van mijn kamer heb gesloopt samen met Jonas hij ligt nu nog steeds in het ziekenhuis in kritieke toestand. Daarna is er niemand meer op mijn kamer gekomen alleen om eten en drinken te brengen te brengen. Ik heb wel ontdekt dat ik makkelijk hier weg kan zonder dat iemand dat werkt. Toen ik zo boos was geworden heb ik ook een schilderij gemold. Daarachter zat een luik vanuit daar kon ik naar buiten wat ik dan ook deed. En ik was weer terug in mijn kamer om de tijden dat er iemand kwam voor eten en drinken. Je vraagt je nu zeker af waarom ontsnap je niet? Het antwoord is simpel ookal kom ik hier weg, ik heb niks geen geld of iets en deze roedel zit in heel Europa en ik kom niet in Azië of Afrika want tegen die tijd ben ik al lang gepakt.

Nu ben ik weer gevlucht van mijn kamer en zit ik bij een meer, ik heb iets met meren het maakt me rustig en ik kan er nadenken. Waaraan heb ik dit verdiend? Ik heb altijd alles geaccepteerd het pesten, het slaan mezelf verhongeren, die kliniek. Ik heb niks fout gedaan, toch? Waarom moet mijn geluk verpest worden door die mensen die mijn ouders moeten voorstellen.

Ik kijk naar mezelf in de weerspiegeling van het water. 'Who am I?' 'Jij bent Robyn O'Dair, dit ben je altijd al geweest. Je bent verandert in een mooie manier, je bent sterker geworden je kan nu van je af bijten.' 'Bella ik wil terug naar de tijd dat ik in Nederland zat zonder al dat wolven gedoe, ik weet niet eens wat jij betekent niemand heeft die rare strepen. Ik ben anders, apart dat ben ik altijd al geweest. Ik wil dat niet meer zijn ik wil normaal zijn zoals elk ander meisje van 17. Ik wil naar school die ene leuke jongen ontmoeten en langzaam maar zeker verliefd worden, ik wil hartsvriendinnen maken om daarmee over onze vriendjes te roddelen. Ik wil dit hele mate en weerwolven ding niet ik heb er nooit om gevraagd. En ik wil al helemaal niet over een roedel gaan heersen, dat wil ik echt niet. Ik zal er toch niet voor kunnen zorgen.' 'Robyn alles wat je zet zei kan je nog steeds doen, je hebt Jason dan al wel maar je kan er nog steeds opnieuw verliefd op worden en vriendinnen heb je daarmee kan je ook roddelen. En jij kan voor een Roedel zorgen ik weet het zeker. En wij zijn anders dat klopt en daar moet je trots op zijn.' 'Dankje Bells'.

Auw..... wat is die pijn? 'Weet je nog wat Andi zei?' 'Ja dat weet ik nog' 'Ik denk dat je in de heat komt, en Jason is er niet....' 'Godeverdomme' ik sta op en loop terug naar mijn kamer, hopelijk als ik slaap dat de pijn wegtrekt.

Ik loop door het bos en hoor geritsel ik draai me verschrikt om. 'Is daar iemand?' De oude man stapt uit de bosjes 'Jonge Krijger ik heb gemerkt dat u de strepen hebt ontdekt' 'Hoe weet u dat?' 'je ogen hebben een paarse rand en je haar een paarse gloed' 'weet u wat het betekent?' 'ja jonge krijger, u bent speciaal u heeft een gave. Geen enkele andere wolf krijgt gaves' 'en wat houdt die gave dan in?' 'Het houdt in dat u iedereen kan laten doen wat je wilt' 'dat is toch handig?' 'Denkt u dat, want u bent ook makkelijk beïnvloedt baar dan laat u mensen iets doen wat u zelf niet wilt' 'dat zou ik nooit doen, ik luister in het algemeen niet naar andere' 'wat nou als u dat niet vrijwillig doet? Maar wordt gedwongen' ik laat dit even bezinken en vraag me dan iets af 'waarom laten ze mij dan niet gaan, ik heb al vaak genoeg tegen ze gezegd dat ik wil gaan' 'jou vader heeft dezelfde gave, en luistert daarom niet en heeft tegen de rest gezegd dat ze niet naar jou moeten luisteren' nu snap ik het. 'Auw......' 'wat is er jonge krijger?' 'pijn in mijn buik' 'heeft je mate je gemarkt?' 'Ja en hij is hier nu niet' 'sorry jonge krijger ik kan daar niks tegen doen' 'waarom noemt u mij steeds jonge krijger?' 'Daar zal u vanzelf achter komen.' Zegt hij en loopt weg. 'Wacht is even ik wil het weten, hoe moet ik mijn gave gebruiken. En waarom ben ik een krijger!' roep ik en wil hem achterna lopen maar iets houdt mij tegen... mijn voeten zitten zijn vastgebonden aan wortels van de bomen. Weer steken in mijn buik ik zie zwarte vlekjes voor mijn ogen en val neer. 'Niet flauw vallen Robyn, niet flauwvallen Robyn' zeg ik tegen mezelf 'kom op Robyn niet flauwvallen Jason is in de buurt ik merk zijn aanwezigheid. Oke hij is dan nog wel zo'n 100 kilometer weg maar hij is hier zo, blijf sterk' 'Is J-Jason hier?' 'Nog niet maar wel bijna' 'Bella het doet zoveel pijn ik...ik kan niet meer' zeg ik nog voordat het helemaal zwart wordt.

Ik ren en ik ren op zoek naar Jason op zoek naar een oplossing voor mijn pijn. Opzoek naar antwoorden, waarom ik? Ik ben niet speciaal ik wil niet dat iedereen naar mij luistert. Ik ren weer verder en ik zie nog altijd niks, geen spoor van leven of een teken dat ik nog niet dood ben. Zou dit het zijn als je dood bent, je tast in het duister je kan niks zien niks horen. En het ergste is, het is dood maar dan ook echt dood stil. Ik kan niet praten of zingen in mijn handen klappen ik hoor niet eens of ik wel ren. Maar dan ik ruik iets, nou ja beter gezegd chocolade (weten jullie al wie het is?) het is chocolade met karamel. Tenzij iemand voor mijn neus een milka karamel reep houd moet dit Jason wel zijn. 'Robyn het spijt me zo ik had beter op je moeten als beste vriend' 'Robyn, meis wordt wakker met wie moet ik anders over jongens roddelen' ik hoor iemand grommen 'Wat moet ik nou zonder mijn Luna? Wordt wakker' 'Robyn als je niet wakker wordt tegen wie moet Andi dan zeuren?' 'Serieus Daniël ,nu?! Niet het goeie moment' ik moet wel lachen om die opmerking maar ik mis iemand HIJ heeft nog niks gezegd. Ik hoor veel voetstappen maar niet in mijn richting maar juist weg 'R-Robyn kan je me horen zo ja knijp in mijn hand' ik voel allemaal tintelingen in mijn hand de pijn trekt ook gelijk iets weg. Ik knijp in zijn hand en hij haalt opgelucht adem. Dan verdwijnt de grond onder mij en tintelingen gaan door heel mijn lichaam. 'Dankje Jason,dat je mij niet bent vergeten'

Pfffffffff dit hoofdstuk was moeilijk om te schrijven. Ik was en namelijk niet overuit of ik nu al wou dat Jason Robyn zou hebben. En verder ik had 0.0 inspiratie hiervoor. Ik hoop dat het toch leuk was om te lezen. O ja voordat ik het vergeet we zijn nog niet van Chris en Stephanie af van Jonas wel hij is dood.

LUVE U ALLL

Xxxxxxxx