Your Mate As Badboy

26

POV Robyn

Ik ren door het bos. Ik ben opzoek naar antwoorden, die ik zal vinden kosten wat kost. 'Oude man bent u hier?'  Roep ik door het bos. Geen antwoord. Natuurlijk zou die man ooit komen als ik hem roep. Tuurlijk niet.

Ik draai me om en wil verder rennen. En guess what daar staat hij. 'Aah Jonge Krijger waar heb ik bezoek aan te danken?'  'Ik heb anwoorden nodig'  zeg ik dan ' Ik weet niet of ik u verder kan helpen'  'maakt niks uit.'  Zeg ik dan

'Vraag 1, wie wilt mij hebben voor mijn gave?'  'Het is niet wie wilt maar wie willen mij hebben, er zijn een hoop mensen die jou willen voor je gave.'  'Dus ik ga hier geen antoord op krijgen zeker?'  ' nee denk het niet Jonge Krijger'  Vraag 2 dan maar. ' Zijn er meer wolven met gaves?'  Vraag ik dan. ' Nee Jonge Krijger, er is niemand anders met een gave' dus ik ben alleen met een gave. Ik wil niet speciaal zijn ik wil gewoon zijn. ' Jonge Krijger  u zal nooit gewoon zijn. Gewoon zijn zit niet in uw bloed en wees er trots op.' ' Ik zal het proberen'  zeg ik dan na een tijdje.  'Wees trots Robyn dat je speciaal bent'  zegt iemand ik herken de stem niet.

'want weet je Robyn dan ben je belangrijk en mensen willen je hebben' zegt diezelfde stem weer het klinkt erg eng. ' Robyn je weet niet wie ik ben maar ik zal je halen, wees maar niet bang' op dat moment komen er verschillende wolven uit de struiken gerent. Ik draai om en ren weg. De wolven rennen achter mij aan. Ik versnel mijn pas en sprint en spring over omgevallen bomen. Dan inneens.

Een wolf spingt en land op mij. Zijn bek gaat naar mijn keel en hij bijt.

'Waar ben ik, is Jason veilig?' Ik spring op en kijk schichtig om me heen. Ik ben in mijn kamer, de beelden herhalen zich in mijn hoofd en ik val op mijn knieën, ik rol mezelf op tot een bolletje en begin te huilen. Ik hoor de deur open gaan 'Robyn wat is er gebeurd?' ik kijk hem aan maar ik kan niks zeggen er komt geen geluid uit mijn mond. Jason trekt mij op zijn schoot 'Rustig maar lieverd ik ben hier niemand doet je pijn' ik knik tegen zijn shirt aan en laat mijn tranen nog steeds lopen. 'Kom we gaan slapen' zeg Jason ineens hij verwacht niet dat ik opsta en tilt mij dus op. Hij legt mij op bed en komt zelf naast mij liggen. 'Wil je het mij vertellen, of later?' Ik ben even stil. 'Later, als dat goed is' zeg ik mijn stem is een beetje krakerig. 'Natuurlijk is dat goed, voor nu gaan we slapen. Tot morgen' 'Tot morgen' zeg ik terug en hij slaat zijn arm om mijn middel. Ik kruip dichter tegen hem aan en sluit dan mijn ogen.

Het is een paar dagen later Jason heeft nog wel naar de droom gevraagd maar ik kan het niet zeggen ik weet niet hoe. Ik heb ook nog altijd niet het goede moment gevonden om Jason over mijn gave te vertellen. 'We hebben wel veel geheimen voor onze mate zeg' 'Ik weet het Bella het spijt me daarvoor' 'Het is nier jou schuld dat weet ik zelf ook' zegt ze nog en das is ze weer weg.

'Jason komen mijn ouders hier nog wonen of niet?' vraag ik aan hem. We zitten in de eetkamer ons avondeten te eten. Jason kauwt rustig verder op zijn eten en kijkt niet op, ik weet dat hij me heeft gehoord waarom antwoord hij niet? 'Jason ga je nog antwoorden?' vraag ik dan maar. Hij steekt zijn vinger op als teken van geduld. Na even zegt Jason 'Robyn je ouders willen hier zeg maar uhm.....niet komen wonen.' ik wil hem onderbreken maar hij praat snel verder. 'Ik heb hun een huis aangeboden hier niet ver vandaan, maar ze wouden daar blijven wonen' ik knik ookal snap ik het niet. Waarom willen ze niet bij mij in de buurt wonen? Jason ziet mijn blik en zegt snel 'Robyn dit heeft nikst met jou te maken, ze willen het zelf niet' ik knik en eet verder. Opeens voel ik allemaal tintelingen op mijn hand en heup. Ik kijk op en kijk in de mooiste ogen die ik ooit heb gezien. 'Robje dit heeft echt niks met jou te maken, maar jou ouders zitten in de pack van jou echte ouders en ze willen hun trouw blijven. Op een af andere rare rede' het laatste mompelt hij ik moet er door lachen. Jason lacht terug en ik wordt weer helemaal warm van binnen. Ik geef hem een kus op zijn mond en eet weer verder. Dan voel ik ineens allemaal tintelingen op mijn schouder. Ik kijk en zie Jason mij schouder kussen steeds verder naar boven. Als hij op mijn mark zit bijt ik op de binnenkant van mijn wang om geen kreun te laten horen. Jason gniffelt en gaat verder. Hij stopt net bij mijn mondhoek. Ik draai mijn gezicht en kus hem zelf passievol op zijn mond.

Jason tilt mij van de stoel maar verbreekt de kus niet. Hij drukt me tegen de muur en ik ga met mijn handen door zijn haar. 'Robyn we moeten meer van Jason hebben' zegt Bella ineens. Op een of andere reden ben ik het met haar eens. Ik trek aan Jasons haar en hij gromt hij haalt me van de muur vandaan. Hij loopt ergens naartoe dan voel ik dat hij een trap op loopt. 'Bella ik denk dat Jason hetzelfde denkt, ben jij er wel klaar voor?' vraagt Bella. Ik denk even na 'Ja Bella ik ben er klaar voor' zeg ik tegen haar. Ik weet niet hoe Jason het voor elkaar kreeg maar de deur van onze slaapkamer is open en hij legt mij op het bed en gaat zelf boven mij hangen. 'Robyn weet je zeker dat je dit wilt?' vraagt Jason nerveus als antwoord kus ik hem op zijn mond. 'Ja Jason ik wil niks liever' nadat ik dat heb gezegd gaat het allemaal heel snel hij kijkt mij nog een keer vragend aan als hij op het punt staat om bij mij er naar binnen te gaan ik knik. En op dat moment hebben wij het matingsproces voltooid.

Sorry dat er gisteren geen update was. Robyn en Jason hebben hun proces voltooid. Maar wees gerust hierna komt nog veel meer dan alleen maar een hoofdstuk over Jason haar te huwelijk vraagt zij dan weer ja zegt. Dat ze kinderen krijgen en dan nog een epiloog over hoe het met hun gaat over 20 jaar ofzo. Nee Robyn en Jason gaan het nog zwaar krijgen. Ik weet niet of hun liefde dat gaat overleven.

LUVE U ALL
Xxxxxxx